Η Άννα Ζαμπιέλινα μιλά για τις δύσκολες στιγμές του λαού της
«Τίποτα δεν αξίζει πιο πολύ από την ελευθερία» λέει στα “Χ.ν.” η 38χρονη Ουκρανή δημοσιογράφος Anna Zabielina, που μετά την έναρξη του πολέμου στην πατρίδα της έγινε πρόσφυγας και πλέον ζει στον Αποκόρωνα.
Eχοντας ζήσει τον πόλεμο, την κατοχή αλλά και την προσφυγιά, η δημοσιογράφος σε τοπικό κανάλι στην περιοχή της Χερσώνας (Kakhovka live)- που παράλληλα δίδασκε σε παιδιά βασικές αρχές δημοσιογραφίας, δέχτηκε να μας συναντήσει και να μας μεταφέρει τις εμπειρίες της. Με σπουδές δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου εργάζονταν στην περιοχή της Kakhovka στην αριστερή όχθη του ποταμού Δνείπερου τα τελευταία χρόνια
Την καλούμε να θυμηθεί την κατάσταση πριν τη ρωσική επίθεση και αν κάτι προμήνυε το τι θα επακολουθούσε. Έχοντας την εμπειρία των προηγούμενων ετών – καθώς ο πόλεμος στην Ανατολική Ουκρανία (Ντονέτσκ και Λουχάνσκ) είχε ξεκινήσει από το 2014 – η συνομιλήτρια μας λέει πως «υπήρχε μια νευρικότητα ανάμεσα στον κόσμο. Όμως δεν πίστευα πως μπορούσε να φτάσει η κατάσταση σε αυτό το σημείο, γιατί η λογική σκέψη είναι πως “ήμαστε στον 22ο αιώνα δεν μπορεί γίνονται τέτοια πράγματα στην Ευρώπη”».
Πως ήταν να εργάζεσαι ως δημοσιογράφος στην Ουκρανία πριν τον πόλεμο ρωτάμε την Άννα. «Είχαμε απόλυτη ελευθερία, δεν είχαμε καμία παρέμβαση» απαντάει. Την ρωτάμε αν υπήρχε το “Κόμμα των Περιφερειών” του πρώην προέδρου Γιαννουκόβιτς που στην Ανατολική Ουκρανία ήταν πολύ ισχυρό και θεωρούνταν “φιλορωσικό” (κυβερνούσε μέχρι το 2014 όταν και ανατράπηκε μετά τις διαδηλώσεις που πήραν το όνομα Euromaidan). «Υπήρχε αλλά με άλλο όνομα. Γίνονταν συζήτηση με τα κόμματα, αναδεικνύαμε όλα τα προβλήματα» αναφέρει η δημοσιογράφος.
ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ KAKHOVKA
Η 24η Φεβρουαρίου του 2022 ήταν μια πολύ δύσκολη ημέρα για όλους στην Kakhovka. Oι Ρώσοι προέλασαν γρήγορα από την Κριμαία και έφτασαν στην περιοχή. «Όλος ο κόσμος ήταν σαν χαμένος δεν ήξερε τι να κάνει και πως θα προστατευτεί. Ακούγαμε από μακριά ήχους από βολές όπλων. Μαζεύτηκαν άνθρωποι στο studio μας και συζητούσαμε τι θα κάνουμε. Πήγαμε σε ένα υπόγειο για να προστατευτούμε αλλά υπήρχε κενό πληροφόρησης. Από το προηγούμενο βράδυ η αστυνομία και ο στρατός (Ουκρανικός) είχαν από την Kakhovka, παρέμεναν μόνο οι δημοτικές υπηρεσίες, και για μέρες πολλές υπήρχαν σοβαρά προβλήματα στις τηλεπικοινωνίες, στο διαδίκτυο» θυμάται.
Της ζητάμε να μας δείξει στον ψηφιακό χάρτη το σπίτι της. Το βρίσκει εύκολα στις ακτές του Δνείπερου στο κέντρο περίπου της Kakhovka. Συγκινείται, αρχίζει να κλαίει καθώς αναπολεί την οικία, τους συγγενείς και φίλους, τη δουλειά της που άφησε πίσω.
Καθώς περνούσαν οι ημέρες οι κάτοικοι αποφάσισαν να οργανωθούν αφού τα καταστήματα ήταν κλειστά και είχαν αρχίσει να παρουσιάζονται οι πρώτες ελλείψεις σε είδη πρώτη ανάγκης. «Στην αρχή ήμασταν σε κατάσταση “σοκ”, φοβισμένοι δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Έπειτα μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεκινήσαμε προσπάθειες να συγκεντρωθούν τρόφιμα και καύσιμα, να μεταφερθούν σε ανθρώπους που το είχαν ανάγκη, σε ηλικιωμένους που βρίσκονταν μακριά. Ήταν μια προσπάθεια που συμμετείχα πολύ ενεργά γιατί ήθελα να βοηθήσω» σημειώνει.
ΑΠΟΦΑΣΗ ΦΥΓΗΣ
Στις αρχές Μαρτίου έγιναν και τα πρώτα οργανωμένα συλλαλητήρια ενάντια στη Ρωσική στρατιωτική παρουσία στην Kakhovka και ακολούθησαν και πολλά άλλα ακόμα με την Anna Zabielina να είναι παρούσα σε αυτά. «Στα τέλη Μαρτίου- αρχές Απριλίου άρχιζαν να μας πιέζουν τα Ρωσικά στρατεύματα. Συνελάμβαναν και εξαφάνιζαν ανθρώπους που είχαν αντιδράσει στην κατοχή και στις συγκεντρώσεις έρχονταν ο στρατός τους και πετούσε καπνογόνα και χειροβομβίδες “κρότου- λάμψης”. Τότε έλαβα και εγώ μια ειδοποίηση» υπογραμμίζει. Τι ειδοποίηση; «Μια ειδοποίηση από τις Ρωσικές αρχές μέσω γνωστού, που του το είχε πει άλλος γνωστός (Αυτό είναι το σύστημα τους για να εμπλέκουν πολύ κόσμο) ότι αν δεν σταματήσω να αντιδρώ θα έλθουν να με συλλάβουν. Έτσι γίνονταν και με τους άλλους. Ένιωσα ότι καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα μου, ότι δεν μπορούσα να εκφραστώ, να μιλήσω, να ακουστώ! Εκείνες τις ημέρες πολλές νέες οικογένειες έφυγαν προς την Χερσώνα αλλά δεν μπορούσαν να περάσουν προς την Ουκρανική πλευρά. Έτσι μέσω κάποιων συγγενών πήγαν στην Κριμαία και από εκεί πέρασα στη Γεωργία και στη συνέχεια στην Τουρκία και στην Ελλάδα» αφηγείται.
Η μητέρα της είχε εργαστεί στο Ρέθυμνο πριν από 20 χρόνια και η αδελφή της ζούσε για 10 χρόνια στο Ηράκλειο επομένως ήταν λογικό να επιθυμεί να βρεθεί στην Κρήτη. «Ξέρετε, για χρόνια πολλά ευχόμουν και έλεγα πως κάποια στιγμή θα πρέπει να πάω στην Κρήτη, κάποια στιγμή θα πρέπει να βρεθώ σε αυτό το νησί…Πάντα πρέπει να προσέχεις τι ζητάς! Δεν έχω μετανιώσει που ήλθα βέβαια αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα γίνονταν με αυτόν τον τρόπο! Όταν πάτησα τα πόδια μου στην Κρήτη με τον γιο μου ήμασταν σε δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Δεν μπορούσαμε να χαλαρώσουμε από το φόβο,δεν ήταν εύκολο. Όμως βρήκα φιλόξενους ανθρώπους που ήθελαν να μας βοηθήσουν! Βρήκα ανοιχτές καρδιές και έτσι σιγά- σιγά έφυγε ο φόβος» τονίζει.
Η Anna Zabielina επιθυμεί να γυρίσει πίσω στην πόλη της, στη περιοχή, στην πατρίδα της. Αυτός είναι ο στόχος της. Όταν τη ρωτάμε για το πώς βλέπει το μέλλον, δηλώνει με απόλυτη σαφήνεια: «Κανείς μας δεν σκέφτεται για το μέλλον. Απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή τώρα. Ο πόλεμος άλλαξε τη νοοτροπία μας, πλέον είμαστε λαός που ζει για το σήμερα, δεν μπορεί να κάνει όνειρα για το μέλλον, θέλουμε μόνο ελεύθερη την Ουκρανία…».
Το διάστημα που βρίσκεται στον Αποκόρωνα η Ουκρανή δημοσιογράφος έχει κάνει ένα μικρό ντοκιμαντέρ με τίτλο : “Βοήθεια στους Ουκρανούς” στο οποίο μιλούν άνθρωποι από το πρόγραμμα “Βοήθεια στο Σπίτι” του Δήμου Αποκορώνου και του “Ερυθρού Σταυρού” για την εργασία τους και τις επαφές τους με πρόσφυγες από την Ουκρανία.
(σ.σ.) Για τη συνέντευξη πολύτιμη ήταν η βοήθεια του κ. Λεωνίδα, μόνιμου κάτοικου του Αποκόρωνα εδώ και 30 χρόνια με καταγωγή από την Ουκρανία
