Ο Δημήτριος Βικέλας (1835-1908) γόνος δύο σημαντικών ελληνικών οικογενειών της διασποράς του 19ου αιώνα. Ηπειρωτικής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας του, το γένος Μελά. Από την πλευρά του πατέρα του, Μακεδονικής καταγωγής από τη Βέροια. Ανεψιός του Λέοντος Μελά του συγγραφέα του Γεροστάθη. Συμμαθητής του Εμμανουήλ Ροΐδη στο Λύκειο του Ευαγγελίδη στη Σύρο και συγγραφέας του “Λουκής Λάρας”, διετέλεσε, πλην άλλων, και πρώτος πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Προς το τέλος της ζωής του συνέγραψε την μακρά πορεία της πολυκύμαντης ζωής του, με τον τίτλο “Η Ζωή μου”. Μεταφέρω μια περικοπή από το βιβλίο του, που αναδεικνύει -κάπως επιχαρίτως- την ισχυρή ροπή των Ελλήνων στο διχασμό.
«Προ ολίγου ανέφερα και πάλιν πέρα της Εκκλησίας. Πρώτη φροντίς των εγκατασταθέντων εις το Λονδίνον Ελλήνων, καθώς και των άλλων εν γένει Ελληνικών αποικιών, υπήρξεν η ανέγερσις ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας. Η Εκκλησία ήτο και είναι το σύμβολον της εθνικής ενότητος – της πατρίδος. Περί αυτήν συνδέονται και συνενούνται οι ξενιτευμένοι Έλληνες, όσον και αν τους χωρίζει ενίοτε η προς το ερίζειν ολεθρία κληρονομική τάσις. Ο φατριασμός, το κόμμα, ιδού το μέγα εθνικόν μας ελάττωμα! Δεν ενθυμούμαι εις ποίαν πόλιν της Ευρώπης Έλλην διερχόμενος ηρώτησε τον Έλληνα πρόξενον:
– Είσθε και εδώ διηρημένοι εις κόμματα;
– Ατυχώς ναι, απεκρίθη ο πρόξενος.
– Πόσα κόμματα;
– Δύο.
– Και είσθε πολλοί εδώ;
– Είμεθα δύο μόνοι».
