Μνήμη ενός ξεχωριστού νέου

Πέρασαν 10 χρόνια που ο Βασίλης Ναξάκης “έμεινε” στα παγωμένα βουνά του Πακιστάν. Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια μα δεν τον ξεχάσαμε κι ούτε αυτό θα γίνει όσο ζούμε. Γιατί ο Βασίλης μας ήταν ένας ξεχωριστός νέος, με πάνω απ’ όλα το ήθος και την αγάπη για τον καθένα και μετά το “κατόρθωμα”.
Πρωτοστάτησε σε αμέτρητες αναρριχήσεις στα κρητικά και τα ελληνικά βουνά. Στις Άλπεις (Γαλλία, Ιταλία, Ελβετία), στις Ανδεις του Περού, στα Ιμαλάια και αλλού. Στο παιδικό ορειβατικό κέντρο του Ορειβατικού, για 15 χρόνια έδωσε την ψυχή και την αγάπη του. Στα σπήλαια και βάραθρα.
Μοναδική και ηρωική η ανάσυρση τον Οκτώβρη του 1997 του Άγγλου περιπατητή που είχε κατακρημνιστεί στο βάραθρο Κολιακουδέ του Γκίγκιλου. Πανάξιοι οι διασώστες των ΕΚΑΜ, Αλεξιπτωτιστών και Αστυνομίας, αλλά δύσκολη η επιχείρηση. Από το κατακόρυφο βάθος των 105 μέτρων μόνο ο Βασίλης μαζί με τον Μάνο Μεσαρχάκη, κατάφεραν να φέρουν το σώμα του στην επιφάνεια. Στην τελευταία αποστολή της Ελληνικής Ομοσπονδία Ορειβασίας – Αναρρίχησης, επιλέχθηκε απ’ όλη την Ελλάδα με 228 βαθμούς με τον δεύτερο επιλεγέντα στους 97 βαθμούς. Ελάχιστα “άτυχα” δευτερόλεπτα στην απασφάλισή του, έφθασαν, για να χαθεί στα παγωμένα γκρεμνά…  Χάθηκε μέσα στα σύννεφα και τον παγωμένο άνεμο. Και έμεινε εκεί σαν ένας πρέσβης της Χανιώτικης, της Ελληνικής Ορειβατικής ιδέας. Αιώνιος τόπος του το λευκό και αγαπημένο του περιβάλλον όπου μέσα στον πάγο θα παραμείνει πάντα νέος και όμορφος 28 χρόνων.