Σήμερα, 1η Σεπτεμβρίου, συμπληρώνοντα 17 χρόνια ἀπὸ τὴν ἐκδημία τοῦ ἀείμνηστου ἱερέα, ἐφημέριου στὴν ἐνορία Δαράτσου, Γεωργίου Γ. Μαζανάκη. Ὅταν ἀπεβίωσε, τὸ ἐκκλησιαστικὸ Συμβούλιο τῆς ἐνορίας (στὸ ὁποῖο συμμετεῖχα ὕστερα ἀπὸ πιεστικὲς παρακλήσεις του) ἔλαβε ἀποφάσεις μὲ τὶς ὁποῖες θέλησε καὶ τὴν προσφορά του νὰ ἀναγνωρίσει καὶ τὴ μνήμη του νὰ τιμήσει. Μεταξὺ τῶν άλλων, καὶ ὕστερα ἀπὸ πρότασή μου καὶ παράλληλη συνεννόηση μὲ τὴν οἰκογένεια τοῦ π. Γεωργίου, ὥστε νὰ ὑπάρχει ἡ συγκατάθεσή της, ἀποφασίστηκε νὰ τοποθετηθεῖ στὸν τάφο του μαρμάρινη πλάκα, πάνω στὴν ὁποία χαράχτηκε ἐπίγραμμα σὲ ἀρχαΐζουσα γλώσσα καὶ κατὰ τὸν τύπο γνωστοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ὕμνου. Τὸ ἐπίγραμμα αὐτὸ εἶχα συνθέσει μὲ πλήρη συναίσθηση τοῦ ὅτι ὁ τιμώμενος νεκρὸς ἄξιζε τὴν τιμὴ καὶ τὸ σεβασμό μας, στοιχεῖα ποὺ ἀναδεικνύονταν μέσα ἀπὸ τὸ κείμενο τοῦ ἐπιγράμματος.
Ἐπειδὴ ἡ ἐπιτύμβια αὐτὴ ἐνεπίγραφη πλάκα δημιουργήθηκε μὲ συγκεκριμένο προορισμό, ἔχει ὅμως ἀφαιρεθεῖ ἀπὸ τὴ θέση στὴν ὁποία τοποθετήθηκε, ἀγνοῶ δὲ ποιός καὶ γιὰ ποιό λόγο τὴν ἀφαίρεσε καὶ ποῦ βρίσκεται τώρα, δημοσιεύω ὡς πνευματικὴ ἰδιοκτησία μου τὸ ἐπίγραμμα ποὺ εἶχε χαραχτεῖ σὲ αὐτήν. Τὸ θεωρῶ αὐτὸ ἐπιβεβλημένο, ὡς πράξη μάλιστα ποὺ ἐν μέρει ἀποκαθιστᾶ τὶς συνέπειες μιᾶς ἀκατανόητης καὶ ἀξιοκατάκριτης ἀπρέπειας. Τὸ ἐπίγραμμα:
Πᾶσαν τὴν ἐκ τοῦ βίου ἀχλὺν
διὰ φωτὸς τῶν σῶν ἔργων ἐξήλειψας·
παθῶν γὰρ νεκρώσας βέλη
καὶ τοῦ Σατᾶν τὸ πικρὸν
ἰοβόλον κέντρον λυμηνάμενος
ἀγγέλοις ὁμόδρομος ἀνεδείχθης, πανόλβιε·
ἐν ἀρεταῖς δὲ Ναζωραίῳ ἑπόμενος
τὸ ποιμνίου σου ἐκραταίωσας φρόνημα.
τούτων οὖν μιμνῃσκόμενοι οἱ νῦν μακαρίζομεν
μετὰ δικαίων ἐν κόλποις τοῦ Ἀβραὰμ σὴν μετάστασιν·
ἐν οἷς ἀναπαύου
προσδοκῶν τὴν συντελείας τοῦ αἰῶνος ἔλευσιν.
[ λεξιλόγιο: ἀχλύς: θολούρα, καταχνιὰ (ἀχλὺς τῶν παθῶν) – ἰοβόλος: δηλητηριώδης – Σατᾶν: ὁ διάβολος, ὁ ἑωσφόρος – κέντρον: κεντρὶ – λυμηνάμενος: ρῆμα λυμαίνομαι: καταστρέφω – ὁμόδρομος: αὐτὸς ποὺ συμβαδίζει μὲ κάποιον ἄλλο – πανόλβιος: πανευτυχής, μακάριος ]
Κύριε Λουπάση,η μνήμη έχει πιστεύω σημαντική θέση στην ζωή των ανθρώπων καθώς και την συνέχεια της κοινωνικής ζωής.
Ποιά όμως θα είναι η τύχη της όπως και αυτή της ελληνικής γλώσσας σε ένα κόσμο που στροβιλίζεται, παραπαίει και επιταχύνει ρυθμους χωρίς να γνωρίζει που ουσιαστικά πηγαίνει;;
με εκτίμηση!