Κεριά στη μνήμη του Γιώργη Μανουσάκη τα ποιήματα του ποιητή που ακούστηκαν στην εκδήλωση που έγινε γι’ αυτόν το βράδυ της περασμένης Δευτέρας 12 Φεβρουαρίου στο Μεγάλο Αρσενάλι, με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων από το φευγιό του στον επουράνιο Παρνασσό. Και αυτά που απάγγειλε με την αισθαντική του φωνή ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Μιχάλης Βιρβιδάκης και αυτά που διάβασαν, βγάζοντας τα σώψυχά τους, αρκετοί από τους φίλους του και φίλους της ποίησής του και βέβαια αυτά που ακούστηκαν να απαγγέλει ο ίδιος, με το ξεχωριστό του ύφος, αντανάκλαση του ήθους του. Κεριά στη μνήμη του, επίσης και τα έξι αφιερωμένα σ’ αυτόν ποιήματα από καταξιωμένους ποιητές που ακούστηκαν είτε από τους ίδιους, είτε μέσω της “δάνειας” ωραίας φωνής του και σκηνοθετή – ηθοποιού Λεωνίδα Μανωλικάκη. Λαμπάδα, λαμπάδα “αλεξινιά” ωστόσο στη μνήμη του όλα όσα είπε, έτσι όπως τα είπε, για τους σταθμούς της ποιητικής του πορείας η και καταξιωμένη και ως συγγραφέας φιλόγος, σύντροφος της ζωής του Αγγελική Καραθανάση.
Του ποιητή, του κατά κοινή ομολογία μεγαλύτερου Χανιώτη ποιητή, αιωνία η μνήμη! Ωσεί παρών στην περί ης ο λόγος εκδήλωση που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Φιλολόγων του Νομού μας, ο Δήμος Χανίων και η Κ.Ε.Π.ΠΕ.ΔΗ.Χ. – Κ.Α.Μ., ο Γιώργης Μανουσάκης. Αυτήν την αίσθηση είχα προπάντων τις στιγμές που ο μουσικός Γιάννης Κατσικανδαράκης γεφύρωνε μουσικά τις ενότητες των ποιημάτων με δικές του πιανιστικές συνθέσεις. «Οχι δεν ειμ’ ακόμη έτοιμος/ δε θα’ μαι ίσως ποτέ/ όσο υπάρχει το άρωμα/ του γιασεμιού έξω στον κήπο/ τα χελιδόνια στα σύρματα του τηλεφώνου./Οσο θα πέφτει η βροχή σειρά./ Οσο η ματιά θ’ ανακαλύπτει άγνωστη γη/ στις σελίδες ενός άκοπου βιβλίου/ κι η ακοή θ’ ακολουθεί εκστατική/ τις τρίλιες κάποιου αθώρητου βιολιού./ Οσο θα παίρνω καθημερινά/ το μερτικό μου από τους θησαυρούς του κόσμου». Ιδιαίτερα το ποίημά του “Ματαντάγιο” στον νου μου τότε… Ναι ωσεί παρών ο ποιητής, σ’ αυτήν την προς τιμήν του και στη μνήμη του πνευματική πανδαισία.
«Χθες το μεσημέρι/ Στο ταχυδρομείο/ Συνάντησα τον ποιητή Μανουσάκη/ Φορούσε το καφέ ριγέ κοστούμι/ Και κρατούσε μια νάυλον τσάντα/ Ξέχειλη από κίντρινους φακέλους/Δεν κρατήθηκα και τον ρώτησα/ -Αγαπητέ κύριε Γιώργο/ Το καινούργιο σας βιβλίο;/Μου απάντησε πολύ σιγά/-Οχι βιβλίο/ Απουσιολόγιο ημερών που χάθηκαν/ Δίσεχτου χρόνου/ Που τώρα αναζητώ/ Τη θέση του στ’ αστέρια/ Θα σας το στείλω/ Πολύ σύντομα…/ Τον κοίταξα καλά/ Για να τον ευχαριστήσω/ Μα είχε εξαφανιστεί/ Και τότε η υπάλληλος μου είπε/ -Τα ταχυδρομικά είναι πληρωμένα/ Από τον κύριο που μόλις/ Εφυγε». Το ποίημα “Στο Ταχυδρομείο” του Λεωνίδα Κακάρογλου. «Χειμώνας και αγωνίζεσαι/ το βάρος τ’ ουρανού ν’ αντέξεις/ και των κυμάτων τη σφοδρή επέλαση/ Σαν πλοίο τρικάταρτο/ με τον φάρο, τον μιναρέ και το καμπαναριό σου,/ αιώνες δίνεις μάχες με τη θάλασσα/ που θέλει να σε κατακτήσει./ Βράχος μοναχικός σε υπερασπίζεται/ όμως εσύ καμιά δεν του δίνεις σημασία./ Τον ποιητή σου δεν αξιώθηκες/ με μια κουβέρτα να σκεπάσεις/ στο κρατικό νοσοκομείο». Το ποίημα “Χειμώνας στην πόλη” της Αιμιλίας Παπαβασιλείου. «Γεμάτη αποχαιρετισμούς η ζωή./ Μικρούς στην αρχή/ για να μαθαίνουμε την απόσταση/ δειλά να πλησιάζουμε/ των θλίψεων τη συντροφιά/ των σκιών το υποφωτισμένο βάθος./ Σιγά-σιγά ενηλικιώνεται μέσα μας η θνητότητα/ Βαριά αποσκευή η αγωνία/ μετακινεί κρυφά/ των ρολογιών τους χαλασμένους δείχτες/ μικραίνει ύπουλα τον χρόνο/ Δεινή ταχυδακτυλουργός/ κλείνει ολοένα τον χώρο/ του υπαρκτού/ κοιμίζει τις αντιστάσεις/. Για να μας παραδώσει ανέτοιμους/ στο μέγα χάος». Το ποίημα “Θνητότητα” της Ελένης Μαρινάκη.
“Ο Μανουσάκης κέρδισε τη μάχη με τις λέξεις και με τον χρόνο”, είπε στο περίπου, η και συντονίζουσα με επιδεξιότητα την εκδήλωση πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Μαρίνα Αρετάκη. Αυτό σε γενικές γραμμές, λένε ο καθένας με τον τρόπο του και οι παραπάνω ποιητές που διάβασαν τα αφιερωμένα στη μνήμη του ποιήματά τους. Οπως και ο Δημήτρης Κακαβελάκης και ο Αργύρης Χιόνης και ο Νίκος Παπαδογιαννάκης στα πoιήματά τους που διαβάστηκαν…
