Μνήμη ισπανικού εμφυλίου…

Η Φωτεινή Σεγρεδάκη, στο συγκινητικό άρθρο της “Μνήμη ισπανικού εμφυλίου”στα “Χ.Ν.”, με τον δικό της τρόπο προβληματίζει και έμμεσα μάς υπενθυμίζει το ανθρώπινο και πατριωτικό μας χρέος να αντιστεκόμαστε και ν’ αποτρέπουμε, πάση θυσία, κάθε κίνδυνο ενδεχίμενου διχασμού ή νέου εμφυλίου και πόλωσης του αγνού Ελληνικού λαού: Ενδεικτικά αναφέρομαι σε δύο μόνο σημεία του σημαντικού της άρθρου: α) “Ο ισπανικός εμφύλιος, αφού τάραξε και καταμάτωσε την πανέμορφη χώρα της Ιβηρικής, επέβαλε μια δικτατορία που έμελλε να “ζήσει” σαράντα ολόκληρα χρόνια!” Βέβαια, καλυπτόμενη [η δικτατορία] και βοηθούμενη από τους ομοϊδεάτες του Φράνκο και φασίστες του χειρίστου είδους Χίτλερ και Μουσολίνι…
β) Η Φωτεινή Σεγρεδάκη δεν παρέλειψε με την καρδιά της να προσφέρει κι ένα ρόδο ανδαλουσιανό στη μνήμη τόσων αδικοχαμένων ανθρώπων και, ειδικότερα, στη μνήμη του αλησμόνητου μεγάλου ποιητή και συγγραφέα Φεδερίκο Γκαρσία Λόρκα…
-Μ’ αυτήν την ευκαιρία, και βιώνοντας από μικρός πάνω στη Μακεδονία τις καταστρεπτικές κι ολέθριες συνέπειες του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου, καταθέτω απλά την προσωπική μου άποψη ότι η μνήμη παίρνει την αξιολογική της διάσταση από τα μαθήματα και τα διδάγματα της ιστορίας. Πάντα, ένας εμφύλιος πόλεμος είναι κακός: το γράφω, γιατί στους εμφυλίους πολέμους και τους διχασμούς των λαών, οι δολοφονίες, οι φρικαλεότητες, οι πάσης φύσεως αδικίες, οι αγριότητες της βίας και της εξουθένωσης των αντιπάλων είναι σύνηθες κοινωνικό φαινόμενο και -δυστυχώς- διαπράττονται κι εκτελούνται και από τις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις. Ο βαθμός, ελάχιστη σημασία και αξία έχει: το κακό είναι κακό, είτε μικρό είτε μεγάλο!!
– Στην πατρίδα μας, οι πάντες έχουν καταλήξει, ότι ο Ελληνικός εμφύλιος πόλεμος δεν υπήρξε προϊόν των κοινωνικών διαιρέσεων της χώρας μας, αλλά των ανώμαλων συνθηκών που προκάλεσε στη χώρα η περίοδος της Κατοχής. Αυτή [η Κατοχή] ήταν που οδήγησε στη συρρίκνωση των αστικών πολιτικών δυνάμεων, τη ριζοσπαστικοποίηση του Ελληνικού λαού και τη μετεξέλιξη του Κ.Κ.Ε. σε πολιτική δύναμη με σοβαρή και υπολογίσιμη στρατιωτική ισχύ, σχεδόν ως το τέλος του 1944. Με την ευκαιρία, η πασίγνωστη Ισπανίδα συγγραφέας – δημοσιογράφος Aguilar Fernandez, σε μια συγκλονιστική αναφορά και σύγκριση των δύο εμφυλίων πολέμων στην Ισπανία και την Ελλάδα, γράφει με απόλυτη σχεδόν αντικειμενικότητα, ότι στην Ισπανία η Αριστερά ήταν πλουραλιστική [κομμουνιστές, σοσιαλιστές, τροτσκιστές, αναρχικοί και κάθε είδους κεντρώοι κι αριστεροί], ενώ στην Ελλάδα συνέβη και ίσχυσε ακριβώς το αντίθετο. Η Αριστερά ήταν μονοδιάστατη, παρά τον κατ΄επίφαση πλουραλισμό του Ε.Α.Μ., ενώ η παράταξη και πτέρυγα των νικητών του εμφυλίου υπήρξε πολυδιάστατη. Το Κέντρο [70% του Ελληνικού λαού] υπήρξε το κυρίαρχο και βασικό στοιχείο της αστικής παράταξης, και η ηγεσία του έδωσε πολύ σπουδαίους πολιτικούς και πρωθυπουργούς, όπως, για παράδειγμα τον Γεώργιο Παανδρέου και τον Θεμιστοκλή Σοφούλη.
– Η σύγκριση δείχνει κι αποδεικνύει πως ο Ελληνικός εμφύλιος πόλεμος [παρά τις τεράστιες απώλειες και τα βαθύτατα τραύματα που προκάλεσε στην πατρίδα μας] δεν έφτασε στα απίστευτα άκρα του Ισπανικού, κι αυτό, ακριβώς, εξηγεί τη διαφορετική πρόσληψη των πολέμων αυτών στη Συλλογική Μνήμη των δύο λαών. Οι διαφορές ανάμεσα στους δύο εμφυλίους πολέμους αφορούν και τη μεταπολεμική τους κληρονομιά. Η λήξη του πολέμου βρήκε την Αριστερά ηττημένη τόσο στην Ισπανία, όσο και στην Ελλάδα: Όμως, η ήττα αυτή είχε ριζικά διαφορετικές συνέπειες για την κάθε χώρα: στην Ισπανία -όπως σωστά γράφει και η Φωτεινή Σεγρεδάκη- οικοδομήθηκε ένα στυγνό Φράνικο κι απάνθρωπι δικτατορικό καθεστώς κι άφησε αγιάτρευτες και πολλές πληγές στην Ισπανική κοινωνία.
-Αντίθετα, στην Ελλάδα, οι νικητές, δηλαδή το Κέντρο [70%] και η Δεξιά [10%], διατήρησαν τη χώρα σε κοινοβουλευτική τροχιά, έστω κάτω από τους γνωστούς ελέγχους και περιορισμούς: Μολαταύτα, δεν έπαυε να είναι κοινοβουλευτικό, σε σημείο μάλιστα που στις βουλευτικές εκλογές του 1958 η τότε πολιτική δύναμη της Ε.Δ.Α., δηλαδή το κόμμα των ηττημένων του εμφυλίου -και οκτώ, μόλις, χρόνια από το τέλος του πολέμου!!- κατόρθωσε να αναδειχθεί σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης [25% του συνόλου των ψήφων!]
Πρέπει, ωστόσο, να μην κρύβουμε την αλήθεια κι ακριβώς για την αποκατάσταση της Ιστορικής αλήθειας, να πούμε ότι παρά το γεγονός ότι το συντριπτικό ποσοστό [ενώ αποδείχτηκε ξεκάθαρα το απόλυτο ποσοστό] ευθύνης του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου ανήκει στους ηττημένους της Αριστεράς [διαβάστε πρόσφατες δηλώσεις του μεγάλου πολιτικού και πατριώτη Λεωνίδα Κύρκου “περί αθλίων επαναστατών του εμφυλίου πολέμου, το “ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι” του κομμουνιστή Τάκη Λαζαρίδη, δηλώσεις ιστορικών κομμουνιστών ηγετών, αρχεία του Κ.Κ.Ε. και του Κράτους κ.λ.π.], και οι μεν νικητές επέδειξαν έμπρακτα και ικανοποιητικά μεταπολεμική συναίνεση, υπομονή, λήθη και ισορροπία, ακριβώς για την αποτροπή επανάληψης νέας καταστροφικής κι αδελφοκτόνου σύγκρουσης, παραταύτα, οι ηττημένοι της Αριστεράς, πολύ γρήγορα λησμόνησαν την τεράστια ευθύνη τους και ίσαμε τώρα αυτοβαφτίζονται οι μόνοι δημοκρατικοί και προοδευτικοί πολίτες της χώρας μας!!, απόλυτα δεσμιοι της επιλεκτικής μνήμης και του αδικαιολόγητου φανατισμού. Με εξαιρετική εκτίμηση και φιλική αγάπη Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ.