» Πέντε χρόνια μετά… Μετά τον αδόκητο χαμό του γκαρδιακού φίλου και ανεκτίμητου συνεργάτη και στυλοβάτη των “Χανιώτικων νέων”, από την πρώτη μέρα της έκδοσής τους, ΝΙΚΟΥ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗ. Παρών πάντοτε, σε μια δύσκολη πορεία, σε μια συνεχή προσπάθεια για τη δημιουργία μιας επαρχιακής εφημερίδας, πέραν από εξαρτήσεις, δεσμεύσεις, συμμορφώσεις σε κομματικές προτροπές και εντολές, σε προσωπικές επιθυμίες και στόχους, ο αξέχαστος φίλος – αδελφός ΝΙΚΟΣ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗΣ. Γνώστης των όσων συνέβαιναν στα Μ.Μ.Ε. των Αθηνών συμμεριζόταν το δικό μας όνειρο για μια ημερήσια επαρχιακή εφημερίδα που θα πετύχαινε, όσο γινόταν, μια αντικειμενική προσέγγιση γεγονότων, καταστάσεων, προσώπων. Μετά τον απολογισμό δεκαετιών πιστεύω ότι κάτι πετύχαμε στον χώρο του επαρχιακού Τύπου με τα “Χανιώτικα νέα”. Και σ’ αυτό η συμβολή του ΝΙΚΟΥ ήταν σημαντική. «Αναζήτηχτοι» ήταν ο χαιρετισμός του κάθε φορά που μερικοί φίλοι συναντιόμαστε στο ερημητήριό του στα Φαλάσαρνα Κισάμου για «ένα κρασί». Η ευχή του, δυστυχώς, για εκείνον δεν ήταν ισχυρή… Σ’ εμάς σίγουρα λείπει. Αναζητάμε και θυμόμαστε τον φίλο που έφυγε ξαφνικά, αναπάντεχα πριν μερικά χρόνια
Γιάννης Γαρεδάκης
Γράμμα στον Κακαουνάκη
Εμίσεψες σταυραετέ στα πέντε χρόνια πάνε και τα γεράκια πέσανε τη χώρα να τη φάνε. Τη χώρα οι πολιτικοί (ο Καραμανλής) τη παίξανε στον τζόγο και στην ενημέρωση κανείς δεν έχει λόγο. Στα πέντε χρόνια πάνε εδά που χάθηκε η μορφή σου και τα κανάλια που έκανες την επανάστασή σου. Ποιος θα εμψυχώσει το λαό; Ποιος θα του δώσει ελπίδα; Ποιος θα του δώσει δύναμη σε τέτοια καταιγίδα; Ποιος θα ξυπνήσει το λαό; Ποιος θα του δώσει θάρρος; Απού ήσουνα του ανήμπορου και του φτωχού ο φάρος. Χάθηκες του λαού φωνή, του Δημοκράτη ελπίδα, χείμαρρος εις το λόγο σου, στην πένα καταιγίδα. Σαν τον αετό ελεύθερος πετάς εις τον αέρα, δε λείπεις γιατί βρίσκεσαι στη σκέψη κάθε μέρα. Μα όσο υπάρχει το “Καρφί” που είναι γενιά δική σου, ως και αν διαβαίνουν οι καιροί δεν χάνεται η γραφή σου. Αφησες πίσω το “Καρφί” και αξίους συνεργάτες, αφού πατούν στα ζάλα σου στη στράτα που περπάτιες. Πεθαίνει κανείς όταν τον ξεχάσουν οι ζωντανοί, όπως έλεγες για τον Ξυλούρη. Εμείς δεν σε ξεχνούμε.
Ο κουμπάρος σου Παντερμογιάννης
