“Μνήμη σχεδόν πλήρης” – Λεωνίδα Κακάρογλου

Δεν έχω αποτολμήσει ποτέ να γράψω κριτική για λογοτεχνικό έργο, πόσο μάλλον για ποίηση, ως το πιο «δύσκολο» από άποψη κατανόησης τμήμα της λογοτεχνίας. Η δυσκολία έγκειται στο ότι η ποίηση στοχεύει κατευθείαν στο συναίσθημα και είναι δύσκολο με λογικές προτάσεις να εκφράσεις το συναίσθημα. Είναι οι λέξεις, οι ήχοι, οι μυρωδιές που φέρνει το ελαφρό αεράκι, οι σκέψεις, οι έννοιες, οι μνήμες και όλα μαζί.
Θα το πράξω όμως, αφού θα γράψω αυτά που νοιώθω ως ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους που διαβάζει ποίηση. Νοιώθω αυτή την ανάγκη, γιατί τα ποιήματα του Λεωνίδα Κακάρογλου με άγγιξαν διαβάζοντάς τα. Ο Λεωνίδας Κακάρογλου είναι ένας άνθρωπος που ζει ανάμεσά μας. Πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα αποδεικνύει ότι ο ποιητής δεν είναι ένα περίεργο ον, απομονωμένο στον κόσμο του, έξω από την κοινωνία. Κυκλοφορεί ανάμεσά μας ζει μαζί μας τα προβλήματα που ζούμε όλοι, έχει όμως και κάτι ξεχωριστό. Βλέπει με τη δική του ματιά τον κόσμο και μεταφράζει σε ποιήματα αυτά που αισθάνεται. Από κει και πέρα η συνέχεια έρχεται αυτόματα, μέσα από την ανάγνωση των ποιημάτων, από όλους εμάς.
Οι λέξεις έχουν πολύ μεγάλη σημασία στην ποίηση. Μερικές λέξεις που θα βρούμε στα ποιήματα του Λεωνίδα Κακάρογλου έχουν να κάνουν με τη σιωπή, τη μοναξιά, τη νύχτα, τη νοσταλγία, τα μελαγχολικά τοπία, τη συννεφιά, τη βροχή, το φθινόπωρο, μα πάνω απ’ όλα έχουν να κάνουν με την απουσία. Με την απουσία ενός αγαπημένου προσώπου, που θα τον συντροφεύει για πάντα. Αυτή η απουσία είναι παντού παρούσα και μας φέρνει σε χώρους που έχουν την τέταρτη διάσταση, αυτή του χρόνου. Τα αντικείμενα γύρω, τα  δωμάτια με τους ελάχιστους ήχους, οι τοίχοι, το πάτωμα, το ταβάνι, τα σεντόνια, οι μισάνοιχτες πόρτες, αλλά και τα όνειρα, το φύσημα του αέρα, οι μνήμες, είναι το σκηνικό στο οποίο ο ποιητής ζει μαζί με την πάντα παρούσα απουσία του αγαπημένου προσώπου. Δεν μένει όμως μόνο εκεί, αφού αφουγκράζεται και τα καθημερινά συμβάντα, ιδωμένα με μια τραγική απλότητα και τις λέξεις να πέφτουν σαν βροχή στη λαμαρίνα.
«Μνήμη σχεδόν πλήρης» λέγεται η ποιητική συλλογή και δεν ξέρω πώς έγινε, αλλά ποιήματα κυρίως μελαγχολικά, μου δημιούργησαν ένα αίσθημα ευφορίας. Ίσως γιατί ξύπνησαν μέσα μου συναισθήματα, που η καθημερινότητα είχε κρύψει. Η ποίηση του Λεωνίδα Κακάρογλου με κάνει καλύτερο άνθρωπο.