(Δάσκαλου, συγγραφέα, ιστορικού ερευνητή και λαογράφου της Κρήτης)
Μια θύρα ανοίγει διάπλατα ψηλά στο ουράνιο δώμα
να υποδεχτεί κάποια ψυχή που έφυγε απ’ το σώμα.
Δάσκαλος άφησε τη γη, τ’ ανέσπερα ανταμώνει,
εκεί τον υποδέχονται αγαπητοί προγόνοι.
Λαγούτου, λύρας και βιολιού αϊδάρετε*, μαστόροι,
για ν’ ακουστούν οι δοξαριές εις τα Λευκά τα Όρη
και κοντυλιές οπού λαλούν και δάκρυ ανακαιρώνουν**
κάμπους, βουνά και θάλασσες μ’ αγάπη να κυκλώνουν.
Κι ‘υστερα, σαν η μουσική θα πάψει μπλιο*** να παίζει,
πρεμαζωχτείτε****, Δωριείς, γύρω από το τραπέζι.
Πιάσετε όμορφους σκοπούς, όλοι οι παλιοί ριζίτες,
ν’αναστηθούν αγωνιστές σε τάφκους και σε σκήτες.
Να μνημονεύουν όλοι τους Σταμάτη Αποστολάκη,
Ακρίτα στση Παράδοσης το πιο ψηλό χαράκι!
(αϊδάρω=συντρέχω, βοηθώ
ανακαιρώνω=ξαναφέρνω, μπλιο=πια
πρεμαζωχτείτε (πρεμαζώνομαι)=συγκεντρωθείτε, μαζευτείτε)
Οποιαδήποτε τιμή δούδεται σε τούτονα τον άθρωπο, του πρέπει. Τιμά όμως και εκείνονα απου τη δούδει επειδής, το να τιμούμε τσι διαλεχτούς τση μπάντας μας, είναι κάτιντις καλό.
ο ΚατωΚεφαλιανός