Στις κινηματογραφικές αίθουσες προβάλλεται ακόμη το “Τελευταίο σημείωμα” που γυρίστηκε με τη συμμετοχή δεκάδων Χανιωτών στους ιστορικούς χώρους του Φρουρίου Ιτζεδίν, το οποίο με τις πρώτες βροχές άρχισε ξανά να καταρρέει…
“Ξανα ζωντάνεψε” για λίγο στις μεγάλες οθόνες όμως στη συνείδηση του κόσμου παραμένει ξεχασμένο. Ακόμη και τα εξαφανισμένα Αρχεία των πολιτικών κρατουμένων του που τελικά βρέθηκαν δεν ήταν αρκετά για να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο εκτός από κάποιους ελάχιστους ανθρώπους του πνεύματος.
Αν και ιστορικά το “σπίτι” τους είναι τα Χανιά, μάλλον πως θα βρουν στέγη κι αυτά προς ανατολάς.
Μοιάζει η τύχη του έρμου του Ιτζεδίν, με τα πανέμορφα, αναξιοποίητα Νεώρια. Κι αν το βλέμμα ανηφορίσει προς το Λόφο Καστέλι, αναρωτιέσαι αν τελικά στα ανάκτορα της Μινωικής Κυδωνίας, ξεπροβάλλει μια μέρα η πισίνα ενός πολυτελέστατου ξενοδοχείου ή όχι…
«Ωχ βρε αδερφέ, ποιoς ασχολείται τώρα με… μνημεία όταν τα περισσότερα νοικοκυριά δεν έχουν να φάνε;» άκουσα να λέει κάποιος στον δρόμο.
Και καταλαβαίνεις τότε, πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν η Παιδεία και ο Πολιτισμός στη συνείδηση ενός σκεπτόμενου πολίτη, τα οποία στην Ελλάδα των Μνημονίων μάλλον παραγκωνισμένα είναι παρά προτεραιότητες.
Oταν μια κοινωνία εξαθλιώνεται, όταν παιδιά πεινάνε, όταν άστεγοι πεθαίνουν στους δρόμους, όταν ηλικιωμένοι μένουν χωρίς περίθαλψη, όταν τα πιο δημιουργικά μυαλά της χώρας μεταναστεύουν ή μαραζώνουν μέσα στην ανεργία… τότε κανείς δεν θα νοιαστεί για κανένα μνημείο αλλά μόνο για την επιβίωση, περιμένοντας ίσως κάποιο… θαύμα.
«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!» που έλεγε και ο ποιητής…
