Μνημονεύομεν Ειρηναίον Γαλανάκη τον Χριστιανό. Σε ενεστώτα μα και σε μέλλοντα χρόνο το ρήμα, όπως έχω ξαναγράψει. Και γι’ αυτά που είπε και έγραψε, έτσι όπως αυτός τα είπε και τα έγραψε. Κυρίως όμως γι’ αυτά που είπε και έπραξε, έτσι όπως αυτός τα έπραξε κατά της διάρκεια της υπεραιωνόβιας γήινης παρουσίας του. Τι σημασία έχει αν τον γνωρίσαμε ή δεν τον γνωρίσαμε από κοντά. Ολοι χωρούμε στη μεγάλη πλατεία της ευθύνης του, της ευθύνης που του είχε αναθέσει ο Θεός. Ολοι ανήκουμε στο «ποίμνιο της φιλίας και της αγάπης του», όπως χαρακτηριστικά έχει γράψει ο ίδιος. Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες που συμπληρώνονται πέντε χρόνια απ’ το φευγιό του για τη Χώρα του Φωτός, μνημονεύομεν Ειρηναίο Γαλανάκη τον Χριστιανό.
Ήμουν κι εγώ εκεί… Την λαμπροφόρο, τη βαϊοφόρο εκείνη ημέρα της επανενθρόνισής του στη φτωχική πλην όμως πολύ αγαπημένη Μητρόπολή του, Κισάμου και Σελίνου. Είχε βουλιάξει από κόσμο το Καστέλι, πάνε 37 χρόνια από τότε. Ο λαός έφερνε, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, πίσω, με το “έτσι θέλω”, τον επίσκοπό του. Θυμούμαι τη χαρά στα λάμποντα μάτια των ανθρώπων. Η Ορθοδοξία (κι ορθοδοξία όπως έλεγε ο Παππούς σημαίνει ορθροπραξία) είχε νικήσει. Ήμουν κι εγώ εκεί… Στις 23 Αυγούστου 2005, ημέρα της παραίτησής του απ’ τον επισκοπικό θρόνο. Πατείς με πατώ σε και τότε ο κόσμος στο Καστέλι, που το βρήκε, όταν πρωτόρθε δεσπότης το 1957 χωριό και το άφησε σφύζουσα από ζωή πόλη. «Να αγαπάτε τον συνάνθρωπο σας, να βοηθάτε τη δυστυχία του, να συγχωρείτε τα λάθη και να υπερασπίζετε το δίκιο του, από το ψωμί, ως την ειρήνη του κόσμου», μια απ’ τις παρακαταθήκες του. Ήμουν κι εγώ εκεί… Τη Μεγάλη Πέμπτη του 2013, στις 2 Μαΐου, την ημέρα της κηδείας του, στην Κίσαμο πόλη. Την ημέρα του Μεγάλου Αποχαιρετισμού. Στον Ιππότη του Σταυρού”, στον “Φτωχούλη του Θεού”, στον “Κοινωνικό Αγωνιστή”, στον “Οραματιστή Πραγματοποιό”, στον Ειρηναίο της ειρήνης, στον Ειρηναίο της Καρδιάς μας! Οχι δεν έκλαιγε το συρρεύσαν απ’ όλες τις γωνιές της Κρήτης και από τα διάφορα μέρη της Ελλάδας, μέγα πλήθος. Δεν κλαίνε οι άνθρωποι στην Κοίμηση των Αγίων! Αγιος στη συνείδηση του λαού ο Παππούς… Ανθρωπος του Θεού, που λειτουργούσε στο όνομά του. Ενας πρεσβευτής του ουρανού στη γη.
“Ο Χριστός σημάδεψε την Κρήτη”, ο τίτλος ενός απ’ τα πολλά (35 αν τα λογαριάζω σωστά) βιβλία που έγραψε ο ταπεινός αυτός εργάτης του Ευαγγελίου της Αγάπης για τον συνάνθρωπο. “Ο Ειρηναίος σημάδεψε τη ζωή μου”, ο τίτλος του βιβλίου που θα μπορούσαν να γράψουν όλοι όσοι έτυχε να τον γνωρίσουν λίγο ή πολύ (ένας απ’ αυτούς κι εγώ) από κοντά…
Τρία απ’ τα δεκάδες νεοριζίτικα για τον Παππού, που έχει καταγράψει στο βιβλίο του “Η Λαϊκή Μούσα της Κρήτης για τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ειρηναίο Γαλανάκη – Ριζίτικα, Μαντινάδες, Ρίμες, Ποιήματα”, ο γνωστός τοις πάσι Δάσκαλος – Λαογράφος Σταμάτης Αποστολάκης: 1) «Πολλοί τα γκόλφια τα φορούν, μ’ αξιώνονταί τα λίγοι/ τα κόκκαλά τους εις τη γη ν’ ανθιούν και να μυρίζουν/ μ’ αυτός ακόμη ζωντανός κι οι μόσκοι τσ’ αγιοσύνης/ όπου διαβεί ξεχύνονται και ούλοι τσα γρικούνε/ λεν, ένας άγιος ζωντανός, ο Άγιος Ειρηναίος» Νίκος Ψαρός 2) Στην Κίσαμο, στο Σέλινο, Δεσπότης με χατήρι/ δίδει χαρά στον δυστυχή, τον πόνο του γιατρεύει/ και δεν ξεχνά και τον κακό κι αυτόν καταλαβαίνει/ του δίδει τη συγχώρεση για να μετανοήσει/ να ‘ρθει στο δρόμο του Χριστού, ελεύθερος να ζήσει». π. Νικόλαος Σαμάνδουρας, Ρέθυμνο. 3) Αγιε Πατέρα Γαλανέ, Δέσποτα Δεσποτάδω/ απ’ όλους εξεχώρισες στη θέληση, στη δράση./ Σεμνός, λιτός και ταπεινός, με το σκισμένο ράσο,/ έχτιζες κι εθεμέλιωνες για τον θεό ’χες Λόγο,/ και σκέψη σου τον άνθρωπο. Γιώργης Μιχελάκης, Σέμπρωνας Κυδωνίας.
