“Μνημόνιο Διαρκείας”

Κοινωνικά προβλήματα, οικονομικά και κυρίως πολιτικά διαμόρφωσαν τα μνημόνια, η δραματικότητα των οποίων έγινε αισθητή κατά το τελευταίο τετράμηνο του έτους 2013. Δημιουργήθηκαν συνθήκες πίσω από τις οποίες κρυβόταν η νοσηρότητα, για να θυμηθούμε τον Σαίξπηρ στον “Αμλετ” ότι “κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας”. Διότι εκείνοι που μας κυβερνούσαν, γνώριζαν τα επαπειλούμενα τη χώρα δεινά, κακουχίες, δοκιμασίες, δυστυχίες και πείνα, αλλά δεν έπρατταν σωστά για να τα αποσοβήσουν. Μέχρι που φτάσαμε εκεί που δεν υπάρχει επιστροφή, όπου το στρεβλό σύστημα μας οδήγησε εδώ που είμαστε. Προοδευτικά βρεθήκαμε στο μεταίχμιο μεταξύ υπάρξεως και ανυπαρξίας και αναγκαστήκαμε να δεχθούμε τα μνημόνια.
Με κομματική πειθαρχία οι κυβερνητικοί βουλευτές εκλήθησαν να επικυρώσουν κείμενα νόμων εκατοντάδων σελίδων, χωρίς να ’χουν τον χρόνο να τα μελετήσουν ούτε καν να τα περάσουν έστω μια ανάγνωση. Τα ψήφιζαν άρον – άρον! Αν αυτοί δεν αισχύνονται που ψήφισαν τα μνημόνια, πρέπει να ντρεπόμαστε εμείς που τους ψηφίζουμε. Ο πρώτος που παρουσίασε το μνημόνιο ως κάτι σωτήριο ήταν ο Γεώργιος ο Β’ Παπανδρέου ο Γ’. Δικαιολογήθηκε ότι έφταιγαν οι πριν. Οι μετά; Απλώς ακολούθησαν στα χνάρια του.
Ο “τρώσας και ιάσεται”. Έκαναν τη ζημιά και λένε πως την αποκαθιστούν για να μην τους ζητήσουμε ευθύνες για τα μνημόνια. Που επιχειρούν να μας πείσουν ότι αποτελούν “νεοφιλελεύθερη”(!) πολιτική, ότι αν δεν υπήρχαν, θα ’πρεπε εμείς οι ίδιοι να τα ανακαλύπτουμε. Αλλά μόνοι μας δεν μπορούσαμε να διορθώσουμε κανένα κακό. Βρισκόμαστε σε ανορθολογισμό, παραβιάζαμε κάθε λογική σκέψη, λεηλατούσαμε ό,τι εθνικό απόθεμα είχαμε και εκμηδενίζαμε την παραγωγικότητα. Βγάζαμε οι ίδιοι τα μάτια μας! Επρεπε να φέρουμε τους ανθέλληνες να περιορίσουν εκείνοι τον ρόλο του δημόσιου τομέα και να μας υποδείξουν την κατάργηση κάθε εξουσίας, που είχε παραχωρηθεί απ’ τη Διοίκηση. Η οποία δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, να περιορισθεί στις δικαιοδοσίες της και να επιβάλει στοιχειωδώς ένα πρόγραμμα λειτουργίας, ώστε να μην ξεπέσει ο λαός σ’ αυτά τα χάλια.
Ησαν και είναι “καταραμένα” τα μνημόνια. Το πρώτο του εξουσιομανούς Γ.Α.Π., το δεύτερο υπηρεσιακού Παπαδήμου, το τρίτο και η κακιά του η ώρα του Σαμαρά. Το απαύγασμα της σύμπραξης της τρικομματικής, που έγινε δικομματική, για να βάλει φόρους που ζάλισαν τους πάντες. Και υπερηφανεύονται ότι το “αναθεματισμένο” μνημόνιο έχει συμβάλει θετικά στη βελτίωση της πολιτικής τάξης στη χώρα μας. Ότι τα δεινά τα ’φερε η κρίση και όχι τα μνημόνια. Πού είναι η αλήθεια και πού το ψέμα;
Και τα τρία, κυρίως το τελευταίο, όσο οι υποχρεώσεις του προχωρούν και εφαρμόζονται, μας λένε ότι είναι μνημονιακό προαπαιτούμενο και ανακατεύαν την κοινωνία, η οποία συνειδητοποιεί ότι η κρίση συνεχίζεται, ότι η ανεργία δεν εξαλείφεται και ότι τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Μας λένε ότι με τα μνημόνια οδηγηθήκαμε στην ανάκαμψη και ότι τον Μάιο του 2014 θα βγούμε στις αγορές. Με έντοκα γραμμάτια; Πόσο θα είναι το επιτόκιο; Γιατί δεν έχουμε πάρει ακόμη το 1 δισ. ευρώ και τα 4,9 δισ. δόσεις του Ιουλίου και Δεκεμβρίου αντίστοιχα; Υπάρχει σκοπιμότητα;
Τα μέτρα, που εφαρμόζονται στην Ελλάδα διά των μνημονίων, έχουν υλοποιηθεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες χωρίς μνημόνιο. Σ’ εμάς έχει επιβληθεί “μνημόνιο διαρκείας”, μέχρι να αποκατασταθεί η νομιμότητα στη Δ. Διοίκηση, να προσαρμοσθεί το ασφαλιστικό στα νέα δεδομένα και να εξαλειφθεί ο εμφανής αμοραλισμός των πολιτικών μας, της άρνησης δηλαδή ότι υπάρχουν και ισχύουν ηθικοί κανόνες.
Πάντως, όπως δείχνουν τα πράγματα, καλύτερη Ευρώπη δεν θα δούμε, χειρότερη μάλλον. Ο ευρωπαϊκός δρόμος είναι για μεμονωμένους πλουτοκράτες και όχι για το πλήθος των πολιτών.