Το μνημόνιο τελείωσε, ζήτω η λιτότητα

Ηρθε το μνημόνιο να μας σώσει, αλλά μας κατέστρεψε και τώρα μας λένε ότι φεύγει για να σωθούμε, αφού μας άφησε ένα χρέος περισσότερο απ’ όσο ήταν. Οι ηγέτες μας είχαν υπογράψει και κάτι επιστολές που έλεγαν ότι απ’ τον Σεπτέμβριο του 2014 θάπρεπε να υπάρχει ένα πρόγραμμα μεταμνημονιακής ανάπτυξης. Μπαίνουμε στον Νοέμβρη και τέτοιο πρόγραμμα δεν έχει καταρτισθεί, ούτε και κατατεθεί. Θάρθουν, λοιπόν, οι τροϊκανοί και θα μας πουν: «Δεν έχετε εσείς, θα σας φέρουμε εμείς». Αυτό κι αν δεν είναι το μεγαλύτερο έγκλημα των κυβερνώντων. Πρόκειται ή περί ανικανότητος ή περί πολιτικής σκοπιμότητος. Τέτοια σκοπιμότητα δεν μπορεί να είναι συλλογική. Αν και κανείς δεν ξέρει τι κουβεντιάζουν οι συγκυβερνώντες, όταν συζητούν κατ’ ιδίαν. Και αν τις εκ των συνεταίρων ερωτηθεί, τίποτα δεν θ’ αποκαλύψει.
Οι Ευρωπαίοι με το ευρώ δεν οικοδόμησαν την κοινωνία των πολιτών, αλλά εδημιούργησαν ένα χάος. Το ευρώ παρουσιάστηκε ως μέσο περιορισμού των κινδύνων εξαγοράς συναλλάγματος και για τη σταθεροποίηση του δολαρίου, αλλά ελάχιστα ως υπόβαθρο για ανάπτυξη. Μέσα σε 10 χρόνια συνέδεσε την ύπαρξή του με τη λιτότητα, την ύφεση και την ανεργία με αποτέλεσμα οι λαοί να στραφούν εναντίον της Ενωσης απορρίπτοντας την ενοποίηση.
Βαρύ το τίμημα της λιτότητας, την οποία πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι με κερδισμένους τους βιομηχάνους, τους επιχειρηματίες και τους τζογαδόρους, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Οι κατακτήσεις των εργαζομένων συρρικνώθηκαν και η Ευρώπη σιγά – σιγά φτωχοποιείται. Η Ευρώπη των λαών, η κοινωνία των πολιτών απεδείχθη μύθος καθ’ όσον με τα Συμβούλια Κορυφής και τις αποφάσεις που λαμβάνονται διαμορφώνεται μια πολιτική ερήμην των λαών που επικυρώνει απλώς τις προθέσεις των τραπεζιτών, των ισχυρών της αγοράς, των τεχνοκρατών και των πολιτικών, που μπορούν νάχουν το πάνω χέρι και να επιβάλλονται στους άλλους υποδεέστερους πολιτικούς, να συμπεριφέρονται ως απλοί διαχειριστές.
Αυτή η Ευρώπη δεν είναι εκείνη που οραματίστηκαν οι κορυφαίοι ηγέτες της και το ήθελαν οι λαοί της. Η δυστυχία είναι ότι οι λαοί δεν μπορούν πλέον ν’ αντιδράσουν. Οι μεμονωμένες περιπτώσεις δεν αρκούν. Οι αντεπιθέσεις είναι ανίσχυρες να κάμψουν πια τη θέληση των ισχυρών. Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια εναλλακτική πολιτική. Ενώ υπεστηρίζετο η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης, τώρα ο κόσμος διάκειται εχθρικά στην πολιτική που εφαρμόσθηκε.
Αυτό φαίνεται απ’ τις παρεμβάσεις κατά τη σημερινή συγκυρία, όπου όλες οι χώρες της Ε.Ε. περνούν από μια φάση επέμβασης ξένων εξουσιών στα εθνικά κοινοβούλια, στα οποία επιβάλλονται μέτρα και προτάσεις αποικιακού χαρακτήρα.
Ο πρωθυπουργός μας, κάνοντας παιδαριώδες λάθος, προανήγγειλε την έξοδο απ’ το μνημόνιο, από δε τις αντιδράσεις των αγορών και του χρηματιστηρίου αποδεικνύεται ότι οι εταίροι δεν πρόκειται να μας αφήσουν περιθώρια αυτονομίας, πόσο μάλλον όταν το πολιτικό σκηνικό στερείται σταθερότητος και υπάρχει πιθανότητα κυβερνητικών ανακατατάξεων. Το σύστημα του Τ.Χ.Σ. με τα 11,5 δισ. ευρώ, αυτός ο μηχανισμός διάσωσης, είναι προσανατολισμένο στην τακτική του Δ.Ν.Τ., η οποία ενσωματώνεται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία με τους περιορισμούς του Συμφώνου Σταθερότητος και τις εξελισσόμενες δομές της Ευρωζώνης.
Για πολιτική Ευρωπαϊκή Ενωση δεν υπάρχουν σχέδια, παρά μόνον για εξασθένιση των δημοκρατικών δομών. Με τη διεκδίκηση από τη Γερμανία ηγεμονικού ρόλου ακόμη και οι ελάχιστες αλλαγές στην Ελλάδα και δύσκολες είναι και σταγόνα στον ωκεανό η προσφορά τους.