“Η ανθρωπιά ξεβράστηκε στην ακρογιαλιά”
Τούρκικο hashtag “#KiyiyaVuranInsanlik”
Η εικόνα: Ένας άνθρωπος τρίχρονος με το κορμάκι μπρούμυτα, μαρμαρωμένο, στο κατώφλι της θάλασσας, κάπου στη Μικρασία: Είναι ο Αϊλάν Κουρντί, που κίνησε με τη φαμίλια του από τη μακρινή Συρία, την παραδομένη στις ορέξεις και τις φλόγες του ανθρωποβρώστη Άρη!
Το κύμα απαλά και στοργικά αγκαλιάζει και φιλά τ’ ακίνητο κορμάκι, το θωπεύει, πισωγυρίζει, ματάρχεται σε στοργικό αγκάλιασμα ξανά, λες και θέλει να το αφυπνίσει πριν ο φλοίσβος γίνει κύμα αγριεμένο, σαν λάχει και ταράξει τα νερά ο Ποσειδώνας! Του κάκου! Εκείνο μένει ακίνητο, ατάραχο και ασυγκίνητο στο παιχνιδιάρικο το κύμα, παραδομένο σε μια σιωπή θανατερή! Αλίμονο!
Η συνέχεια: Το άλογο του μαύρου καβαλάρη προβάλλει κατά ’κει, φτερωτός –λες- Πήγασος μα μαύρο σαν το θάνατο, μαύρος και ο δρεπανηφόρος αναβάτης – ο Χάροντας- σε αλαλαγμό θριάμβου: Κυνήγησε και σήμερα!
Αφήνει με παφλασμό το υγρό στοιχείο και απομακρύνεται σε πτήση βιαστική και κατακόρυφη στον ουρανό, και χάνεται στο παραπέτι ενός κόσμου άλλου, για ν’αποθέσει τη λεία του στο κεφαλόσκαλο της σκάλας με τα “εφτά σκαλούνια”1. Και η λεία: Τρεις μορφές αέρινες, τρεις ψυχές, εκείνες του Αϊλάν, του πεντάχρονου αδερφού και της δόλιας μάνας. Κυνήγησε και σήμερα ο κυνηγάρης, αυγάτισε ο κόπος του στο διάβα από τον θεατό στον υπερθεατό κόσμο και τανάπαλιν, σαν έχει να κομίσει μέχρις εκεί κι άλλες ψυχές άλλων κορμιών που η ανθρώπινη αδιαφορία και μισαλλοδοξία τους έσπρωξε ν’ αργοβυθίζονται εις την ανθρωποβρώστρα θάλασσα….
…Κι ο Αϊλάν, μικρός και λευκοφορεμένος άγγελος πλέον, ατενίζει απ’ το επέκεινα με οίκτο το κουφάρι του, μαρμαρωμένο και ακίνητο στο ακρογιάλι κάπου στη Μικρασία, θύμα της φθίνουσας ανθρωπιάς στον γαλαζόθωρο πλανήτη που μόλις άφησε για πάντα. Νοιώθει αέρινος και ασφαλής στον θείο τόπο όπου αίφνης βρέθηκε, σαν ξέφυγε απ’ το βασανισμένο του σαρκίο που κίνησε από τη μακρινή Συρία όπου το “δίποδο θεριό” ο άνθρωπος “τρώγει” στ’ αλήθεια τον άνθρωπο, κατά τις προσταγές κάποιων (αθέατων) ισχυρών σε όπλα και σε χρήμα… Άφησε τη ματιά να πλανηθεί στον γήινο το χάρτη κάτωθέ του, ακολουθώντας τα δύσβατα εκείνα μονοπάτια που διάβηκε, γυρεύοντας ένα κιτάκι να ριζώσει. Hταν μικρός για πόλεμο, μεγάλος για όνειρα… πολλά όνειρα… μεγάλα όνειρα, που έμελε να βουλιάξουν στο ξεκίνημά τους, στα γαλανά νερά του Αιγαίου…
…Εμείς, οι θεατές στο δράμα του χειμαζόμενου λαού της Συρίας: Σαν η εικόνα γίνει σκέψη και σαν η σκέψη γίνει στοχασμός, τότε ο στοχασμός γίνεται θλίψη κι εκείνη δίνει θέση στο σπαραγμό κι έρχεται απ’ τα εσώψυχα το αμείλικτο ερώτημα αν είναι εύνοια της τύχης που γεννηθήκαμε άνθρωποι. Στ’ αλήθεια, είμαστε τυχεροί; Ερώτηση “βαριά κι ασήκωτη” που δεν χωρεί εις τον πεπερασμένο λογισμό ν’ αποκριθεί…
1) εφτά σκαλούνια: Ο Άγιος Αντώνιος (250-356 μ.Χ.), ομιλεί (κατ’ αποκάλυψη αγγέλου) για τα “εφτά σκαλούνια” (τα εφτά σκαλοπάτια) που διέρχεται η ψυχή του θανόντος σε μια διαρκή πάλη αγγέλων και πνευμάτων του κακού, μέχρι να φτάσει στο 7ο και τελευταίο σκαλούνι, και ενώπιον του Κυρίου, εφόσον τα εν ζωή έργα του υπερτερούσαν εκείνων των αρεστών στον σατανά. Η Θιβετιανή Βίβλος των Νεκρών, αναφερόμενη στο θέμα, κάνει λόγο για “εφτά επίπεδα”.
*γεωπόνος – συγγραφέας
