Η μέρα πένθους, θύμησης και περισυλλογής για τους Χανιώτες, τους συγγενείς και φίλους με τις
Ρ υτίδες και τα σκαμμένα πρόσωπα, όπως σωρεύτηκαν αργά και βασανιστικά χρόνια τώρα
Α πό την άδικη, απρόσμενη και φονική περιπέτεια. Σφαίρα που σφηνώθηκε βαθιά, κατάστηθα μες τις καρδιές των.
Κ είνη την τραγωδία που ξεκλήρισε τόσες οικογένειες, που έσβησε τόσα χαμόγελα κι ελπίδες, τόσα όνειρα!
Λ αχείο θανάτου -τι ειρωνεία- να ταφούν στον υγρό τάφο που τους έστειλαν, μαζί με το πλωτό τους φέρετρο, κάποιοι μεγάλοι “από λάθος”!
Ε να απέραντο πέλαγος, κατάμαυρο και φουρτουνιασμένο κοντά στη Φαλκονέρα, άνοιξε και κατάπιε αδηφάγα ύλη και πνεύμα.
I σκιος βαρύς έπεσε κείνη τη νύχτα. Τα πάντα σιώπησαν κι άφησαν να μιλήσει ο θάνατος κι η αγωνία,
Ο ταν το σκοτάδι έγινε πιότερο μαύρο από τις κραυγές κείνων που ζητιάνευαν βοήθεια, λίγα ψίχουλα ζωής μες την αφιλόξενη αγκαλιά των μανιασμένων κυμάτων κείνης της θάλασσας, που φέρνει τ’ όνομα της Κρήτης, της πατρίδας.
Ν ωρίς έφυγαν, δεν ήθελαν κι ούτε τους ρώτησαν! Κι ήταν πολλοί, γιατί έτσι “έπρεπε”.
Α δειο το φέρετρο δεν θα ‘χε κανένα νόημα, ούτε σημασία. Ντόρος δεν θα γινόταν, ασφάλειες δεν θα μπλέκονταν.
Υ πέρ “βωμών και εστιών” θυσιάστηκαν. Υποκλιθείτε υποκριτές στο χρήμα, τον κυβερνήτη των πάντων.
Α λληλούια, αλληλούια κι ωσαννά στα μεγάλα συμφέροντα, την υπεραξία, τις “επτά αδελφές” και τα αυτών παραρτήματα, το κεφάλαιο.
Γ ιατί μεγάλο, τεράστιο πλανιέται το ερώτημα, η απορία μένει. Το έγκλημα συντελέστηκε όλα τέλειωσαν!
I δανικός ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν. Οι ευθύνες “καταλογίστηκαν” κι οι ένοχοι πλήρωσαν”.
Ο χι, δεν ειρωνεύεται κανείς κανείς κανέναν. Όλα τέλειωσαν ομαλά και ήρεμα, Ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη του αγώνα ή αν θέλετε, του δράματος κι η υπόθεση μπήκε στο Αρχείο.
Α λλη μια τραγωδία έπληξε την πόλη. Ίδια ημερομηνία, ίδιο μήνα, τρία χρόνια μετά.
Ε τος, χίλια εννιακόσια εξήντα εννιά. Η τιμή της ανθρώπινης ζωής στον πλειστηριασμό.
Ρ ουλέτα ρώσικη παίχτηκε και τότε -κι άλλη ειρωνεία-! Η ανθρώπινη αξία, παίχτηκε στο χρηματιστήριο του θανάτου!
Ο ύτε στη “Σοφοκλέους” να ήταν. Τι να σκεφτεί, κανείς; Έγκλημα, αδιαφορία, ατυχία, ανθρώπινο λάθος, μηχανική βλάβη;
Π οιος ξέρει! Κι αν ξέρει, τι να πει, πώς να το πει, να πάρει κι άλλους στο λαιμό του;
Λ οιπόν, κλείστε τη σελίδα. Άλλωστε, αυτά ξεχνιούνται μετά από τόσα χρόνια. Ο πανδαμάτωρ χρόνος, βλέπετε!
Α κούστηκαν πολλά μα η αλήθεια κρύφτηκε βαθιά για πάντα. Ολα έχουν τιμή, αρχή και τέλος.
Ν αι, φαίνεται πως δεν συνετιστήκαμε με την πρώτη πληγή- Γι’ αυτό ήρθε και δεύτερη -τι φταίξαμε Θεέ μου-;
Ο ταν τα διαλυμένα και καμένα κορμιά, μαζί με τα συντρίμμια από μέταλλο, αίμα και σάρκα σ’ άμορφες μάζες σκορπίζονταν και “λίπαιναν” την κορφή της Κερατέας.
Δ εήσεις, μνημόσυνα, λειτουργίες, δυστυχώς κανένα δεν φέρνουν πίσω. Η σκληράδα, σ’ όλη της τη μεγαλοπρέπεια! Έτσι γίνεται.
Ε χομε όμως, τ’ αναφαίρετο δικαίωμα της μνήμης, της θύμησης. Και πρέπει, δεν κοστίζει τίποτα!
Ν α χύσουμε ένα δάκρυ χωρίς να μας δουν οι άλλοι, χωρίς “φανφάρες για το θεαθήναι”. Χωρίς κούφια λόγια και πλουμιστούς επικήδειους. Έτσι, γιατί θέλουμε εμείς.
Ξ εχνώντας τις ρήσεις του τύπου “ο νεκρός πάντα δεδικαίωται”. Αυτά, δεν παίζουν κανένα ρόλο όταν χάνεις τον άνθρωπό σου.
Ε τσι, σημαδεύτηκε δις -όπως λένε και στα τραγούδια- αυτός ο τόπος αναίτια, απρόσμενα. Δυνατά τα χτυπήματα του
Χ άρου με το κοφτερό του το δρεπάνι, στο στήθος της κοινωνίας μας. Μπήκε πραγματικά πολύ βαθιά, η λεπίδα!
Ν ωπές οι θύμησες, παρά τα τόσα χρόνια! Η πληγή στο κορμί επουλώνεται, στην ψυχή, όμως; Κάποιοι που πονούν, το ξέρουν!
Ω ρα μηδέν, λοιπόν. Οι δείχτες του ρολογιού, κάλυψαν ο ένας τον άλλο. Το καμπανάκι χτύπησε κι ακολούθησαν δεκάδες, εκατοντάδες νεκρικές καμπάνες, τραγουδώντας μια μελωδία, ψέλνοντας μιαν ευχή, κάνοντας μια παράκληση, μια ικεσία απόγνωσης!
ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ – ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ!
