Το “μνημόσυνο” της μεταπολίτευσης

Σαράντα χρόνια από εκείνον τον Νοέμβρη που σημάδεψε την Ελληνική ιστορία. Ένας ετεροχρονισμένος… γαλλικός Μάης για την ελληνική κοινωνία, που είχε τεθεί «στον γύψο» τον οποίο κατάφεραν να σπάσουν οι φοιτητές και οι πολίτες που εξεγέρθηκαν στο Πολυτεχνείο.
Το μήνυμα ενάντια στον φασισμό και την απολυταρχία, επίκαιρο όσο ποτέ. Μέρες μνήμης λοιπόν, μέρες τιμής, αλλά και περίσκεψης για τη “λήθη” στην οποία φαίνεται να έχουμε εγκλωβιστεί.
Σαράντα χρόνια από εκείνον τον Νοέμβρη, η Ελλάδα είχε την ευκαιρία να αλλάξει, να προκόψει, να δημιουργήσει. Ευκαιρίες υπήρξαν πολλές και βήματα σημαντικά έγιναν. Ο μνημονιακός όμως “γύψος” του 2013, μας αναγκάζει να παραδεχτούμε ότι η μεταπολιτευτική ρότα οδήγησε την χώρα σε ξέρα.
Οικονομικά λοιπόν, εκ των πραγμάτων η μεταπολίτευση απέτυχε. Τι γίνεται όμως στα άλλα “πεδία”;
Στο ελληνικό κοινοβούλιο σήμερα, υπάρχουν βουλευτές -και όχι μόνον της Χρυσής Αυγής- που έχουν αμφισβητήσει τους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Βουλευτές που τους εξέλεξαν Έλληνες πολίτες με την ψήφο τους.
Ηθικά λοιπόν τι πετύχαμε; Οτι ένα αξιοσημείωτο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, δεν διστάζει να ταυτιστεί με τις απόψεις τις οποίες πολέμησαν οι νεκροί του Πολυτεχνείου και οι βασανισμένοι από τη χούντα.
Τι γιορτάζουμε ή τι τιμούμε λοιπόν σήμερα; Πάνω απ’ όλα όσους θυσιάστηκαν για το όραμα μιας δημοκρατικής Ελλάδας. Τιμούμε και τους ανθρώπους αυτούς που δεν εξαργύρωσαν πολιτικά την αντιδικτατορική τους δράση.
Ίσως όμως, η επέτειος αυτή να μην είναι ένα… μνημόσυνο θυμάτων, αλλά μια ευκαιρία ενός “μνημοσύνου” για την ίδια τη μεταπολίτευση. Να ζήσουμε, να τη θυμόμαστε και να πάμε παρακάτω…