Υπάρχουν αλήθειες που φοβίζουν και κρύβονται, αλλά και ψέματα, που επιμελώς εξωραΐζονται.
Στον χώρο αυτών των αντινομιών, χωρίς αμφιβολία, ανήκει και το κίνητρο των υποψηφιοτήτων για το Ευρωκοινοβούλιο. Από εισοδηματικής πλευράς οι αμοιβές των ευρωβουλευτών μας παραπέμπουν στις επτά παχιές αγελάδες της παλαιάς Διαθήκης. Και δεν είναι τυχαίο ότι για τη διεκδίκηση μιας υποψηφιότητας για το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ιδίως με τη λίστα προτεραιότητας του κομματικού αρχηγού, κυριολεκτικά σφάζονται παλληκάρια.
Η για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολίτευσης καθιέρωση του σταυρού προτίμησης δίνει ασφαλώς ευρύτερα περιθώρια αξιοκρατικών επιλογών στον ψηφοφόρο. Ομως, η ευχέρεια αυτή καταστρατηγείται από το καταλυτικό μιντιακό σταρ σύστεμ, που αναγορεύει ακόμη και χορεύτριες του σαγηνευτικού οριεντάλ σε χωρίς αντίπαλο μονομάχους! Είχα βάλει στοίχημα, ήδη από τις διπλές εκλογές του προπερσινού Ιουνίου, ότι μια ρεπόρτερ σχολιάστρια της τηλεόρασης θα επρώτευε στις πρόσφατες εκλογές. Οι περισσότεροι, που με άκουσαν, νόμιζαν ότι αστειεύομαι. Ολοι τους τώρα με δικαιώνουν…
Αλλά καθώς φαίνεται, όλος αυτός ο καβγάς γίνεται για το βιοποριστικό πάπλωμα, που δεν εξασφαλίζει τον άρτον υμών τον επιούσιον, αλλά και, αστείρευτες αποταμιεύσεις και για τα δισέγγονα των ευρωσωτήρων!
Και το χειρότερο: εν ονόματι της διεκδίκησης αυτού του βιοποριστικού κουμπαρά συνομολογούνται ενίοτε και οι προκλητικότεροι και εξευτελιστικότεροι συμβιβασμοί. Όπως η σχεδόν ρατσιστική εκπαραθύρωση της υπέροχης τσιγγάνας (ρομά) Σαμπιχά Σουλεϊμάν από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς κανείς, μα κανείς, από τους αφ’ υψηλού συνυποψηφίους της να μην αξιώσει την παραμονή της στο ευρωψηφοδέλτιο.
Το αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς ήταν να καταρρεύσει το μοναδικό εθνικό ανάχωμα στη Θράκη εναντίον του τουρκικού αλυτρωτισμού, που σημείωσε συντρηπτική πλειοψηφία στο ψηφοδέλτιο των εγκαθέτων της αποσχιστικής, στην περιοχή, τουρκικής προπαγάνδας. Ή με απλούστερα λόγια, η ημιεπίσημη θέση των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων, προεξάρχοντος βεβαίως του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ας καεί και το παλιάμπελο των Ρομά, έστω και αν αυτοί παλεύουν από τους μη μειονοτικούς, με μεγαλύτερο θάρρος και ζέση για την εθνική μας αξιοπρέπεια!
Ιδού λοιπόν πώς ευτελίζεται, πολλές φορές, ένα πανευρωπαϊκό λειτούργημα, εν ονόματι πολιτικών μειοδοτικών συμβιβασμών, αλλά και μιας προσωπικής συμπεριφοράς (κάποιων ευρωσωτήρων) που θεωρούσαν προσωπικό τους εισοδηματικό “ευρωκουμπαρά” ως τα άγια των αγίων…
Υπάρχουν άραγε εξαιρέσεις σ’ αυτό το κατάντημα; Ασφαλώς ναι, αλλά μετρημένες στα δάχτυλα. Όπως εκείνη του θρυλικού Ντανιέλ, του Μπεντίτς, που μολονότι Γάλλος, επρόταξε δέκα φορές περισσότερο τα στήθια του στο Κοινοβούλιο των “ευρωσωτήρων”, από τα ημέτερα ευρωπαλλήκαρά μας, εναντίον της πιστωτικής αναλγησίας της ανθελληνικής τρόικας.
Και το τελευταίο ερώτημα: Πώς θα παύσει το Ευρωκοινοβούλιο να υποβαθμίζεται σε βιοποριστικό καταφύγιο μετριοτήτων; Με την επιστροφή στην εποχή του κυρίαρχου ρόλου ηθικών και δυναμικών προσωπικοτήτων ή με το λίφτινγκ των εκ γενετής γεγηρακότων “νεοτεριστών”; Η απάντηση ας δοθεί από τους αναγνώστες αυτού του σημειώματος…
