Μονά ζυγά

Το νιώθετε, το αισθάνεσθε και εσείς, ότι η χώρα είναι “πάνω στην στροφή”. Ολα τούτα τα χρόνια περάσαμε πολλά. Ολες τούτες οι θύμησες περνούν τώρα μπροστά από τα μάτια μου και λέω «πάλι καλά που αντέξαμε…».
Και φέτος, με τις εξελίξεις που είχαμε στα εθνικά θέματα, -τώρα το αναθιβάνω- αναθεωρήσαμε τις αντιλήψεις μας για την εθνική μας υπόσταση, για την εδαφική μας ακεραιότητα. Ακόμη κι αυτό για τους σημερινούς 25άρηδες, φάνταζε δεδομένο. Ολα τα γεγονότα είναι υπό αίρεση. Εχει απέναντί μας αυτή την αμφιθυμία η Ιστορία.
«Κι αν τελειώνουν τα Μνημόνια, γιατί ξαναρχίζουν μετά;» Γνωρίζουμε όλοι ότι θα έχουμε ένα “πλαίσιο” υποστήριξης της χώρας. Ακόμη και αυτό το “μαξιλάρι” των 20 δισ. ευρώ, ένα πλαίσιο υποστήριξης είναι. Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε άλλο. Η χώρα κουράστηκε να τζογάρει. Αναζητά ένα απάνεμο λιμάνι, πολιτικής γαλήνης. Αυτό επιτυγχάνεται όταν κερδίζονται οι πολιτικοί στόχοι.
Βλέπω μια συνέχεια, όμως, μετά το 2015 σε ένα φιλόδοξο εγχείρημα. Απλά πρέπει να πάψουμε να έχουμε την εμμονική προσήλωση των “κολλητών” στον δημόσιο τομέα.
Αυτό με τον κ. Κριμιζή ήταν σκαιώδες… Οχι τόσο σε επίπεδο υπαινιγμών, όσο στη μηδενική απαντοχή που έχουμε σαν χώρα, ν’ αξιοποιούμε ταλέντα στους σωστούς τομείς. Έτσι (με αυτές τις εξελίξεις) αισθάνεσαι ότι σταματά ο… διαστημικός χρόνος για μας.
Γι’ αυτό σας λέω είναι αναθεωρητικοί τούτοι οι καιροί. Εν τιμή γράφοντος: «ό,τι ξέραμε πρέπει να το ξεχάσουμε» για την λειτουργία του κράτους.
Και πιο πέρα στα οικονομικά, στα εθνικά, στα γεωπολιτικά, χρειαζόμαστε μια πρόβλεψη δεκαετίας. Είμαστε “πάνω στην στροφή”… Αυτό προκύπτει ως ιστορική ανάγκη…