Μοναδικό και δύσβατο μονοπάτι

«Οπως και να ’χει, τούτες τις ώρες της διαπραγμάτευσης στις Βρυξέλλες έχω την αίσθηση ότι διαπραγματευόμαστε την “ολότητα” ή έστω το μεγαλύτερο μέρος αυτής, δηλ. της επιλογής της 25ης Ιανουαρίου!
Είναι η ώρα του μεγάλου “ναι” ή “όχι” που καλείται ένας Ελληνας πρωθυπουργός να πει στους… “εταίρους” μας».
Το παραπάνω απόσπασμα είχε γραφτεί στην παρούσα στήλη, πριν από δύο εβδομάδες όταν δεν είχε τεθεί ακόμη από τον πρωθυπουργό το δημοψήφισμα!
Ωστόσο το στρίμωγμα και ο ασφυκτικός κλοιός γύρω από τη χώρα ήταν πασίδηλα κι επιτακτική μια δική μας απάντηση!
Τελικά οι πολίτες της χώρας ήταν αυτοί που κλήθηκαν να διαλέξουν ανάμεσα σε ένα “ναι” κι ένα “όχι”! Και ζήσαμε πραγματικά αλήστου μνήμης καταστάσεις που οι ιστορικοί, οι κοινωνιολόγοι -και όχι μόνο οι συγκεκριμένοι επιστήμονες- του μέλλοντος, θα ασχοληθούν.
Οσο για τα “όχι” και “ναι”, αυτά “μεταφράστηκαν” ποικιλοτρόπως από τις πλευρές που τα “πρέσβευαν”. Οι Ελληνες πολίτες – ψηφοφόροι ανάλογα με τις προσωπικές εκτιμήσεις και τα πιστεύω τους, μαζικά προσήλθαν στις κάλπες δείχνοντας απίστευτη ψυχραιμία, κάτι που υπό τις συνθήκες που διεξήχθη το δημοψήφισμα, είναι άξιο μνείας αλλά και θαυμασμού!
Το δημοψήφισμα έγινε και το προσδοκώμενο από την Κυβέρνηση της χώρας αποτέλεσμα ήρθε: ένα μεγαλοπρεπές “όχι”· αποτέλεσμα που δικαίωσε τον πρωθυπουργό και την Κυβέρνησή του αφού όπως δήλωνε τόσο πριν όσο και μετά την Κυριακή, αποτελεί ένα διαπραγματευτικό (+) στα χέρια του ίδιου και της ελληνικής κυβέρνησης που πλέον ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις εκ νέου και υπό διαφορετικές συνθήκες τόσο για τον λαό μας όσο και για την Ευρώπη.
Κι όχι, ουδείς γνωρίζει ακόμη πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα σε αυτές τις νέες διαπραγματεύσεις παρόλο που οι εκτιμήσεις δεν αποκλίνουν πολύ από το αυστηρό πλαίσιο που είχε τεθεί από τους… αποκαλούμενους εταίρους μας!
Πάντως όπως και να ’χει αλλά και με τη διαμορφούμενη κατάσταση, πλέον αυτή μοιάζει να είναι η τελευταία ευκαιρία της χώρας να προχωρήσει μέσω ενός τω όντι πολύ δύσβατου μονοπατιού και να δημιουργήσει όλες εκείνες τις δομές που αναντίρρητα είναι ανάγκη να δημιουργηθούν!
Αυτό εξάλλου έχουν ανάγκη και οι πολίτες· ένα σύγχρονο κράτος μακριά από τις πολλές παθογένειες παλαιοτέρων πολιτικών που ήταν πολύ δύσκολο να τις εξαλείψουμε!
Ομως, τώρα όντας με την πλάτη στον τοίχο άλλος χρόνος, τρόπος, δρόμος δεν υπάρχει. Το μόνο που απομένει είναι με ανοιχτά χαρτιά και με ειλικρινή συνεργασία μεταξύ ημών και των Ευρωπαίων να προχωρήσουμε προς το μέλλον… διά του δύσβατου αυτού μονοπατιού που μας έλαχε να διαβούμε!