Μόνο… να μην μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!

Σαν άλλοι Γαλάτες, οι ατρόμητοι κάτοικοι της μικρής μας χανιώτικης πόλης είχαν πρόσφατα την χαρά να απολαύσουν ένα μοναδικό, ολύμπιου μεγέθους -ηχητικό και οπτικό- εναέριο υπερθέαμα, το οποίο απλόχερα προσφέρθηκε προς τέρψην τους, από πολεμικό αεροσκάφος με ακροβατική διάθεση! Μπαλκόνια και δρόμοι γέμισαν από ενθουσιώδεις, αν και κάπως ανήσυχους, θεατές, που βγήκαν έξω, για τι άλλο, αναμφίβολα για να απολαύσουν τις περιστροφές, τους περίτεχνους ψιλοκρεμαστούς ελιγμούς και τα άλλα σούπερ κόλπα της επίδειξης!!
Γιατί περί επιδείξεως ή έστω ασκήσεως επρόκειτο σίγουρα, έτσι δεν είναι; Ή μήπως όχι; Στην σύγχρονη τρομολαγνική εποχή μας και μάλιστα με τη συγκυρία της επετείου της 11ης Σεπτεμβρίου να έχει μόλις προηγηθεί, το μυαλό του πολυμήχανου ανθρώπου δεν θέλει και πολύ για να πάρει, και αυτό με τη σειρά του, παράδοξες στροφές! Και αν δεν επρόκειτο απλά για μια ακροβατική αεροπορική επίδειξη, αλλά ίσως… για μια αεροπορική… επίθεση!! Αν προαιώνιοι ή και νέοι εχθροί αποφάσισαν ξαφνικά να βάλουν ως στόχο την μικρή μας, φιλήσυχη πόλη; Αν ανυποψίαστοι και εντελώς απροετοίμαστοι, βρισκόμαστε, στην πραγματικότητα, στην αρχή ενός μη ακόμα αναγγελθέντος πολέμου;! Και μπορεί να έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες, αλλά η μνήμη δεν έχει απολεσθεί ακόμα. Γιατί, ας μην ξεχνιόμαστε, ακόμα και το ακριβές σημείο όπου γράφονται τώρα ετούτα δω τα λόγια, είχε πράγματι βομβαρδιστεί κάποτε σε καιρούς όταν η ειρήνη δεν ήταν αυτονόητο κεκτημένο…
Όμως μη φοβού!! Για όλα τα ωραία άλλωστε, υπάρχει και ένα τέλος. Ετσι μετά από λίγα λεπτά  που για κάποιους- λίγους ή πολλούς δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα- φάνηκαν μια αιωνιότητα, οι ουρανοί επιτέλους εσίγησαν, το μεγαλειώδες θέαμα έλαβε πέρας και το σπουδαιότερο η καρδιά μας γύρισε ξανά στη θέση της!
Στον απόηχο πάντως, κυριολεκτικά και μεταφορικά, του ενδιαφέροντος αυτού πρωινού και με το τραγούδι της Πρωτοψάλτη «Και είμαστε ακόμα ζωντανοί», για κάποιο ανεξήγητο λόγο να μας έχει κολλήσει πεισματικά στο νου, ας μην ξεχάσουμε να κάνουμε και μια σκέψη για εκείνους τους συνανθρώπους μας σε κάποια μακρινή γωνίτσα του κόσμου, για τους όποιους όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν μια πρόσκαιρη αναστάτωση, μια τραγελαφική αφορμή για ένα σατυρικό κείμενο, αλλά δυστυχώς μια φρικτά αναπόδραστη καθημερινότητα…