Η κοινωνία σπαράζει! Οι πολλοί υποφέρουν. Χιλιάδες έχουν βάλει τη ζωή τους στην “αναμονή”. Η καθημερινότητα αδυσώπητη. Περνά αργά, βασανιστικά, στερημένα, προσμένοντας κάτι που θα δώσει ελπίδα και προοπτική.
Oι χιλιάδες άνεργοι και τα εκατομμύρια που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι πραγματικοί άνθρωποι. Με οικογένειες, υποχρεώσεις, επιθυμίες και ένα μέλλον που κραυγάζει για ζωή. Μια ζωή, που όμως δεν περιμένει, αλλά τρέχει. Και ο ένας χρόνος μετά τον άλλον, ακολουθεί τόσο βιαστικά. Αντιστρόφως ανάλογα από τις ευκαιρίες και τις θετικές εξελίξεις.
Η ελπίδα που αναλάμπει τον πρώτο καιρό, τώρα αντικαθίσταται από την απογοήτευση. Η απογοήτευση φέρνει θλίψη. Η θλίψη, δε σε αφήνει να χαρείς ούτε τον όμορφο ουρανό, τον ζεστό ήλιο και τη γαλήνια θάλασσα. Αρχίζουν όλα να φαίνονται τόσο μουντά.
Τα αρνητικά συναισθήματα, κατακλύζουν την ορθή σκέψη. Τότε είναι που γίνονται λάθη. Σπασμωδικές κινήσεις που οδηγούνται από θολωμένο και στρεσαρισμένο μυαλό. Καθοδηγεί σε μια άμυνα αρχικά. Μετά περνά στην επίθεση προς όλους. Όλοι φταίνε στα μάτια του στερημένου. Βλέπει τον κόσμο εχθρικά και κακιώνει. Ευτυχώς σε αυτό πέφτει ελάχιστο ποσοστό, που όμως είναι αρκετό να βλάψει.
Βλέπει την κραυγαλέα διαφορά της ζωής του, με τη ζωή άλλων και αντεπιτίθεται με λάθος τρόπο. Μπορεί να κλέψει, να ληστέψει. Μπορεί να θελήσει το κακό σου με χίλιους δυο τρόπους ενδόμυχα, θέλει να βρεθείς και εσύ σε μια δεινή θέση, όπως είναι και αυτός επί χρόνια. Η στέρηση θολώνει!
Μπορεί να είναι στέρηση από αγάπη, οικογενειακή γαλήνη, εργασίας, κοινωνικής αποδοχής, που τον αφήνουν απ’ έξω. Έξω από παρέες και δραστηριότητες. Μακριά από τη χαρά, τη διασκέδαση, τις διακοπές, τη δημιουργική εργασία, τις ευκαιρίες.
Το μικρό ποσοστό που θα επηρεαστεί αρνητικά θα γίνει απειλή για τους υπολοίπους. Γι’ αυτό ανεβαίνει η εγκληματικότητα κάθε μορφής, σε περιόδους έντονων κοινωνικών ανισοτήτων. Και έχουν δίκιο εν μέρει. Θα έπρεπε να έχουμε αντιδράσει όλοι. Όταν η κοινωνία δεν αποκλείει, δεν στερεί, δεν περιθωριοποιεί, αλλά προσφέρει ευκαιρίες, στήριξη, ηθική ικανοποίηση, δεν έχει να φοβάται τίποτα.
Αν προσφέρει ο καθένας με τον τρόπο του κάτι στην κοινωνία τότε θα λιγοστέψουν οι ανισότητες (όχι φαγητό ή κουπόνια). Ή καλύτερα, ας μη θελήσουμε περισσότερα από όσα αξίζουμε. Ας μην πάρουμε, έστω και αν μας δίνονται, περισσότερα από όσα μας αναλογούν. Μην παίρνουμε περισσότερα, γιατί θα λείψουν από κάποιον άλλο.
Μέσα στα χρόνια, θα φανεί αυτός ο όγκος αδικίας, σαν κλοπή ευκαιριών, που κατά συνέπεια δημιουργείται η κοινωνική ανισότητα, που δύσκολα διορθώνεται! Και αυτή η ανισότητα, φέρνει θυμό από μέρους του αδικημένου, που μπορεί να ξεσπάσει προς τον οποιονδήποτε.
Ποιος όμως θα οραματισθεί την απόλυτη δικαιοσύνη και θα την οδηγήσει στην υλοποίηση;
Ποιος θα συντονίσει τόσο κόσμο προς αυτή την κατεύθυνση;
Και τελικά, πόσοι θα ακολουθήσουν;
Όμως,
«Μόνο σε ένα δίκαιο κόσμο, θα είμαστε ασφαλείς».
*ιδιωτ. υπάλληλος.
και συγγραφέας
