Μονόδρομος για την κοινωνική πληρότητα

Η ένταξή μας σε ένα ιδεολογικό πολιτικό χώρο όσο σφοδρά και αν το επιθυμούσαμε η κοινωνική, κομματική έκταση δεν μπορεί να έχουν πληρότητα κοινωνίας και ζωής.
Η πληρότητα δεν μπορεί να ορίζεται στα πλαίσια ενός ιδεοπολιτικού χώρου, γιατί ακριβώς η κοινωνία στην πληρότητα της και στην συνολικότητά της απαρτίζεται από πολίτες που ανήκουν σε διαφορετικούς μεταξύ τους ιδεολογικούς χώρους.
Η κοινωνική πληρότητα επομένως εξαρτάται από το ποσοστό του ιδεολογικού πολιτικού χώρου μέσα στον οποίο υπάρχουμε και ζούμε.
Η Εκκλησία μας όπως την γνωρίζουμε και μπορούμε να την ζούμε στην λειτουργική της  κατεξοχήν πράξη, δηλαδή στην θεία λειτουργία, λειτουργεί ελεύθερα από ιδεολογικούς πολιτικούς συσχετισμούς και  δεν εμποδίζεται από αυτά όσο και όπου υπάρχουν.
Λειτουργεί πάνω από αυτά χωρίς να τα παραγνωρίζει και στοχεύει άμεσα στο ίδιο το πρόσωπο πέρα από το όποιο ιδεολογικό ή πολιτικό χώρο που ανήκει.
Με τον  τρόπο αυτό η λειτουργία της αγίας μας εκκλησίας υπερβαίνει τους ιδεολογικούς σχηματισμούς κοινωνικής ολοκλήρωσης όχι φυσικά αγνοώντας τις ιδεολογίες, αλλά προσέχοντας ιδιαίτερα το πρόσωπο που είναι και ο παραγωγός των ιδεολογιών.
Αντίθετα οι ιδεολογίες δεν παράγουν πρόσωπα για να βγούμε μια και καλή έξω από αυτήν την σύγχυση.
Όταν ολοκληρώνεται ο λειτουργικός στόχος που είναι  η διάσωση του προσώπου δηλαδή η ανακαίνιση και η αναγέννηση του στην Θεανδρική του υπόσταση και τη Θεανθρώπινη ταυτότητά του τότε και οι  ιδεολογίες που θα παράγει αυτό το εξαγιασμένο πρόσωπο έχουν κοινή συνισταμένη των αγιασμό των πιστών, την ολοκλήρωση του ανθρώπινου προσώπου δηλαδή την Θέωση.
Ο άγιος δεν μπορεί να παράγει και να έχει δαιμονικές ιδέες και ιδεολογίες που στην εφαρμογή τους θα ταλανίζουν τον άνθρωπο και την κοινωνία γενικότερα.
Η ιδέα και ο λογισμός των αγίων είναι πως θα σωθεί ο άνθρωπος και ο κόσμος.
Να διευκρινίσουμε ότι η σωτηρία εκκλησιαστικά και λειτουργικά εκφράζεται και  προσδιορίζεται στην κοινωνία των αγαπωμένων προσώπων δηλαδή των αγίων.
Το πρόσωπο είναι ο κυρίαρχος στόχος της λειτουργικής μας εκκλησιαστικής πράξης. Γιατί ακριβώς το πρόσωπο εκφράζει κατ’ αποκλειστικότητα την ύπαρξη του ανθρώπου.
Η βασιλεία του Θεού δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αγαπητική κοινωνία των αγίων θεϊκών προσώπων, του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Κάθε διαταραχή αυτής της Θεϊκής και Τριαδικής κοινωνίας που είναι η Θρονική εορτή της υπάρξεως και της λειτουργίας της Εκκλησίας μας, εορτή της Πεντηκοστής, μεταβάλει την πραγματικότητα που ζούμε σε κόλαση.
Να επισημάνουμε επίσης ότι ο άλλος, ο διαφορετικός στην ορθόδοξη αντίληψη, ο συνάνθρωπος είναι η χαρά μας, είναι ο παράδεισός μας, και σε καμιά περίπτωση η κόλασή μας όπως ισχυρίζονται οι αθεϊστές της Ευρώπης, που κόφτονται  διακαώς να περάσουν και σε εμάς αυτήν την στρεβλή απάνθρωπη και δαιμονική αντίληψη.
Να προσθέσουμε χωρίς καμία επιφύλαξη ότι η λειτουργική μας φιλανθρωπική αντίληψη λειτουργεί μακριά από κάθε σκοπιμότητα προσιλιτιστικού χαρακτήρα όπως μερικοί ισχυρίζονται και στην ιστορική της διαδρομή δικαιώνεται και από το χώρο της φιλοσοφίας και από το χώρο της ψυχολογίας και γενικότερα όλων των άλλων των λεγομένων κοινωνικών επιστημών.
Τονίζουμε τέλος ότι η δική μας πράξη διάσωσης του προσώπου δεν έχει καμία παρενέργεια στο ίδιο το πρόσωπο και δεν προκαλεί σε καμία περίπτωση ψυχοπαθολογικά προβλήματα και δεν αφήνει πίσω της ψυχικά τραύματα και κενά που να αποζητούν την πλήρωσή και την θεραπεία τους από ψυχοδραστικές ουσίες και ψυχοδραστικά φάρμακα.
Αντίθετα μάλιστα λειτουργικά οι πιστοί ανακουφίζονται και είναι αναμφισβήτητο ότι η λειτουργία μας ζωογονεί τους πάσχοντες, οι οποίοι αφ΄ εαυτών νοιώθουν την εκκλησία ως μοναδική δύναμη αναζωογόνησής των.
Αυτό δεν χρειάζεται να το πούμε το σημειώνουμε όμως ότι μια κοινωνία αγαπωμένων προσώπων αυτή και μόνον δύναται και μπορεί να υπερβαίνει τους γνωστούς ταραχώδεις και τραυματικούς ανταγωνισμούς της  ανθρώπινης ύπαρξης και αντιπαραθέσεις, και αντιμαχόμενες μερίδες παρατάξεις ταξικές διαφορές, διαμάχες οργής, μίσους και πόλεμων.
Η κοινωνία αγαπωμένων προσώπων είναι κοινωνία ειρήνης, καταλλαγής, αλληλεγγύης και αισιοδοξίας για το παρόν και το μέλλον.
Όλα αυτά όχι φυσικά με το ραβδί της Κίρκης αλλά κυρίως με την δική μας θεληματική, αγωνιστική και δυναμική συμμετοχή στα Εκκλησιαστικά και λειτουργικά δρώμενα.
Να συμμεριζόμαστε  την βουλή του Θεού που είναι και θέλει «πάντας σωθήναι» και να μην φοβούμαστε να λέμε το δικό μας ναι στο ουράνιο θεϊκό κάλεσμα, εδώ είμαι Κύριε κάνε με ότι θέλεις.