Μία στις πέντε οικογένειες είναι μονογονεϊκή στην Ελλάδα, με τις περισσότερες να αφορούν σε γονείς που έχουν πάρει διαζύγιο. Στο μεταξύ, παρά τον εκσυγχρονισμό του νομικού πλαισίου απομένουν ακόμα πολλά να γίνουν ώστε να «θωρακιστούν» γονείς και παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών, να σταματήσει ο κοινωνικός στιγματισμός αλλά και να κατοχυρωθεί ουσιαστικά η αρωγή των μονογονεϊκών οικογενειών από την Πολιτεία.
Τα παραπάνω επισημάνθηκαν, μεταξύ άλλων, στο πλαίσιο της ημερίδας με θέμα «Μονογονεϊκότητα: Από το χθες στο σήμερα» που διοργάνωσε η Διεύθυνση Κοινωνικής Μέριμνας της Περιφέρειας Κρήτης Περιφέρεια Κρήτης και πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων.
«ΚΕΝΑ» ΣΤΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ
Η δικηγόρος Μαρικίτα Καλογεράκη αναφέρθηκε στον εκσυγχρονισμό του ελληνικού νομικού πλαισίου της μονογονεϊκότητας που έγινε το 1983, στο πλαίσιο της οποίας -όπως τόνισε- αναγνωρίστηκαν τα δικαιώματα των παιδιών που γεννιόταν εκτός γάμου και τα οποία στιγματίζοντας έως τότε ως «εξώγαμα» ή «νόθα».
«Σήμερα οι οικογένειες αυτές “θωρακίζονται” νομικά αλλά όχι όσο θα έπρεπε», σημείωσε η κα Καλογεράκη και πρόσθεσε ότι παρότι ο νομοθέτης προβλέπει προνόμια και ευνοϊκές ρυθμίσεις τόσο για τα παιδιά όσο και για τους γονείς μονογονεϊκών οικογενειών, ο νόμος «πάσχει» στο γεγονός ότι δεν αγκαλιάζει όλες τις μορφές μονογονεϊκών οικογενειών. «Συγκεκριμένα οι διαζευγμένοι για κάποιες περιπτώσεις δεν θεωρούνται μονογονεϊκές οικογένειες παρότι συνήθως ο ένας γονέας έχει το παιδί και αναλαμβάνει την επιμέλεια του παιδιού στην πράξη», εξήγησε η κα Καλογεράκη.
ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΧΗ
Στις ανάγκες των μονογονεϊκών οικογενειών όπως εκφράζονται μέσα από την επικοινωνία που έχουν γονείς με την ιστοσελίδα «Singleparent.gr» αναφέρθηκε η ιδρύτρια της ιστοσελίδας Κυριακή Χαριτάκη. Όπως τόνισε η κα Χαριτάκη συνήθως ο γονέας μιας μονογονεϊκής οικογένειας αγωνιά για το οικονομικό και παράλληλα διατυπώνει συχνά την ανάγκη του για συντροφικότητα.
«Οι ανάγκες τους βασικά είναι το οικονομικό. Μιλάμε για επιδόματα τα οποία “μένουν στα χαρτιά” και δεν δίνονται γιατί τα κριτήρια είναι πολύ αυστηρά και τα παίρνει 1 στους 100. Γι’ αυτό τον λόγο, πολλές φορές, δεν μπαίνει καν στη διαδικασία ο γονέας να κάνει τα χαρτιά του», ανέφερε η κα Χαριτάκη και πρόσθεσε ότι ένα άλλο θέμα που απασχολεί έντονα τους γονείς μονογενεϊκών οικογενειών είναι η μοναξιά. «Τους λείπει η συντροφικότητα και να είναι κοινωνικά αποδεκτοί κάτι που στην Ελλάδα δεν συμβαίνει ακόμα εκατό τα εκατό. Βέβαια υπάρχει μια βελτίωση και ο κόσμος σιγά σιγά αλλάζει», τόνισε, ενώ καταλήγοντας αναφέρθηκε στην έλλειψη πόρων προς τους φορείς, όπως η «Αγκαλιά», που προσπαθούν να στηρίξουν μονογονεϊκές οικογένειες αλλά στην έλλειψη εξειδικευμένων προγραμμάτων ΕΣΠΑ.
«ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΣΩ»
Η νευρολόγος- ψυχίατρος- εντεταλμένη περιφερειακή σύμβουλος σε θέματα ψυχικής υγείας Μαρία Τζανακάκη – Μελισσάρη επεσήμανε ότι 1 στις 5 οικογένειες είναι μονογονεϊκή. «Αυτό γίνεται είτε μετά τον θάνατο του ενός γονέα, είτε από διαζύγιο, αλλά πολλές φορές και από επιλογή», σημείωσε και πρόσθεσε: «Είμαστε πολλά βήματα πίσω από την Ε.Ε. για τη μονογονεϊκή οικογένεια, γίνονται όμως προσπάθειες ώστε να στηριχθούν οι μητέρες και ειδικά οι γονείς που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους».
«ΟΧΙ» ΣΕ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ
Η παιδοψυχίατρος – διευθύντρια Ιατροπαιδαγωγικού Κέντρου του Βενιζελείου Νοσοκομείου Ιωάννα Πινακουλάκη μίλησε για τον κοινωνικό στιγματισμό των παιδιών μονογονεϊκών οικογενειών. «Στα παιδιά αυτά λείπει ο ένας γονέας. Από εκεί και πέρα, δεν πρέπει να διαχωρίζονται αυτά τα παιδιά από τα άλλα ή να κρίνονται με στερεότυπα όπως ότι “τα παιδιά χωρισμένων γονιών είναι κακά παιδιά”, προβληματικά κ.λπ.», ανέφερε η κα Πινακουλάκη και τόνισε πως όπως όλα τα παιδιά κι αυτά τα παιδιά μπορούν να αναπτύξουν διαταραχές συμπεριφοράς ή προβλήματα στη μάθηση.
Συνεχίζοντας η κα Πινακουλάκη υπογράμμισε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό μονογονεϊκών οικογενειών είναι από διαζύγια, ενώ σε ό,τι αφορά την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των μονογονεϊκών οικογενειών επεσήμανε τη σημασία του μηχανισμού ταύτισης των παιδιών. «Θεωρώ ότι είναι καλύτερα να μην είναι μονογονεϊκή μια οικογένεια εφόσον μπορεί να επιλέξει κάποιος. Ωστόσο, αν συμβαίνει αυτό, τότε πρέπει να υπάρχει πάντα ένα υποκατάστατο του γονέα που λείπει. Ένα σταθερό δηλαδή πρόσωπο -κι όχι εναλλαγή- που θα υπάρχει σε όλη του τη ζωή του παιδιού. Αυτό μπορεί να είναι για παράδειγμα ο αδελφός του πατέρα ή της μάνας κ.λπ. που βρίσκεται σε μια ηλικία λογική και όχι ο παππούς που έχει μια προχωρημένη ηλικία», εξήγησε η κα Πινακουλάκη.
