Του Θανάση Κ. Κάππου
Παράξενο πράγµα οι λαϊκοί ήρωες. Πόσο µάλλον όταν είναι ντυµένοι και µε ρούχα της µουσικής. Τότε γίνονται ακόµα πιο συναρπαστικοί. Ξέρετε, ένας άνθρωπος που ασχολείται µε τη µουσική έχει πάντα κάτι να σου δώσει, κάτι να σου πει. Μοιάζει µ’ εκείνο τον «µάγο» που πάντα θα µας εκπλήσσει. Πάντα θα νοµίζουµε πως τον ξέρουµε και πάντα θα ανακαλύπτουµε κάτι καινούριο.
– ∆ηµήτρης Μητροπάνος. Λαϊκός ήρωας και «µάγος» µαζί. Με µια σαγήνη κρυφή και φανερή, που ανέδιδε µια µυρωδιά λιβανιού. Σαν κάτι το ιερό. Όχι µε τη θρησκευτική έννοια, αλλά µ’ εκείνο το «κάτι» της µυσταγωγίας που κάθε φορά δηµιουργούσε. Και πάντα σε κατακτούσε. «Με τη διαφορά ότι ο Μητροπάνος είχε κρεµασµένο από µια χρυσή αλυσίδα στο στήθος του ένα µικρό σφυροδρέπανο, αντί για το κλασικό σταυρουδάκι!». Ένας κοµµουνιστής χριστιανός. Πόσο ακριβής απόδοση της στάσης ζωής ενός ανθρώπου που βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη. Τον ήξερε δεν τον ήξερε. Τι πιο χριστιανικό, άλλωστε, από την απροϋπόθετη αγάπη για τον πλησίον…
– Για τις ιδέες του έδινε µάχες. Με τη λαϊκή σοφία που διακρίνει τον απλό άνθρωπο. Ένας «τελάλης ονείρων». Για να ενώσει κι όχι για να χωρίσει τον κόσµο µέσα από το όνειρο και το τραγούδι. Όπως όταν τον άκουγες. Οπουδήποτε. Μπορεί να µην ήξερες τον διπλανό σου, αλλά όταν αφηνόσουν στα χέρια του, κάπου εκεί µπορεί να έβρισκες τον έρωτα της ζωής σου. «Αν µ’ αγαπάς, να µου το λες…».
Ένα βιβλίο που αποτελεί µια µικρή συµβολή στη ζωή ενός µύθου. Συγκεντρώνοντας σπονδυλωτές ιστορίες και σπάνιες διηγήσεις από ανθρώπους που τον έζησαν από πολύ κοντά, κάποιοι εκ των οποίων µιλούν εκτενώς για πρώτη φορά. Καταλήγοντας όλοι, κοντολογίς, στο ίδιο συµπέρασµα: Ένας και µοναδικός. Αυτός ήταν ο ∆ηµήτρης Μητροπάνος!
∆ιηγείται ο Νίκος Μαραγκουδάκης φαντάρος µαζί µε τον ∆ηµήτρη Μητροπάνο στην Κοµοτηνή: «Ο ∆ηµήτρης ήταν ένα ευαίσθητο και ντόµπρο παιδί. Κάτι στο οποίο επιµένω, γιατί εκείνα τα χρόνια ήταν µυστήρια και τα θυµάµαι έντονα. ∆ύο χαρακτηριστικά παραδείγµατα για να τεκµηριώσω την άποψή µου και να καταλάβετε τι εννοώ. Το 1971, ο ∆ηµήτρης τραγουδούσε σε ένα κέντρο στην Κοµοτηνή, τη “Γαϊδάρα”, ένα κέντρο προσαρµοσµένο στις ανάγκες της εποχής και στις ανάγκες µιας επαρχιακής πόλης όπως η Κοµοτηνή. Βγαίναµε µε έξοδο, η οποία είχε χρονικό όριο και µικρή παράταση µέχρι τα µεσάνυχτα. Έλεγε όχι περισσότερα από τρία τραγούδια και στην έξοδό µας βγαίναµε είκοσι τριάντα φαντάροι για να πάµε στο κέντρο. Επειδή ήταν ατόφιο παιδί, όπως σας είπα, η στενοχώρια του η µεγάλη ήταν ποιον θα πρωτοκεράσει από το µισό µπουκάλι ουίσκι που ήταν το µεροκάµατό του. Ελπίζω να καταλαβαίνετε… Ένα πραγµατικά ατόφιο παιδί, που αγαπούσε τα πάντα και κυρίως ό,τι είχε να κάνει µε τη µουσική. Θυµάµαι πως επισκεπτόταν κάτι παραδοσιακούς µαχαλάδες της Κοµοτηνής, όπου χόρευαν χανούµισσες και άκουγε τούρκικα τραγούδια. Επηρεασµένος, προφανώς, από κάτι που άκουγε για πρώτη φορά και ήθελε να το κρατήσει µέσα του. Να το χρησιµοποιήσει µε τον δικό του τρόπο στο µέλλον…».
Για παραγγελίες του βιβλίου µόνο ηλεκτρονικά στο: alitheia.publications@gmail.com
