Μονόγραμμα (εμπνεύσεις tv)

O Γιάννης Κακουλίδης.
Ο Γιάννης Κακουλίδης, ο συγγραφέας, ο ποιητής, ο δοκιμιογράφος, ο σεναριογράφος, αυτοβιογραφείται…
Στη μνημειώδη, εξαιρετική εκπομπή του Γιώργου και της Ηρώς Σγουράκη, που άφησε τηλεοπτική Ιστορία, παρουσιάζοντας, όλο, μα όλο, το πολιτιστικό πρόσωπο της πατρίδας, με ονοματεπώνυμο.
Οι εκπομπές σε επανάληψη, και η συγκεκριμένη, ίσως η κορυφαία του είδους, προβάλλεται ξανά στο κρατικό κανάλι.
Τέτοια ενδιαφέροντα προγράμματα τα παρακολουθείς πάντα, με το ίδιο ενδιαφέρον.
Τον Γιάννη Κακουλίδη, ενθυμούμαι από άλλη συνέντευξη για την τελευταία του στιχουργική δουλειά σε συνεργασία με τον αείμνηστο πια, Βασίλη Δημητρίου, επίσης αγαπημένο μου, δημιουργό, για τον οποίο εξάλλου, έχω κάνει άλλο αφιέρωμα, προ καιρού.
Ο Γιάννης Κακουλίδης, λοιπόν, σεμνός, ωραίος, δομεί τον ενδιαφέροντα βίο του…
– Γεννήθηκα στον Πειραιά.
Πάντοτε αγαπώ τον Πειραιά. Πάντοτε ψάχνω την παλιά του εποχή που μας συγκίνησε… Τον κόσμο του, τις ανάγκες και τις αγωνίες αυτού του κόσμου…
Από μικρό, μου άρεσε ο λόγος…. Νήπιο, το 1950, με πήγε η μητέρα μου στο μεταγωγών, να γνωρίσω τον πατέρα μου… πολιτικός κρατούμενος, τους πήγαιναν, και πολλοί άλλοι μαζί, δεμένους με αλυσίδες, στον Αϊ Στράτη…
Αυτές οι αλυσίδες, πάντα με ακολουθούν, βρίσκονται μέσα στο έργο μου, είναι σίγουρο, ασυνείδητα, ή συνειδητά, είναι σίγουρο…
– Αυτός, είναι ο μπαμπάς… Μου είπε η μητέρα μου.
Μετά 3 χρόνια με πήγε και στον Αϊ Στράτη να τον γνωρίσω καλύτερα…
– Ολο μου το έργο ξέρετε, είναι βιωματικό, εκεί στηρίζομαι, από κει αντλώ…
Ημουνα δεν ήμουνα 18 χρονών όταν τόλμησα συμμετοχή στον Διαγωνισμό Ελληνικού Τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη.
Πρόεδρος του θεσμού, ούτε πολύ ούτε λίγο, ο Μάνος Χατζιδάκις.
Πήρα το Α’ βραβείο, μουσική ο Νότης Μαυρουδής, ερμηνευτής ο Γιώργος Ζωγράφος, “άκρη δεν έχει ο ουρανός”…
Εφυγα στο Παρίσι τάχα μου για να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Νομική, μα εγώ είχα εμπλακεί στο φοιτητικό κίνημα…
Απελάθην μετά, Ελλάδα…
Μουσικές, δραστηριότητες πολιτικές…
Συνεργασίες ωραίες…
Το Νέο Κύμα, ωραίο κίνημα Μουσικό, που οφείλεται στον Αλέκο Πατσιφά, κατ’ αρχήν…
Ο Γιάννης Σπανός, Γιώργος Παπαστεφάνου, Γιώργος Κοντογιώργης, Κριμιζάκης, Δασκαλόπουλος, αλλά και ο Σαββόπουλος αργότερα, και άλλοι, πολλοί…
Ενα είδος, που έλεγε κάτι παραπάνω…
Δήλωνε ανησυχία, αγωνία, άφηνε μηνύματα, συμβολισμούς…
Το υπηρέτησαν έξοχα, Αρλέττα, Βιολάρης, Παππάς, Ζωγράφος και άλλοι… Λουράκη, Αστεριάδη, Μούτσιος…
Οι συνεργασίες μου με Μαυρουδή, Πλέσσα, Κραουνάκη, Χάρυ Κλιν, Ζωγράφο, μου ’δωσαν πολλή χαρά…
Ομολογώ πως είμαι περήφανος για το έργο μου, με 20 βιβλία, στα οποία έχω δοκιμάσει όλα τα είδη…
Ποίηση, δοκίμιο, στίχο, σενάριο, αφήγημα, θεατρικό.
Στις “συντομογραφίες” μου με τον Δημητρίου, πρόσφατα, έδωσα επίσης πολιτικό στίγμα και η μελοποίηση του Βασίλη ήταν ευτυχισμένη στιγμή…
Στη μνήμη και την ψυχή μου όμως, έχουν ξεχωριστή θέση και οι συνεργασίες μου, με Χάλαρη, Ξυλούρη, Γαλάνη, Χρύσανθο…
– Τι θέλω τώρα;
Να ζητήσω μια συγγνώμη από τις νέες γεννές, για τον κόσμο που τους αφήνουμε…
Εμείς, που είμαστε, υποτίθεται, η γενιά της Ελπίδας…
“Χρόνια που φύγανε, και γίνανε σελίδες”…
“Ηταν μεγάλη νύχτα κι είμαστε τόσο μόνοι…”.
Οι τίτλοι πέφτουν… Το ξαναβλέπω ευχαρίστως, το αφιέρωμα…
Θαρρώ πως θα… διπλασιάσω την πνευματική συγκίνηση!
Εκείνη που χαρίζουν οι αξιόλογοι δημιουργοί. Οι αξιόλογοι άνθρωποι…