Μόνοι μας κάνουμε συντρίμμια τις ζωές μας

Το τραγούδι «Καράβια Στη Στεριά» του Γιώργου Νταλάρα αναφέρει πως: «Καράβια βγήκαν στη στεριά και πιάσανε τα όρη, ποιος είδε βάρκα στο Χελμό στο Μέτσοβο βαπόρι… Καράβια βγήκαν στη στεριά και χάθηκαν στο χιόνι κι αυτός που τα ονειρεύτηκε τα περιμένει ακόμη».
Κι όμως, ό,τι στα τραγούδια και στην ποίηση γράφονται, εμείς τα βρίσκομαι μπροστά μας απλά και μόνο διότι, της ζωής της πρέπουν και μας πρέπουν οι εμπειρίες. Απλά γεννάται μέσα από τη συγκεκριμένη φωτογραφία, μία -ίσως λόγω των ημερών- σύνδεση κυρίως συναισθηματικής φόρτισης… Αξίζει σε κάθε κουφάρι, μόλις τα χρόνια του περάσουν, να έχει αυτή την κατάληξη;
Μέσα σε όλα ας σκεφτούμε και τους ανθρώπους της 3ης ηλικίας. Το πέταμα στα σκουπίδια, η εγκατάλειψη στις γωνιές της άρνησης και τις λήθης, θαρρώ πως μοιάζει με αμαρτία. Μαζί με το κουφάρι, συντρίμμια οι μνήμες, τα συναισθήματα, οι αλήθειες όλων όσων ζήσαμε.