Μόνος στο Βερολίνο

Μπορεί ένα βιβλίο που αναφέρετε στην περίοδο 1940-1943, για γεγονότα μέσα στη Γερμανία να μην περιγράφει τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης, να μην έχει πολεμικές συγκρούσεις, να μην αναφέρετε σε βασανιστήρια (τουλάχιστον στις 500 πρώτες σελίδες) αλλά παράλληλα να αποπνέει σε κάθε σελίδα, σε κάθε σειρά τόσο έντονο το συναίσθημα του φόβου; Ο Χανς Φάλαντα (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Rudolf Ditzen) το πετυχαίνει σε απόλυτο βαθμό. Πρωταγωνιστές του άνθρωποι απλοί, πολίτες του Γ΄Ράιχ που κάποια στιγμή…επαναστατούν. Η ταχυδρομική υπάλληλος που αποχωρεί από μέλος του ναζιστικού κόμματος όταν μαθαίνει τα…ανδραγαθήματα του γιου της  (μέλος των SS στην Πολωνία), το ζευγάρι των ηλικιωμένων που όταν χάνουν το γιο τους στην εισβολή στη Γαλλία γράφουν κάθε εβδομάδα μια-δύο κάρτες και τις αφήνουν κρυφά σε πολυσύχναστα κτήρια, ο συνταξιούχος δικαστικός που κρύβει σπίτι του την Εβραία γειτόνισσα του. Παράλληλα με τους απλούς πολίτες που θέλουν να εκφράσουν την αντίδραση τους σε αυτά που βιώνουν και ένας άλλος κόσμος. Οι στυγνοί και φανατικοί ανακριτές, ο ευσυνείδητος αλλά υποταγμένος ανακριτικός υπάλληλος, ο μέθυσος χαφιές…Όλοι οι παραπάνω και ακόμα περισσότεροι “στριφογυρίζουν” μαεστρικά από την πένα του Φάλαντα. Που μαζί με τον φόβο  ανακατεύει τον αγώνα, ακόμα και τον φαινομενικά μάταιο, τη δειλία με το θάρρος, την αλήθεια με το ψέμα για να καταφέρει ένα αποτέλεσμα που βγάζει ελπίδα!