Το μοντέλο

Επί παντός επιστητού, έμμετρα πάντα γράφω,
αποτυπών’ ό,τι θωρώ, όπως και τον ζωγράφο.
Για τα στραβά κι ανάποδα, που βλέπω να ’ναι μάτσα,
μιλώ κι ας λένε μερικοί, ότι χαλώ την πιάτσα.
Σ’ όλα τα κακώς κείμενα, αναφορά θα κάνω,
έστω κι αν ξέρω εξαρχής, πως τον καιρό μου χάνω.
Σε ξέν’ αμπελοχώραφα, με σάτιρα θα μπαίνω,
να σώσω την κατάσταση, όμως δεν περιμένω.
Μεγάλη ανταπόκριση, δεν βλέπω ‘γω του κόσμου,
μήπως και τα θωρώ στραβά, κι οφείλεται στο φως μου;
Αλλοι ’χουνε συμφέροντα, κι άλλοι ποιούν την νήσσαν,
να φαλυρίσ’ η χώρα μας, εν γνώση τους αφήσαν.
Δεν θέλουνε να θίξουνε, καθόλου κεκτημένα,
και μας δηλώνουν φανερά, είντα με νοιάζ’ εμένα.
Ολοι’ μαστε υπεύθυνοι, για την κατάντια τούτη,
λιγάκι περισσότερο, όσοι μαζέψαν πλούτη.
Εχοντες και κατέχοντες, έχουν μεγάλ’ ευθύνη,
που έφθασ’ η πατρίδα μας, σε καταρράκτη δίνη.
Κι αν σήμερ’ είναι μεταξύ, φθοράς και αφθαρσίας,
ούτε και τώρα γίνεται, κάτι επί της ουσίας.
Μα δανεικά αν προσπαθούν να κλείσουν κάποιες τρύπες,
έδαφος ετοιμάζουνε, για να ’ρθουνε οι… γύπες.
Να πέσουνε στο πτώμα μας, κοράκια και βιτσίλες,
μ’ αντάλλαγμ’ όπως και παλιά, ένα ζευγάρ’… αρβύλες.
Γι’ αυτό κι έχω δικαίωμα, να γράφω ό,τι θέλω,
γι’ αυτούς που καταντήσανε, τη χώρα μας… μοντέλο.