Μοναχός επερπατούσα
Και μονάχος εμιλούσα
Πολλές φορές τη μοναξιά
Αποζητάει η καρδιά
Μοναχά όμως για λίγο
Θα αποζητώ να φύγω
Μόνο να συγκεντρωθώ
Και όχι ν´ απομονωθώ
Και ξάφνου, να η ελπίδα
Έλαμψε σαν μια αχτίδα
Βλέπω ένα ζευγαράκι
Πιασμένο νάναι απ´ το χεράκι
Αυτοί δεν είναι, λέω, μόνοι
Η μοναξιά δεν θα τους ζώνει
Παρέα θα βαδίζουν στη ζωή
Γαλήνη θάχουν στην ψυχή
Μα πριν προλάβω να χαρώ
Σ´ ένα τραπέζι τους θωρώ
Με ένα κινητό ο καθένας
Κι έξω από αυτό, κανένας
Ώρα πολλή δεν μίλαγαν
Την οθόνη μόνο κοίταγαν
Αντί να κάνουν μιά ´γκαλιά
Αυτοί δεν βγάζαν μια μιλιά
Άραγε τώρα ήτανε μαζί ή χώρια;
Να τους κοιτάς, μια στενοχώρια
Πιο μοναχοί ήτανε αυτοί ή εγώ;
Με την απάντηση θα πληγωθώ
Ενα φίλο αμέσως βρήκα
Και παρέα μαζί του βγήκα
Μία κουβέντα για να πω
Χωρίς καθόλου κινητό
Μιχάλης Ασημένιος
Μέλος της Ένωσης Πνευματικών
Δημιουργών Χανίων
