Μουσική απουσία(;)…

Τριάντα έξι χρόνων σήμερα, στις 17 του Σεπτέμβρη, του “τρυφερού” μήνα και “ευγενικού”…
Χαμηλότονος και πάλι μελαγχολικός το πιο πολύ, με την αδόκητη αναχώρηση του Μάνου Λοΐζου…
…Ο Μάνος λοιπόν ο Λοΐζος, σαν σήμερα ακριβώς έφυγε… Μ’ ένα μοναχικό ζεϊμπέκικο βηματισμό πάνω στην “Ευδοκία” του… Εκείνα τα 9/8, που χάρισε στον Αλέξη Δαμιανό, με την ακρίβεια του “πρώτου πλάνου” όπως ακριβώς του το ζήτησε η συνεργασία… “Χυδαίο” ήχο θέλω Μάνο, του ‘χε πει ο σκηνοθέτης…, για να ντύσω την ταινία…
Κι έγραψε ένα δισήμαντο που εκπλήσει η αμεσότητά του, κι ένα ζεϊμπέκικο που πέρασε στη διάρκεια, για να ποτίζει τις αναγκεμένες ψυχές…
Από την αρχή, όμως… Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια, μεγάλωσε λέει μ’ εκείνο το γέρο βιολιτζή, που μάγευε τον κόσμο στα στενά της γειτονιάς του, μ’ ένα βιολί… αυτοσχέδιο… Πουλούσε τα βιολιά του, κι όταν ξετρελλαμένος ο μικρός Μάνος κατάφερε τον πατέρα του να του αγοράσει ένα… “βιολάκι” όπως αναθυμόταν, δεν… έπαιζε! Ως φαίνεται, μόνο στα μαγικά χέρια του παράδοξου γέρου, ζωντάνευε…
Λάτρεψε τη Μουσική, αυτοδίδακτος (και τις παρτιτούρες λέγεται πως του τις έγραφαν) και δοσμένος με ψυχή, εγκαταλείπει τις σπουδές στην Ελλάδα…
Ο πατέρας του κόβει το επίδομα, κι αφήνεται στην “δίνη” του έρωτά του για τις ΝΟΤΕΣ… Επηρεασμένος από Τσιτσάνη, Χατζηδάκη και Θεοδωράκη… Εφταετία αργότερα, που του στοίχισε την ελευθερία του, αφού του κατέστρεψαν και τις κόπιες, ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ…
Λατρεμμένος από το γυναικείο φύλλο, ήταν ο δυνατός “polisson” όπως το είπε, Γαλλίδα θαυμάστρια μαγεμένη…
Ένας μελωδός γλυκός, τρυφερός, που μπορούσε να εμβολίζει το έργο του με αγάπη πολλή, καλoσύνη κι ευαισθησία… Τι να πρωτοπείς τώρα… Χαρούλα, Νταλάρας, Γαλάνη, Καλατζής… Ο Παπαδόπουλος, ο Μαυρουδής, ο Λεοντής, ο Μάνος Ελευθερίου μιλούσαν για κείνον υποκλινόμενοι και συγκινημένοι… Εφυγε τόσο νέος… αφού είχε δηλώσει σεμνά. «Οχι, όχι, τα τραγούδια δεν είναι δικά μου… Το άρωμά τους, είναι ο στίχος, η ψυχή τους είναι η ερμηνεία»… Πού να τ’ αναφέρω, τόσα… Μόνο ένα.
Αχ χελιδόνι μου… Ενα ελεγείο που ακολουθεί το μέλος των λέξεων, και φτερουγίζει από τον λυγμό της καρδιάς, έως τους αιθέρες των μυροδισμένων στεναγμών της…
Δεν θέλω να τον ξεχνούμε… Ότι θυμήθηκα ελάχιστο, κατέθεσα κι εγώ… Μ’ ένα βοτσαλάκι, πετροβόλησα την λήθη…