Το μουσικό εργαστήρι του Γυμνασίου Βάμου

Μια μουσική έκπληξη μας κράτησε καθηλωμένους για πάνω από μια ώρα στην αίθουσα του Τεχνικού Επιμελητηρίου το Σάββατο το βράδυ. Εκπληξη τουλάχιστον για μένα, ο οποίος άκουσα για πρώτη φορά τα παιδιά του “Μουσικού εργαστηρίου του Γυμνασίου Βάμου”, που με την καθοδήγηση και τη συμμετοχή δυο εμπνευσμένων καθηγητών τους, εδώ και πέντε – έξι χρόνια, ιερουργούν.
Η μουσική αυτή παράσταση δόθηκε με αφορμή το κόψιμο της πίτας της Εκπαιδευτικής Εταιρείας Χανίων στον εν λόγω χώρο. Ας μη θεωρηθεί “σωβινισμός” εκ μέρους μου, που για δεύτερη φορά αναφέρομαι στα πολιτιστικά του Βάμου μέσ’ από τις φιλόξενες σελίδες των “Χ.Ν.”, επειδή από τη μεριά της μητέρας μου είμαι Βαμιανός. Απ’ ό,τι μαθαίνω και διαβάζω, σε πολλά χωριά, πόλεις και συνοικίες συμβαίνουν τέτοια μικρά “θαύματα”, σημαντικά για τις δύσκολες εποχές που ζούμε.
Το πρόγραμμα ξεκίνησαν τα δυο μεγαλύτερα κορίτσια με Αλκίνοο Ιωαννίδη από τον “Προσκυνητή” και συνέχισαν με μερικά ακόμα τραγούδια σε παρόμοιο κλίμα όπως “Σπασμένο καράβι”, “Βραδυνές περιπλανήσεις” κ.ά. με τη συνοδεία του Γιώργου Πογιατζή στο βιολί (που διδάσκει μουσική στο Γυμνάσιο Βάμου) και με τον Τίτο Σμυρνάκη στην κιθάρα (που διδάσκει Φυσική στο ίδιο Γυμνάσιο). Στη συνέχεια, μετά από ένα γνωστό παλιό ελαφρό του Μάνου Χατζιδάκι και με όχημα το “Φεγγάρι μάγια μου ’κανες” του Μίκη Θεοδωράκη περάσαμε σε μιαν εξαίρετη επιλογή από αστικά λαϊκά τραγούδια. Με όλα τα βασικά όργανα της λαϊκής ορχήστρας -μπουζούκι, κιθάρα κ.λπ.- από τον Τίτο Σμυρνάκη, ηχογραφημένα και ενορχηστρωμένα άρτια και με σεβασμό στις αυθεντικές εκτελέσεις.
Ακούσαμε ερμηνείες απ’ όλα τα παιδιά, ακούσαμε Ζαμπέτα, Μητσάκη, Παπαϊωάννου και προπαντός Τσιτσάνη.
Ακούσαμε εξαίρετες διφωνίες που θα τις ζήλευαν κι οι ίδιοι οι δημιουργοί των τραγουδιών αυτών. Υποψιαστήκαμε το “λυγμό” της Μαρίκας Νίνου στο τελευταίο τραγούδι που τραγούδησε και που γράφτηκε γι’ αυτήν, το “Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα”. Νιώσαμε την αναπνοή των ανθρώπων μιας άλλης εποχής που αισθανόντουσαν περήφανα και “διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα”, που έσβηναν για την αγάπη που έρχεται, για τον έρωτα που χάνεται, για το ανεκπλήρωτο. Μέσα από ένα χείμαρρο χειροκροτημάτων, φτάσαμε στο τελευταίο τραγούδι που το ερμήνευσε τρυφερά το μικρότερο ίσως κορίτσι της ομάδας, μαθήτρια της Α’ Γυμνασίου, το γνωστό “Δε ρωτώ ποια είσαι”, του Τσιτσάνη, με τη χορωδιακή συνοδεία και των έξι κοριτσιών, τα ονόματα των οποίων -με αλφαβητική κατά το επώνυμο σειρά- είναι: Ευτυχία Ζαννή, Πόπη Κατσούλη, Νεάντα Μπραχουσάι, Ντόνα Μπραχουσάι, Αριάδνη Χατζή και Νικολέτα Χατζή.
Τον Γιώργο Πογιατζή τον είχα γνωρίζει ήδη πριν δυο – τρία χρόνια, όταν είχε τιμήσει με την τέχνη του -εξαιρετικός βιολιστής και όχι μόνο- ένα εργαστήριο και μια έκθεση γελοιογραφίας στο Β’ Γυμνάσιο όπου είχα και ’γω συμμετοχή. Τον Τίτο τον γνώρισα το Σάββατο. Ενα μεγάλο εύγε αξίζει τόσο στα παιδιά, όσο και στους δασκάλους τους. Δεν επρόκειτο για μια καλή “προσπάθεια”. Επρόκειτο για ένα υπέροχο αποτέλεσμα! Μα επειδή υπάρχουν πάντα κι άλλα σκαλοπάτια, ας ευχηθούμε και με την παλιά κλασική έκφραση “και σ’ ανώτερα”! Να ευχαριστήσουμε ακόμη και την Εκπαιδευτική Εταιρεία για την επιλογή της.