“Μουσικό καλοκαίρι 2014 στα Χανιά: Γιάννης Αγγελάκας – Μάνια Παπαδημητρίου”

1. Παραμένω αμετανόητος νοσταλγός και “κολλημένος” ακόμα με τα ιδεολογήματα, τα μηνύματα και της όποιες εμπειρίες της ROCK κουλτούρας, της δεκαετίας του ’60 που λατρεύει και σημαντικότατο μέρος της σημερινής νεολαίας και στα Χανιά και σ’ όλο τον πλανήτη μας.
Αλλά και ακροατής της (ακραίας για πολλούς) ηλεκτρονικής μουσικής TRANCE της δεκαετίας του ’90, η οποία διαπνέεται από ηχητικές ολιστικές φιλοσοφίες της φύσης που συγκλίνουν σε πολλά σημεία (ύφους, ήθους και ιδεολογίας) με τη μουσική ROCK.
Γι’ αυτό και δεν θα μπορούσα να λείπω από την εμφάνιση του ΓΙΑΝΝΗ ΑΓΓΕΛΑΚΑ στο: Chania – Rock Festival, στον προμαχώνα του  San Salvatore (7.8.2014).
O Aγγελάκας (από το πρώην Θεσσαλονικιώτικο μουσικό συγκρότημα ΤΡΥΠΕΣ) παραμένει (για μένα), σήμερα, η μόνη υγιής μουσικά, ιδεολογικά και πολιτικά παρουσία, που εκφράζει ακόμη τα υπαρξιακά Καζαντζακικά οράματα, μετά, μάλιστα και τη θητεία και διαβίωσή του στα Ανώγεια, κοντά στον κορυφαίο σταρ της Rock κουλτούρας ΨΑΡΑΝΤΩΝΗ, o οποίος συγκλονίζει και γεμίζει ασφυκτικά τους Αθηναϊκούς Rock χώρους (GΑGARIN, κ.ά.).
Ο τραγουδοποιός και συνθέτης Γ. ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ είναι αυτός που δεν επέτρεψε την ανάρτηση πανό με πολιτικά συνθήματα, σε συναυλία του, στο Βύρωνα (ενώ άλλοι τα επέτρεψαν) με το σκεπτικό ότι: ο καθένας μας μπορεί να κρύβει βαθιά μέσα του φασισμό και ρατσισμό.
Ετσι κι εγώ συμμετέχοντας και βιώνοντας τη μουσική ατμόσφαιρα που διαμόρφωσε ο Γ. ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ, στο San Salvatore, “ένιωσα” πάλι απέραντη ευαισθησία και συγκίνηση από την ποίηση και τη μουσική ενός γνήσιου (για μένα) ανένταχτου καλλιτέχνη, και στο επίπεδο της πολιτικής αντίληψης αλλά και σ’ αυτό  του τρόπου ζωής.
Γιατί ως “σινεφίλ” που ανδρώθηκα κινηματογραφικά σε μια πόλη, σαν τα Χανιά, στα οποία σήμερα αργοπεθαίνει “το σινεμά” (χειμωνιάτικο και καλοκαιρινό), πάντα αποστρεφόμουνα τη «στρατευμένη (πολιτικά) τέχνη» ακολουθώντας το (ουδέτερο κοινωνικά για κάποιους) κίνημα «η τέχνη για την τέχνη». Γι’ αυτό  αποστρεφόμουνα πάντα το ωραιοποιημένο (ιδεολογικά) και κατευθυνόμενο (πολιτικά) Σοβιετικό Σινεμά του υπαρκτού (τάχα) σοσιαλισμού.
Ίσως γιατί η φύση μου (κληρονομική και μη), και η όποια παιδεία μου με οδηγούσε προς την πολιτική αυτονομία (πριν ανακαλύψω τον ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ), ή και η αίσθησή μου ότι έτσι δεν προδίδω τον μοναδικό μου (ακόμη) ήρωα, αντι-ήρωα και πλανητικό συγγραφέα της βιωματικής λογοτεχνίας ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ, αποδεχόμενος και κατανοώντας τις «υπέροχες πολλαπλές του αντιφάσεις», στην πορεία του (ζωή – έρωτας – φύση – θρησκεία – θάνατος) για την αποκάλυψη του πραγματικού νοήματος της ζωής.
2. Ωστόσο και η ΜΑΝΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, για όλους τους κοινωνικούς, καλλιτεχνικούς και ακτιβιστικούς κύκλους της Αθήνας είναι ένας αληθινά έντιμος και “καθαρός” άνθρωπος, που επιθυμεί σήμερα, να τονώσει το χαμηλό φρόνημα του λαού μας, μέσω της συστημικής καλλιτεχνικής της έκφρασης και δράσης.
Βασισμένος στην παρακολούθηση της καλλιτεχνικής της παρουσίας και ιδεολογικής της δράσης στην Αθήνα, δεν θα την έλεγα απολύτως στρατευμένη, αν και ανήκει πολιτικά (δικαίωμά της) στο χώρο της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όμως δεν μοιάζει καθόλου με όλους εκείνους τους συμπολίτες μας, που σε μια νύχτα, από φανατικοί οπαδοί του κυρίαρχου κόμματος της τελευταίας εικοσαετίας, μεταβλήθηκαν σε οπαδούς, ψηφοφόρους και στελέχη της “κομματικής εξουσίας που έρχεται”.
Και μη μου πείτε ότι η κομματική αυτή τάση και στάση τους ανακάλυψε ξαφνικά την πολιτική αλήθεια, εγκυρότητα και ποιότητα του νέου τους κομματικού χώρου, παρόλο που θεωρώ χρησιμότατη (και δεν το ειρωνεύομαι) την ιδεολογική συγγένεια του γηρασμένου -για 20 χρόνια- κόμματος εξουσίας με το νέο -προ των πυλών της εξουσίας- κομματικό σχηματισμό.
Δυστυχώς, οι κυρίαρχες οικογενειακές, κοινωνικές και εκπαιδευτικές δομές και λειτουργίες που κατευθύνουν την πορεία της ζωής μας, «μας έμαθαν να αντιμετωπίζουμε με αυτόν τον τρόπο» όποια μορφή εξουσίας (πολιτική, οικονομική ή πολιτισμική) μας προέκυπτε, στο διάβα των αιώνων. Όμως ξαναγυρίζοντας στην καλλιτεχνική προσφορά της Μ. Παπαδημητρίου, ξανατονίζω ότι τόσο η ίδια όσο και το πολυδιάστατο έργο της είναι και ποιοτικό και σημαντικό και έντιμο και συνεπές με όσα λέει και όσα κάνει. Άλλωστε η υψηλή αισθητική και συγκίνηση (διαφορετικού χαρακτήρα, βέβαια,  αλλά καθόλου κατώτερη, αυτής του Γ. Αγγελάκα), που δοκιμάσαμε όλοι στις 10.8.2014, στο χώρο του Μουσείου Τυπογραφίας των “Χ.Ν.”, (ρωτήστε αυτούς που παρακολούθησαν τη μουσικοθεατρική της παράσταση), πιστοποιεί την αλήθεια των όσων γράφονται -εδώ- γι’ αυτήν.
Πέρα όμως από την ποιότητα δράσης των παραπάνω καλλιτεχνών, όπως ο γράφων δικαιούται να συγκινείται περισσότερο από την αυτόνομη ιδεολογικο-καλλιτεχνική δράση του Γ. Αγγελάκα, έτσι και η Μ. Παπαδημητρίου δικαιούται να επιλέγει τον πολιτικο-καλλιτεχνικό της τρόπο έκφρασης, με μαθήματα ζωής, όπως δήλωσε σε μια συγκλονιστική συνέντευξή της στον ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΙΔΑΚΗ, των “Χ.Ν.” στις 9.8.2014, αρκεί βέβαια ο τρόπος της καλλιτεχνικής έκφρασης να είναι απαλλαγμένος από υστερόβουλες σκοπιμότητες.
Άλλωστε, απευθυνόμενος στον εαυτό μου, αλλά και σ’ αυτούς που διαβάζουν αυτό το σημείωμα, ιστορικά, φιλοσοφικά, επιστημονικά και εξελικτικά, οι διαφορετικές απόψεις, αντιλήψεις και θέσεις για την πορεία μας στο πολιτισμικό, κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, λειτουργούν πάντα χρήσιμα και εποικοδομητικά, όταν στηρίζονται σε τίμια, ανιδιοτελή και “καθαρά” κίνητρα.