Μουσείο Ψευδαισθήσεων

Λένε στην πολιτική ότι για να έχεις συσπείρωση, πρέπει να έχεις ένα μήνυμα να εκπέμψεις.
Για να εκπέμψεις ένα εύληπτο μήνυμα πρέπει να κατανοείς το περιβάλλον, τη συγκυρία, τις ανάγκες των ανθρώπων.
Είναι σχεδόν, βέβαιο ότι αν σήμερα ο Αντρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έκαναν πολιτική, θα την έκαναν με άλλους όρους, με άλλα στελέχη, με άλλα προαπαιτούμενα και ιεραρχήσεις.
Ουδόλως μοιάζει η δεκαετία του ‘80 με το 2019, όπως αυτό εξελίσσεται στο ρευστοποιημένο διεθνές περιβάλλον.
Το 2011 είχα ρωτήσει έναν υπουργό του Αντρέα Παπανδρέου «τι θα έκανε αν ζούσε σήμερα ο Αντρέας;»
«Αυτό είναι μια καλή ερώτηση», μου είπε, αλλά επί της ουσίας την ερώτηση δεν την απάντησε.
Και δεν απάντησε γιατί ο πυρήνας της απάντησης συνυφαίνεται με τις ανάγκες της εποχής που ζούμε.
Δεν ξέρω επί παραδείγματι αν έχει έτοιμη λύση για τα ελληνοτουρκικά σήμερα ο ΥΠΕΞ Κάρολος Παπούλιας ή ο Μολυβιάτης.
Αλλο το 1987, άλλο το 2019 με την ενεργειακή σκακιέρα.
Αυτό που ζούμε με ορισμένους “νοσταλγούς του κουκλοθέατρου” πρέπει να τελειώσει.
Συνήθως κάνουμε πολιτική με το ανθρώπινο υλικό που διαθέτουμε.
Τα άλλα… είναι για το Μουσείο Ψευδαισθήσεων.