Την Κυριακή έχοµε την µαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου. Και ως συνήθως, θα βγουν ανακοινώσεις του στυλ «είναι επίκαιρο το µήνυµα γιατί δεν έχουµε δηµοκρατία». Λες και εάν δεν είχαµε ∆ηµοκρατία, αυτοί θα είχαν κόµµατα και την ελευθερία να λένε ό,τι σαχλαµάρα τους έρχεται, για να πάρουν κανένα ψηφαλάκι.
Μήπως ξέρουν τι έγινε στη Χούντα; Μήπως ξέρουν πως κόµµατα δεν υπήρχαν; Μήπως ξέρουν πως αν µιλούσες εναντίον της Χούντας, πήγαινες ΕΑΤ-ΕΣΑ; Μήπως ξέρουν ΓΙΑΤΙ οι Έλληνες και οι Ελληνίδες αγωνίστηκαν και δεν συµβιβάστηκαν µε την Χούντα, είτε ενεργητικά είτε παθητικά;
Φυσικά και ∆ΕΝ ΞΕΡΟΥΝ. Γι’ αυτό λένε πως το «Πολυτεχνείο ζει και αυτό µας οδηγεί». Το Πολυτεχνείο ήταν αντίσταση κατά της Χούντας. Τώρα έχουµε Χούντα, για «να τους οδηγεί;».
Όσο πλησιάζει η 21 Απρίλη, τόσο και σκέφτοµαι τους ανθρώπους που γνώρισα, οι οποίοι ΞΕΡΑΝΕ όλες τις απαντήσεις στα παρα πάνω. ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ, ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΠΟΛΥ. Όλοι εκείνοι που γνώρισα στις φυλακές, στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, στις οργανώσεις του ΠΑΜ και του ΠΑΚ: Ο ‘‘Κάστρο’’ της Κρήτης, ο Ανδρέας Γιάννη Αρχοντάκης «γιατρός εκ Κανδάνου».
Ο Παύλος ο Μπριλάκης. Ο Μανώλης Καρέλης. Οι αξιωµατικοί του ΑΣΠΙ∆Α, ο Παπατέρπος, ο ∆αµβουνέλης, ο Τόµπρας, ο Πανούτσος, ο Παπαγεωργόπουλος, ο Λευτέρης Βεριβάκης και ο Αντώνης Λιβάνης. Ευτυχώς είναι ακόµα µαζί µου ο Σήφης Ζερβουδάκης και ο ναύαρχος από το Κίνηµα του Ναυτικού, Μανώλης Μπουζάκης.
Όλοι εκείνοι που µου µάθανε τι σηµαίνει ∆ηµοκρατία και γιατί πρέπει να αγωνίζοµαι πάντα, γι αυτήν. Και σκέφτοµαι όλους εκείνους τους υπερήφανους ανθρώπους, που δεν «αποκηρύξανε το ΚΚΕ και τας παραφυάδας αυτού». Και περάσανε χρόνια στην εξορία. Με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια: Βαγγέλης Χατζηαγγελής, Μήτσος Βλησίδης. Μου λείπουν, γιατί συνεργάστηκα µαζί τους. Ευτυχώς, δεν µου λείπει ο αδελφός µου ο Μανώλης, εξόριστος στη Λέρο και τη Γυάρο. Μ’ αυτόν ευτυχώς, τα λέω ακόµα.
Ναι, µου λείπουν. Αλλά και ΦΟΒΑΜΑΙ. Φοβάµαι, όπως πάντα επίκαιρα γράφει ο Μανώλης Αναγνωστάκης στο οµώνυµο ποίηµά του, κι ας το έγραψε το 1983: «…Φοβάµαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόµιο, όταν σε συναντούσαν και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει δεν βαδίζεις στον ίδιο δρόµο. Φοβάµαι, φοβάµαι πολλούς ανθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ακόµα περισσότερο».
Και ναι, φοβάµαι όλους εκείνους τους ‘‘αρχηγούς’’, που σπέρνουν τον φασισµό στους νέους και την κοινωνία.
Τους φοβάµαι.
Μα θα τους νικήσουµε και πάλι.
*Ο Αντώνης Κ. Γκαζής είναι επ. πρόεδρος ∆ικηγορικού Συλλόγου Χανίων
Αξιότιμε κύριε, σας ευχαριστώ για τα κείμενα σας, τα οποία εκφράζουν το “διά ταύτα” της ψυχής κάθε δημοκρατικού πολίτη που αγαπά τον ταλαιπωρημένο άλλα πανέμορφο και με βαριά ιστορική κληρονομιά ετούτο τόπο . ΄Οσον αφορά τους αερολόγους, φαφλατάδες, ψηφοθήρες που αναφέρετε στο γραπτό σας είναι σίγουρο ότι στο τέλος θα νικηθούν και πάλι. Νομίζω ότι ο μεγάλος συμπατριώτης μας Νίκος Καζαντζάκης το εξηγεί όπως πρέπει : ” Νοιώθω να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα”……Με εκτίμηση