«Μού ’πε έλα να πάμε να δεις»!

Αυτός μπροστά, μικρός, με λάμψη στο βλέμμα, γεμάτος ανυπομονησία και προσμονή, λαχτάρα παιδική και λαμπροφορεμένο χαμόγελο, προχωρά με βήμα βιαστικό!
…Άγρια χαράματα με τράβηξε σχεδόν επιτακτικά και κινήσαμε! Τον παρακολουθώ σχεδόν σοκαρισμένος, σχεδόν ενθουσιασμένος, ακολουθώ -πρώτη φορά ολοζώντανο μπροστά μου- αυτό το μικρό παιδί που τόσο πολύ με συγκινούσε από τότε -πάνε κοντά 4 ολόκληρες δεκαετίες- που πρωτάκουσα την ιστορία του!
Πάντα το έλπιζα να ’ρθει να με βρει· αυτός που γνωρίζει τόσο πολύ καλά τον δρόμο…
Πάντοτε ανέμενα, ποτέ δεν συνέβη!
Και κάθε χρόνο -τέτοιες μέρες- πάντα η ίδια προσδοκία!
…Kαι Σήμερα…
…Αυτός μπροστά, μικρούλης κι εγώ ακόλουθος της φωτεινής του αύρας!
«Πού πήγαν τα Χριστούγεννα;». «Φύγαν!»
«Πού χάθηκε το μωρό;». «Ποιος το εξαφάνισε;»
Φωνές μες στο κεφάλι του, που κι εγώ τις ακούγω! Απαντήσεις, ερωτήσεις!
Κι ύστερα, πάλι σιωπή!
Ο κόσμος πλήθαινε στο κέντρο της πόλης· μια άοσμη βουβή κινητικότητα και παγωμένα χαμόγελα σε πρόσωπα που αντάλασσαν ματιές και σύντομες φράσεις!
Κι αλλού, δάκτυλα που πληκτρολογούσαν σε smart κινητά emoji και καρδούλες· αμίλητες, παγωμένες, ανέκφραστες παρουσίες!
Γύρισε ο μικρός και με κοίταξε!
«Μη με κοιτάς μικρούλη μου, δεν έχω απαντήσεις» του είπα κατεβάζοντας το βλέμμα στις πλάκες του βρώμικου πεζοδρομίου!
«Δεν είναι εδώ; Κι αν δεν είναι εδώ, πού μπορεί να είναι;», τον άκουσα να λέει στον εαυτό του τόσο δυνατά όσο να φτάσει τούτη η ενδόμυχη δική του σκέψη ως τ’ αφτιά μου!
Κοίταξε ένα γύρω και πάλι, μετά έβαλε τις μπαγκέτες μέσα στις τσεπούλες του σακακιού του, γύρισε και πάλι προς εμένα…
Με κοίταξε, μα τώρα δίχως εκείνο το πρωινό του χαμόγελο και… έτσι αίφνης σαν ένα αέρι… χάθηκε!