Ορισµένες φορές, όταν παρακολουθούµε µια θεατρική παράσταση στην οποία συµµετέχουν πρόσωπα οικεία ή απλώς γνωστά µας, συµβαίνει να «χάνουµε» τους ρόλους που υποδύονται, καθώς υπερισχύει αυτή η οικειότητα και τείνουµε να βλέπουµε επί σκηνής αυτά τα πρόσωπα ως τέτοια και όχι ως ηθοποιούς. Άλλοτε πάλι συµβαίνει το αντίθετο: η οικειότητα µεταφέρεται στο ρόλο και τον νοιώθουµε βαθύτερα, ευθύτερα, καλύτερα. Αυτό ακριβώς µου συνέβη καθώς παρακολουθούσα τη µουσικοθεατρική παράσταση «Μια Ελλάδα θέατρο» που παρουσιάζεται αυτές τις µέρες στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων, µε ηθοποιούς πρόσωπα γνωστά µέσα από την καθηµερινότητα στους δρόµους, στις δουλειές, στις ζωές µας… Πρόσωπα που όντως «ήθος ποιούν» στο σανίδι, που πράγµατι ζουν για το θέατρο, ζουν µε το θέατρο, ακόµα κι αν δεν βιοπορίζονται από αυτό…
Έτσι λοιπόν, παρά την οικειότητα ή χάρη σ’ αυτήν και οπωσδήποτε χάρη στο µεράκι που χαρακτηρίζει όλους τους συντελεστές τούτης της παράστασης, νοιώθουµε και καταλαβαίνουµε σαφέστερα, π.χ., τι εννοεί ο/η ηθοποιός όταν (µας) λέει ότι το µπουλούκι ήταν γνήσιο θέατρο, ότι κάθε µέλος του ζούσε και πεινούσε για το θέατρο, περιόδευε για το θέατρο και, µε αυτό το θέατρο, έφερνε γέλιο ή δάκρυ, οπωσδήποτε δε ήθος και αυτογνωσία, πολιτισµό απέναντι στο σκοταδισµό, σε κάθε γωνιά µιας Ελλάδας που, εκείνες τις δεκαετίες, έπεφτε, µα επιβίωνε και πάλευε για να σηκωθεί, τραγουδώντας φωναχτά ή ψιθυριστά «λίγο ακόµα να σηκωθούµε, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα»…
Τα στιγµιότυπα-συµβάντα από τη ζωή των µπουλουκιών τη συνυφασµένη µε την ιστορία της Ελλάδας, που παρουσιάζονται στην παράσταση, είναι χαρακτηριστικά της «ατµόσφαιρας» εκείνων των χρόνων, όπως τη βίωναν οι έµπλεοι πάθους άνθρωποι των περιοδεύοντων θιάσων, ταλαιπωρηµένοι αλλά πάντα εµπνευσµένοι… Η δε αναπαράστασή τους από το θίασο του Βενιζέλειου Ωδείου, υπέροχη, ανάλαφρη και συγκινητική, συνεπαίρνει τους θεατές-ακροατές, όπως δείχνουν οι επευφηµίες τους αλλά και η προσήλωση µε την οποία παρακολουθούν τα επί της σκηνής τεκταινόµενα, λεγόµενα και διαισθανόµενα από τις έξοχες και τους έξοχους ηθοποιούς!
…∆εν είναι περιττό να ενθαρρύνουµε το χανιώτικο κοινό να δει και αυτή την παράσταση. Είµαι σίγουρος ότι όποιος την έχει ήδη παρακολουθήσει θα τη συστήσει στο περιβάλλον του, ώστε η προσέλευση να είναι αντάξια της τόσο αξιέπαινης και τόσο επιτυχηµένης προσπάθειας όλων όσοι συνεργάστηκαν για την πραγµατοποίησή της: του συγγραφέα ∆ηµήτρη Μαλισσόβα, της Μαρίας Λεκάκη στη σκηνοθεσία µε βοηθό τη Ρενάτα Τσιούλου, της ∆έσποινας ∆ρακάκη στη µουσική επιµέλεια και τη διδασκαλία των τραγουδιών, της Χριστίνας Βασιλοπούλου στις χορογραφίες µε βοηθό τον Κωνσταντίνο Κακαβελάκη, του ∆ηµήτρη Πουλιδάκη στα σκηνικά, της Ελευθερίας Λυραντωνάκη και Κωνσταντίνας Καµηλάκη στα κοστούµια, της Art-io productions στην παραγωγή. ∆ίπλα στη σκηνή, ζωντανά οι µουσικοί Κωνσταντίνος Έντµοντ Αλέξι (βιολί), Τάκης Καρνέζης (µπουζούκι), ∆έσποινα ∆ρακάκη (πιάνο) και Ηλίας Κοντούδης (κρουστά) στηρίζουν ζωτικά 14 ηθοποιούς που (µας) τα «δίνουν όλα» και «γράφουν» επί σκηνής, όχι σαν δήθεν αυθύπαρκτα θεατρινίζοντα άτοµα, αλλά ως σύνολο αρµονικά δεµένων ηθοποιών ανθρώπων που, και γι’ αυτό ακριβώς, αξίζουν να αναφερθούν µε τα ονόµατά τους: Αγγελική Αλβανού, Χρύσα Αλεξανδράκη, Γιώργος Γερονικολός, Αφροδίτη Κλεινάκη-Χαιρετάκη, Ελευθερία Λυραντωνάκη, Ελένη Μαργαρίτη, Γεωργία Μαρκαντωνάκη, Παναγιώτης Μινωτάκης, Έλια Νικολουδάκη, Γρηγορία Λ. Παπαδάκη, ∆ηµήτρης Πουλιδάκης, Σπύρος Πρίτσας, Ηρακλής Σαββάκης, Γιάννης Σταυρουλάκης. Σε όλες και σε όλους, απλά, ένα µεγάλο µπράβο!…
