Μπουλιγκανισμός

Βομβαρδιζόμαστε ανελέητα με πλήθος ειδήσεων καθημερινά απ’ τα συστημικά και ιδιωτικά μέσα διαδικτυακής ενημέρωσης. Τα συναισθήματα του φόβου και της βίας επιδρούν σωρρευτικά στον νου μας. Μας πιέζουν τα καταστροφικά φαινόμενα των πυρκαγιών, των πρόσφατων θεομηνιών και των οικονομικών εγκλημάτων, έρχονται και προστίθενται επηρεάζοντας τη ζωή μας οι βιασμοί, οι κλοπές, άλλες παραβατικότητες και δολοφονίες.
Προσεκτικά επιλεγμένα περιστατικά στα οποία προσδίδεται μεγαλύτερη σημασία απ’ όση είναι στην πραγματικότητα, έχουν σκοπό τη δήθεν ενημέρωση της κοινής γνώμης, τα οποία όμως στην ουσία ενισχύουν τα ενυπάρχοντα από την ίδια μας τη φύση αισθήματα φόβου και ανασφάλειας, παγιδεύοντάς μας σ’ ένα μόνιμο αφήγημα συλλογικής απειλής και πανικού χωρίς διέξοδο.
Όλα ξεκινούν απ’ την οικογένεια και σε δεύτερο στάδιο απ’ τα σχολεία, όπου παρατηρείται το φαινόμενο μπούλινγκ. Προέρχεται απ’ το 1530 μ.Χ. στ’ Αγγλικά bull, στη γλώσσα μας ο “νταής”, αυτός που παρενοχλεί τους αδυνάτους. Πρόκειται για μορφή κακοποίησης ή εξαναγκασμού που συμβαίνει σ’ όλες τις ηλικίες και σε παραβατικές κοινωνικές ομάδες, στις οποίες ελλοχεύει ένας ψυχολογικός μηχανισμός απειλών, πρόκλησης φόβου και βίας στα διαλείμματα των σχολείων ή σε σχολικές εγκαταστάσεις, σε αθλητικά σωματεία, μέσα στην οικογένεια, στον χώρο εργασίας για σεξουαλική ή ηθική παρενόχληση, όπου υπάρχουν μειονότητες με διαφορετικό θρησκευτικό προσανατολισμό σε ανθρώπους με πολιτισμικές και άλλες ιδιαιτερότητες ή με σωματικές αναπηρίες, ακόμα και σε σωφρονιστικά καταστήματα μεταξύ των φυλακισμένων.
Αν ένας άνθρωπος βιώσει από μικρή ηλικία αισθήματα φόβου και βίας, όταν βρεθεί αντιμέτωπος με κάτι που του έγινε προσωπικό βίωμα και τον έχει τρομάξει στο παρελθόν, απορρυθμίζεται, ο πανικός του γίνεται ανεξέλεγκτος και τον οδηγεί σε αχαρτογράφητες δομές του νου του.
Λύσεις υπάρχουν, αρκεί να παραδεχθεί η πολιτεία ότι υπάρχει το πρόβλημα. Στα σχολεία να ενθαρρυνθούν τα παιδιά, να μιλούν σε εκπαιδευτικούς, γονείς, συγγενείς ή φίλους, για το τι συμβαίνει στους συμμαθητές τους ή στους ίδιους. Τα σχολεία να αναζητούν τρόπους προσφοράς βοήθειας χωρίς τον φόβο αντεκδίκησης, και τα θύματα να υποστηρίζονται για να ξεπερνούν τις τραυματικές εμπειρίες.
Εκτός τούτων είναι απαραίτητο γονείς και σχολεία να συνεργάζονται με τοπικούς οργανισμούς και αρχές που επιβάλλουν τον νόμο για την πρόληψη ή την αντιμετώπιση του φαινομένου, εφόσον δεν έχει επιτευχθεί εξ αρχής η αποτροπή του “μπουλιγκανισμού”!