Εκείνα που συµβαίνουν και δεν µπορούν να εξακριβωθούν µε ακρίβεια και παραµένουν άγνωστα, που είναι µυστικά για τους πολλούς που δεν σταθµίζονται και δεν µεταδίδονται µε το Φως που φωτίζει και κάνει ορατά τα αντικείµενα, τα άρρητα, που γίνονται χωρίς ευσυνείδητη γνώση, ονοµάζονται και είναι συγχρόνως Μυστήρια.
Το φως που φωτίζει τα σώµατα που πέφτει, που τα θερµαίνει και εκπέµπουν και εκείνα φως, στα είδη της ζωής επιδρά ευεργετικά, που η µεγάλη πηγή είναι ο απλανής και αυτόφωτος Ήλιος µε τις µαύρες κηλίδες, που η λειτουργία του και το αίτιο της θερµοκρασίας που αποδίδει στο άπειρο και στη Γη παραµένει Μυστήριο. Το άυλο φως του πνεύµατος και της ψυχής που δόθηκε στον άνθρωπο κατά τη στιγµή της εµφύσησης του Θεού στους πρωτόπλαστους φαντάζει ως Μυστήριο, που ο αθέατος νους ενεργεί και επιβάλλει καταστάσεις στο φθαρτό κόσµο. Μυστήριο είναι το πρωτόπλασµα που βρίσκεται στα ζωικά και φυτικά κύτταρα που είναι η βάση της ζωής, που ο σχηµατισµός και η γένεσή του παραµένει και είναι άγνωστη. Το υγρό στοιχείο που το στερέωµα διαχωρίζει τα νερά και υπάρχει η ξηρά µε τη Γη µας, τα κάνει όλα θεατά και θεσπέσια το φως, που γεννήθηκε σύµφωνα µε την προσταγή «Να γίνει Φως». Εκείνο που παρακινεί, που υπαγορεύει και προτρέπει και καθοδηγεί στον δρόµο των εντολών του δικαίου αόρατα που υποδείχνει τα θεία προστάγµατα και τις ενέργειες στον άνθρωπο, την κορωνίδα και βασιλιά του θεατού κόσµου υπονοείται πως είναι Μυστήριο. Οι οργανισµοί σκιάζονται και τροµάζουν όταν δοκιµάζουν το συναίσθηµα του κινδύνου και του πόνου και το σωµατικό άλγος που µε αυτά ειδοποιούνται να λάβουν µέτρα και να προφυλαχθούν, και µε αυτή τη διάθεση της συνείδησης ανασκιρτά η καρδιά τους, που υπάρχει µία ζωοδότρα ιδέα για µία κρυφή πρόνοια, φροντίδα και προστασία, δοσµένη από αγάπη και ευεργεσία, που η διεξαγωγή των ενεργειών αυτών που γίνονται από το σηµείο κατεύθυνσης σαΦώς σηµαίνει πως είναι Μυστήριο.
Οι Έλληνες πάντα από την αρχαιότητα, πίστευαν στα Μυστήρια που είναι γνωστά τα Ορφικά και τα Ελευσίνια που είχαν επιδράσει στη σκέψη τους και στην ένωσή τους µε τον Θεό που χωρίς τη νόηση µπορούσαν να φθάσουν στη γνώση της απόλυτης αλήθειας.
Ήταν Μυστήριο οι ήχοι της λύρας του Ορφέα, του γιου της µούσας Καλλιόπης που ήταν άφθαστος τραγουδιστής που µε την τόση γοητεία που είχαν και τα άγρια θηρία, πήγαιναν και καθόταν στα πόδια του για να ακούνε τους ήχους της που αυτοί είχαν µαγικές ιδιότητες και η προέλευσή τους ως να είχε θεία χάρη που µπόρεσαν και σταµάτησαν τις Συµπληγάδες Πέτρες και πέρασαν οι Αργοναύτες και εκοίµησαν και τον δράκοντα που φύλαγε το Χρυσόµαλλο ∆έρας, και το πήρε ο Ιάσωνας που το έδωσε στον βασιλιά Πελία στην Ιωλκό.
Το φυτό µε το όνοµα «Ρόδο της Ιεριχούς» ταξιδεύει και αλλάζει τον τόπο που ζει. Όταν κινδυνεύει µαζεύει τα κλαδιά του, βγάζει από το χώµα τις ρίζες του και γίνεται σαν σφαίρα που ο αέρας την παρασύρει. Όταν θα συναντήσει κατάλληλο τόπο για να βλαστήσει, απλώνει πάλι τα κλαδιά του και βάζει τις ρίζες του στη Γη και εγκαθίσταται και ανθίζει και συνεχίζει τη ζωή του. Οι ενέργειες που κάνει αυτό το φυτό είναι ένα Μυστήριο και εµφανίζεται αόρατα η θεία χάρη όπως µε φώτιση και τα αποδηµητικά πουλιά που αφήνουν την πατρίδα τους και πηγαίνουν σε άλλους τόπους κατάλληλους για να επιβιώσουν στους δύσκολους µήνες του χρόνου για να ξαναγυρίσουν πάλι στον τόπο τους, όταν θα καλυτερεύσουν οι συνθήκες για τη ζωή τους. Οι βαθύτερες ποικίλες αναζητήσεις ήταν πάντα οι ίδιες στη σκέψη των Ελλήνων µε αδιάσπαστη συνέχεια χιλιάδων χρόνων. Τους απασχολούσαν τα Μυστήρια και τα µυστικά του φυσικού κόσµου, γιατί ήξεραν πως κάτι ανώτερο κρύβεται πίσω από αυτά και έκαναν τελετές. Οι δώδεκα Θεοί του Ολύµπου είναι πιθανόν να συµβολίζουν Μυστήρια µε τις απαντήσεις τους που έδιναν διέξοδο στα ζητήµατα που τους απασχολούσαν. Ο Ερµής, ήταν ο θεός των ανέµων που είχε την ταχύτητα τους και συνόδευε τις ψυχές που και αυτές ήταν πνοή ανέµου. Ο Απόλλωνας ήταν ο θεός του Φωτός που ονοµαζόταν και Φοίβος αλλά και θεός της Μαντικής, αφού στο Φως τίποτα δεν µπορεί να είναι κρυφό και άγνωστο. Η Αστραπή µε το φως της ήταν η θεά της οµορφιάς που προκαλούσε τον φόβο στις σταγόνες της βροχής, και έπεφταν στη Γη. Η Ηνώ ήταν θεία προσωποποίηση του πρώτου Φωτός της ηµέρας που το φως της προηγείται του µεγάλου φωτός του Ήλιου και προαναγγέλλει την εµφάνισή του, που η λάµψη του και η υπεροχή του θα επισκιάσει και θα κρύψει κάθε άλλο φως στην οικουµένη που βλέπει, που αυτός είναι ο µοναδικός ώσπου να βασιλέψει για να συνεχίσουν να φωτίζουν τη Γη µε το δικό τους φως το φεγγάρι και τα αστέρια του ουρανού, τότε που δεν θα φωτίζει ο αστραποβόλος βασιλιάς Ήλιος µε τη µεγαλοπρέπεια του, που η προσφορά του γίνεται αισθητή σε όλη τη φύση κατά τις ώρες της απουσίας του τη νύχτα, τότε που τα σκοτάδια, οι αγωνίες και ο φόβος κυριαρχούν στο Σύµπαν. Όταν στη Γη φωτίσει το φυσικό Φως την κάθε ζωή, που το περιµένει, σκορπίζει αισιοδοξία και ελπίδα και φθάνει στον προορισµό και εκπληρώνει την αποστολή της και τότε η ψυχή του ποιητή γοητευµένη και συνεπαρµένη αναφωνεί «Σ’ ευχαριστώ Χριστέ πολύ, που βάζεις µιαν ανατολή µετά από κάθε ∆ύση».
Το Φως ως Μυστήριο που φωτίζει την πλάση σύµφωνα µε τον κύκλο του Ηλιακού Φωτός, το εικοσιτετράωρο όταν αυτόν τον κύκλο διασπά το τεχνικό φως, που έχει µπει στη ζωή του ανθρώπου την επηρεάζει και την αλλάζει η χρήση του και επιδρά δραστικά στην εγρήγορση των οργανισµών στον καιρό που περνά, τότε που το έργο και οι ενέργειες της φύσης παραµερίζονται που αποδίδονται και χαρακτηρίζονται ως ανεπαρκής και ασυµπλήρωτες που η παρέκκλιση από αυτό το έργο δεν παύει να θεωρείται ως να είναι επίτευγµα χωρίς να προσβλέπει στην πλούσια και σοφή λειτουργία του τέλειου αυτού κόσµου µε τις τόσες για τους θνητούς δωρεές και απρόσιτα στη γνώση Μυστήρια.
Οι Έλληνες, στην αρχαία Ελλάδα που έκαναν τις τελετές για τα Μυστήρια, είχαν καταλάβει την ιερότητα τους και οι µυηµένοι ήταν λίγοι που πριν να µυηθούν λουζόταν για να εξαγνιστούν και έδιναν όρκο να τηρούν τους όρους τους, που αισθανόταν πως γίνεται µία υπερέξαψη των αισθήσεών τους, και έβλεπαν και άκουγαν υπερκόσµια οράµατα και ένιωθαν θάµπος και έκπληξη από το άυλο και υπερούσιο Φως που τους φώτιζε. Αυτό το υπερούσιο και απρόσιτο στη γνώση φως, υπήρχε άφθονο στην ψυχή του λαού της Ελλάδος που πίστευε ότι κατοικούσε στον οµφαλό της Γης, εκεί που υπήρχε το χάσµα που εκεί µέσα κρυβόταν µία µαντική δύναµη που την αποκτούσε όποιος Έλληνας βρισκόταν πάνω από αυτό. Το χάσµα που ήταν στους ∆ελφούς, καθόταν πάνω από αυτό σε τρίποδα η Πυθία που έσκυβε και ανέπνεε τις αναθυµιάσεις του και φωτιζόταν ο νους της και έδινε απαντήσεις στα ερωτήµατα των ενδιαφεροµένων µε ακατανόητα ψιθυρίσµατα που τα µετέφραζαν οι σοφοί ιερείς τους. Ο Θεός Απόλλωνας µε τις πολλές του ιδιότητες, ήταν και εδώ ο απόλυτος άρχοντας και κύριος του ιερού του Μαντείου που τον τιµούσαν µε τις γιορτές που του έκαναν και τις ονόµαζαν Σεπτήρια που αυτός ήταν ο αρµόδιος και ικανός να χειρίζεται τα µυστικά που έκρυβε το Μυστήριο µε τον οµφαλό της Γης. Οι Έλληνες µε την ικµάδα και τη ζωτικότητα τους, πίστευαν πως τα Μυστήρια είχαν θεία προέλευση και δύναµη και συνεχίζουν να πιστεύουν και σήµερα στα Μυστήρια της εκκλησίας που µε τις τελετές µεταδίδεται αόρατα η θεία χάρη στους πιστούς, δυναµώνει η σχέση τους µε τον Θεό και κρατούν καθαρό τον χιτώνα της ψυχής τους. Η συναίσθηση ότι υπάρχουν Μυστήρια ήταν και είναι ανάγκη που δεν µπορούµε να εµπιστευθούµε τα πάντα στη δική µου σοφία χωρίς να υπάρχει η έπαρση και η επιθυµία να ανέβουµε πιο ψηλά από εκεί που βρεθήκαµε µε τη θεία µας φύση. Στο ταξίδι της ζωής που συµβαίνουν τα δύσκολα µε τα αδιέξοδα και τις συµφορές που µαυρίζουν την όψη και µας σκοταδιάζουν, αυτά δεν είναι µόνιµα, περνούν και φεύγουν και χάνονται και ξανάρχεται το Φως και φωτίζει τον κόσµο γύρω µας και φωτίζεται και ο αθέατος κόσµος του πνεύµατος και σκορπά µήνυµα ελπίδας για το σήµερα και το αύριο και αφήνει ανοιχτό το καµαράκι της ψυχής των ανθρώπων της φωτισµένης αυτής Γης για να είναι φωτεινό, και να µπορεί να αποδέχεται και να καταλαβαίνει τα Μυστήρια της ∆ηµιουργίας, της Ανατολής µε τη ∆ύση, το Φως και το Σκοτάδι, τη Γέννηση και τον Θάνατο που µε αυτά φανερώνεται το µεγαλείο η τάξη και η σειρά της ζωής που δεν αλλάζει µε τις εφευρέσεις και τις επινοήσεις της σηµερινής ανεπτυγµένης ανθρώπινης τεχνολογίας που τα έχει κάµει στίχους ο σκεπτόµενος παραδοσιακός βαθυστόχαστος Έλληνας Ιθαγενής της Κρήτης, για να τα τραγουδήσει: «Κόσµε χρυσέ κόσµε αργυρέ κόσµε µαλαµατένιε, κόσµε και ποιος σε χάρηκε και ποιος θα σε κερδίσει!!!»
*Ο ∆ηµήτριος Παυλάκης είναι
π. ανώτερος υπάλληλος
και συνδικαλιστής
