«Ν’ αναζητάς την αρμονία που κρύβεται στο χάος του κόσμου»*

«Η υπέρτατη αξία των διαφορετικών και ποικίλων μορφών ζωής, οι οποίες στον βαθμό που στερούνται οικονομικής σημασίας, εξαλείφονται από τις ανθρωπογενείς, κυρίως, περιβαλλοντικές εντάσεις και πιέσεις, στον πλανήτη μας. Οι επιδράσεις αυτές, τελικά, θίγουν τις θεμελιακές, για τον άνθρωπο, ηθικές, οικονομικές, πολιτισμικές και αισθητικές αξίες, που απορρέουν από την αναγκαιότητα διατήρησης σεβασμού στην παρουσία και λειτουργία οποιαδήποτε μορφής ζωής».
Τα λόγια τούτα, βαθύτατου σεβασμού για όλες τις μορφές της ζωής που συνιστούν τον ευλογημένο και μαγικό πλουραλισμό ΖΩΗΣ, υπογράφει ο κύριος Αρτέμης Μ. Αθανασάκης, σ’ ένα πόνημα μικρό, εύχρηστο, και εξόχως ενδιαφέρον!
Το έχω, καιρό, ομολογώ… Περιπλανημένο από βιβλιοθήκη σε βιβλιοθήκη τώρα, έχω τη χαρά να το ξεφυλλίζω με μιαν αίσθηση λυρισμού, τρυφερότητας, σεβασμού, και, και διάθεσης ανοιξιάτικης!! Ισως δεν είναι τυχαίο, το ότι χθες, και σήμερα, είδα τις πρώτες, δύο τρεις, μαργαρίτες… Δήλωσαν πάνω από ένα καταπράσινο σύμπαν τρυφερής πόας, τον ερχομό της “Καλοσύνης” του καιρού!
Της αναζωογόνησης!!
Κρατώ στα χέρια μου λοιπόν, μια εξαιρετική δουλειά, με λόγο επιστημονικής τεκμηρίωσης, αγάπης για την Αξία και Ευλογία και χρησιμότητα του κόσμου μας, και βέβαια ανησυχία σφοδρή, την οποία ο κ. Αθανασάκης καταθέτει ως επιστήμονας ευαισθητοποιημένος και γνώστης καθώς είναι των Οικολογικών Αιτημάτων της σύγχρονης πραγματικότητας!
Πανεπιστημιακός δάσκαλος ο συγγραφέας, δεν απομακρύνεται και από τα νεότερα παιδιά, μεταλαμπαδεύοντας ανησυχία και γνώση, με τρόπο ιδιαίτερα ελκυστικό, απ’ ό,τι δηλώνουν εκπαιδευτικοί που τον παρακολούθησαν. Όπως ακριβώς και τούτο το βιβλίο, που “ορχείται” στο χρώμα και την χαριτωμένη σπαρταριστή ζωή – πανίδας και χλωρίδας! Το κόκκινο το πράσινο το μαύρο, το χρώμα του μελιού… Το πουλί, ο αίλουρος, το φίδι, το δελφίνι, και και η θεσπέσια κάμπια, που σαλεύει τοξοτά στο αγκαθωτό άνθος, σε μια “πορφυρή έκρηξη”, σελίδα 27.
Οι υπέροχες φωτό, έχουν όλες τίτλους και υπότιτλους δημιουργών, επιστημόνων δικών μας και ξένων…
“Η φύση ξέρει καλύτερα” B. Commoner.
“Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας” Ο. Ελύτης
“Εγώ κληρονόμος πουλιών, πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάξω”. Μ. Σαχτούρης
Και ακόμη, ο τίτλος των “αφορμών” (*) από τον ίδιο τον συγγραφέα. Κύριε Αθανασάκη, ευχαριστώ θερμά για το δώρο σας, συγχαρητήρια.