Η ονομαστική γιορτή είναι γιορτή της κοινότητας. Την ξέρουν όλοι αφού συνδέεται με το πότε γιορτάζει ο Άγιος του οποίου το όνομα φέρει ο καθένας. Δεν είναι ατομική υπόθεση όπως τα γενέθλια, ο καθένας συμμετέχει αν θέλει στη γιορτή χωρίς να χρειάζονται προσκλήσεις. Στις γιορτές δεν καλουνε. Η πόρτα είναι ανοιχτή και όποιος θέλει να τιμήσει τον εορταζοντα προσέρχεται.
H γιορτή πηγαίνει και πιο βαθιά. Σηματοδοτεί, κάθε φορά που έρχεται και τη γιορτάζουμε, την ένταξη μας στην ελληνική ιδιοπροσωπία. Κι αν αυτό σήμερα μας φαίνεται δίχως πολλη σημασία, σε καιρούς σκοτεινους, σε καιρούς πού και το αύριο έπρεπε να το κερδίσει ο λαός μας, έδειχνε ότι για μία ακόμα χρονιά συνεχίζαμε Ρωμιοί, δίχως να τουρκέψομε κάτω από το βάρος μιας αβάσταχτης σκλαβιάς. Γιατί όλοι εμείς που σήμερα είμαστε εδώ, που διαφωνούμε, που κάποιες φορές είμαστε βαθύτατα διαιρεμένοι, είμαστε οι απόγονοι αυτών πού μείνανε με ένα απίστευτο πείσμα προσηλωμένοι στην ταυτότητά τους, που δεν λύγισαν σε συνθήκες ασύλληπτα αντίξοες. Και αυτό το πείσμα εκφραζόταν και ανανεωνόταν κάθε χρόνο, συμβολικά, όταν έφτανε η γιορτή. Γιατί σήμαινε ότι για ένα ακόμα χρόνο ο εορτάζων δεν είχε λυγίσει, δεν είχε μουτισει, δεν είχε αλλάξει το όνομά του για ένα τουρκικό, παρέμενε λοιπόν μέλος της Κοινότητάς μας.
Γι αυτο ευχόμαστε “και του χρόνου”, γιατί πάντα υπήρχε η αγωνία μήπως δεν αντέξει τη σκλαβιά από τη μια χρονιά την άλλη. Γι αυτό και η ευχή “να χαίρεσαι το όνομά σου”, με προφανή συμπαραδηλωση του ότι όσο το κρατάς, παραμένεις μέλος της Κοινοτητας, του Γένους, του Λαού μας. Ετσι, η δημόσια συζήτηση για τα θέματα αυτά, δεν είναι ολοκληρωμένη αν δε συμπεριλάβει και αυτή τη διάσταση, δε μπορεί δηλαδή να περιορίζεται σε θέματα δόγματος και γενικότερων αναζητήσεων μόνο. Χρόνια πολλά λοιπόν στους εορτάζοντες, να χαίρονται το όνομα τους, καλά Χριστούγεννα σε όλους, και του χρόνου ελεύθεροι, υγιείς, μονοιασμενοι και περήφανοι…
