Επεράσανε, όπως επεράσανε, κι οι φετινές εορτές του δωδεκαήμερου των Χριστουγέννων. Κι ο πανδαμάτωρ χρόνος τσοι στέρεψε κι εκείνες στα ράφια απού μπαίνουνε τα περασμένα.
Τα σημάδια ως εδά, απού σύφωνα με τη παράδοση, μαρτυρούνε, πως η καινούργια χρονιά θαν’ είναι καλή, φέρνουνε αισιόδοξα μηνύματα στον αγροτικό πληθυσμό, γιατί, και τα Χριστούγεννα ήτανε στεγνά, και τα φώτα φωτερά. Γιατί, ούλα τ’ άλλα, έπαε που τα λέμε συνεχίζει να τα κάνει θλιβερά και θαμπά η παρουσία του κακότροπου και αθρωποεξολοθρευτή κορωνοϊού, απού η γ’ επικιντυνότητα ντου παραμόρωσε τσ’ αθρώπους με τσοι μάσκες, κι έκοψε τσοι επικοινωνίες και συναναστροφές τωνε. Κι ούλα δείχνουνε πως ήρθε με σκοπό να μείνει κι όι να φύγει. Γι’ αυτό κι οι γι ανυπάκουοι, απού κινούνται στο χώρο τση φαντασίας, και των δεισιδαιμονιών, «ας βάλουνε νερό στο κρασί ντωνε» γιατί πολλές ζωές έχουνε χαθεί ως εδά, άδικα των αδικών, απού είχανε υποχρεώσεις κι οι γ’ εδικοί ντωνε τσ’ είχανε ανάγκη κι ας ακούσουνε από εμένα το ταπεινό κι ασπούδαχτο, πως η ζωή είναι πολύτιμο θεϊκό δώρο, και πρέπει να τηνε προστατεύομε, κι όι να τηνε χαραμίζομε, με τσ’ ανοήσιες και τη παραπλήροφορηση, γιατί οδηγούνε σε κακά αποτελέσματα, τουτεσάς οι γι’ ανυπάκοες.
Με τούτονα το λοιπός το παράξενο επισκέφτη, το μεγάλο εχθρό τση ζωής, συντροφιά, τηνέ κατευοδώσαμε τη φετινή χρονιά με χιλιάδες συνανθρώπους μας ν’ απουσιάζουνε κι οι καρέκλες τωνε να ‘ναι αδειες στσοι οικογενειακές συνάξεις και τσοι φιλικές συντροφιές τουτονά των ημερών, θύματα του ύπουλου και τρισκατάρατου ιού. Κι αφήκανε τη θλίψη, το πόνο και την ορφάνια που με συντετριμμένη τη καρδιά κι εγώ εδά των εύκομαι την αιώνια ανάπαψη ντωνε και στσοι δικούς τωνε, ο Θεός να τωνε δούνει κουράγιο. Κι ετσά με βαρά καρδιά και πολλά παράπονα, έφυγε ο παλιός ο χρόνος και τούτηνε η χρονιά.
Τουτεσάς οι σκέψεις ετριγυρίζανε το νου μου την ώρα απού σοντήρουνα από το θαμπό τζαμιλίκι του καφενέ την ομορφοστολισμένη μαδάρα με τη χειμωνιάτικη τση φορεσιά. Απού η γι ομορφιά τση ξεσηκώνει και το ενδιαφέρο μου για τη τελειότητα και την αρμονία, απού αψεγάδιαστα ντύνεται και στολίζεται ούλο το περιβάλλον κάθε εποχή, και μου φέρνουνε ιδιαίτερη ευχαρίστηση σα τσοι θωρώ. Γι’ αυτό κι αναντρανίζω γι’ άλλη μια φορά, και μαζί με τον προφήτη λέω με θαυμασμό «ως εμεγαλύνθη τα έργα σου κύριε πάντα εν σοφία εποίησας» ψαλμός 103 στίχ. 24. Αλήθεια κιόλας! Κι είντα πέφτει στην αντίληψη μας από τα ορατά κι αόρατα να μην έχει τσοι προδιαγραφές τση τελειότητας, κι όμως, εμείς με το πεπερασμένο μας νου, συνεχίζομε να τραγουδούμε τη κάθε καινούργια χρονιά «πάει ο παλιός ο χρόνος…».
Και ποιος είναι δα τούτοσας ο Χρόνος! Απού εμείς τον ερμηνεύομε ετσά όπως το «απόθανε ο Βασιλιάς, ζήτω ο Βασιλιάς». Είναι οι από αιώνες στροφές απού μεροξημερώνουνε κι αλλάσσουνε εποχές, είναι οι ασταμάτητοι με τον ίδιο ρυθμό, ακρίβεια και τελειότητα από τότεσας απού μια δυνατή φωνή «είπε κι εγεννηθήκανε» σύφωνα με την Παλαιά Διαθήκη κι αποκειά κι ύστερα εξύπνησε σύμπασα η κτίσης και πάντα τα ορατά και αόρατα. Και ξεκίνησε χορός τσ’ απόλυτης υπακοής. Κι εμείς οι γι αθρώποι, απού όπως γροικώ και λένε στα ροζοναρίσματα ντωνε, επαέ στο καφενέ, οι περαστικοί γραμματιζούμενοι, πως οι γνώσεις τωνε γύρω από τα μυστικά τση δημιουργίας περιορίζεται σε ποσοστό «Σταγόνα στον ωκεανό».
Ύστερα από τσοι παραπάνω σκέψεις μου , μου φαίνεται πως καλές είναι οι γι ευκές, γιατί δούνουνε κουράγιο και φέρνουνε ελπίδα. Μα δε φέρνουνε όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Γιαυτό και κατά τη ταπεινή μου γνώμη η γι ευκή «καλή χρήση του νου μας» είναι πλιά καλλιά. Γιατί με τη καλή χρήση του νου μας από πολλά στραβοπατήματα θαν εγλιτώναμε και πολλές ναυαγισμένες υπάρξεις θα ήτανε αφεντικά του εαυτούτωνε, και καλοί καπετάνιοι στο ταξίδι τση ζωής, κι όι θύματα και ναυάγια των εξαρτήσεων. Κι είναι ίσως χιλιάδες τουτεσάς οι γι εξαρτήσεις, απού οδηγούνε σε παραστρατήματα απού πολλά καταλήγουνε «ντογρού στη κατηφόρα τη μεγάλη» που λεγε κι ένα τραγούδι του περασμένου καιρού. Στ’ αλήθεια! Πόσες καραβοτσακισμένες υπάρξεις θαν’ αρμενίζανε ευτυχισμένοι στο πέλαος τση ζωής, ανέ κάνανε καλή χρήση του νου ντωνε. Και θαν’ αποφεύγουνε για χάρη μιας πρόσκαιρης ευχαρίστησης τσοι κρασοκατανύξεις και την αλόγιστη χρήση αλκοολούχων ποτώ, θαν’ αντιστέκουντανε στη “μαγκιά” των ναρκωτικών και θαν’ εγυρίζανε τη πλάτη στον αντικοινωνικό τζόγο.
Και το καιρό τούτονε θα ήτανε μέλη τση κοινωνίας σφιχταγκαλιασμένοι με τσ’ ευτυχισμένες οικογένειες τωνε. Κι όι αποδιοπομπαίοι τράοι από το οικογενειακό περιβάλλον και κοινωνικό περίγυρο, άστεγοι και πεινασμένοι. Αυτές οι σκέψεις με οδηγήσανε στο συμπέρασμα πως η γι ευκή «καλή χρήση του νου μας» γιατί τουλάϊστο μα σε θυμίζει πως είμαστε αδύναμοι και πρέπει να προσέχομε από τα παραστρατήματα. Γιατί οδηγούνε στη «κατηφόρα τη μεγάλη, γιατί τον ίσιο δρόμο μια για πάντα τον αφήνεις κι ολημερίς θα κουρελιάζεις μια καρδιά κι ένα κορμί μες τα κουρέλια θα το ντύνεις».
Ετσά περίπου λέει το τραγούδι που αναφέρθηκα και στην αρχή και να μη ξεχνούμε πως οι μαγκιές ακριβοπληρώνουνται κι ο λαός λέει πως «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς» και το «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα» δεν ωφελεί μπλιό γιατί, μόνο τύψεις φέρνει. Αφού η ζωή είναι ένας ποταμός ορμητικός απού πάει ίσια ομπρός και δεν έχει πισωγυρίσματα. Γι’ αυτό υπακοή στη λογική και στη συνείδηση σας και καλή χρήση του νου σας.
Θεέ μου βλέπε μας το νου μας.
Πολλά τα έτη σας Αναγνώστριες κι Αναγνώστες μου κι αναζήτηχτοι.
Σημειώσεις
Στερεύω = Φυλάσσω
Σοντηρώ = Παρατηρώ
Μαδάρα = Τα Λευκά Όρη
Γροικώ = Ακούω
Αναντρανίζω = Ανασηκώνομαι
Ροζοναρίσματα = Κουβεντολόγια
Ομπρός = Μπροστά
