Να φύσαγε…
Χθες βρέθηκα νοερά στην Νάξο…
…γιόρταζε τον προστάτη Άγιο της Νικόδημο·
ένα παιδί που για να κυνηγήσει το όνειρο του…
…βούτηξε στην θάλασσα…
κολυμπώντας να προλάβει το ιστιοφόρο που έφευγε…
Μιά εξαίσια και άγνωστη προσωπικότητα…
Συνάντησα επίσης νοερά…
…και τους ευχήθηκα χρόνια πολλά…
τους εκεί θεατρικούς μαθητές μου…
που μέσα στο αρμοστό σκηνικό του νησιού…
…κάποτε…
κοινωνήσαμε την μέθεξη και την ελευθερία…
…της τραγικής θεατρικής πράξεως…
που σε αποκαλύπτει γυμνό όπως στην γέννα…
και πάλι γυμνό σε ετοιμάζει για την ουράνια γέννα…
…και που σ’αντίθεση μ’αυτό,
στις εποχές “ανώδυνων τοκετών”
…και “νέων κανονικοτήτων”
… οι τελετουργίες απλώς προσποιούνται το νόημα…
μέσα σε υπαρξιακή ερήμωση
…χωρίς το άλας της θυσίας…
όπου ναι μεν “έρωτας” γίνεται… όμως “παιδί” δεν πιάνεται…
…η συγκίνηση μένει απούσα
οι ψυχές αδιάβροχες και σε απόσταση…
…και καμμιά καίρια πύλη εισόδου και εξόδου δεν περνιέται…
παρά μόνον -αναγκαστικά- την ώρα που ξεψυχάς…
…κι αποκαλύπτεται η αλήθεια…
και το πόσο όλο το στημένο πλαστό γύρω μας σκηνικό…
…τής πήγε κόντρα…
…αφιερωμένο στα χέρια των εργατών της γής και της θάλασσας
…και σ’αυτό που ο Ιάκωβος Καμπανέλης μου είπε,
πως, αν πάρουμε μιά γερόντισσα, αγρότισσα, από τα ορεινά της Νάξου,
αυτή, είναι έτοιμη να ενσαρκώσει “Εκάβη”…
