«Ανάσταση: αντίσταση και επανάσταση σε κάθε τι που έρχεται να
υποδουλώσει την ψυχή και το πνεύμα, στερώντας την ελευθερία της
κοινωνίας με την Παναγάπη που είναι ο Χριστός και η Εκκλησία Του»
Προς Τον Ιερό Κλήρο, τις Μοναστικές Αδελφότητες και τον ευσεβή και φιλόθεο λαό των Επαρχιών Κισάμου και Σελίνου
«Οι δύο λέξεις «Χριστός Ανέστη» έγιναν χαιρετισμός, γιατί κάποτε μετέφεραν, πραγματικά, μια βεβαιότητα χαράς. Οι άνθρωποι κοινωνούσαν αυτή την βεβαιότητα, συναντιότουσαν και ήθελαν αυτήν πρώτα απ’ όλα να δηλώσουν. «Χριστός Ανέστη»: αναστήθηκε ο Χριστός, άρα δεν τελειώνουν όλα στο θάνατο. Και πάνω σε αυτή την προοπτική της ζωής που νικάει το θάνατο, έχτιζαν την καθημερινότητα του βίου. Όχι για να ψευτοπαρηγορηθούν με φαντασιώσεις, αλλά γιατί από αυτή την εμπειρική βεβαιότητα αντλού- σαν νόημα και περιεχόμενο και αξίες ζωής. Αν ο Χριστός ανέστη, ο μύχιος πυρήνας της ύπαρξής μας, το υποκείμενο η η προσωπικότητα του ανθρώπου δεν τελειώνει με τον βιολογικό θάνατο. Στον δικό μας τόπο και στη δική μας Ελληνική παράδοση, αυτή η πίστη στην Ανάσταση, η αναφορά στον ένα Θεό, όχι τιμωρό και δικαστή, αλλά μανιακό εραστή και Νυμφίο του ανθρώπου, ήταν ο άξονας που οργάνωνε τη ζωή και τη συνοχή του κοι- νωνικού σώματος. Αυτή η πίστη έδινε ταυτότητα στον Έλληνα”.
(Χρήστος Γιανναράς, “Εορτολογικά
Παλινωδούμενα”).
Αδελφοί μου,
Λαμπροφορεμένη και πάλι η Μητέρα Εκκλησία μας, λουσμένη μέσα στο φως, τη χαρά και την βεβαιότητα της ανάστασης της ελπίδας, της ζωής, της πίστης και της αγάπης, καλεί όλους μας, την μοναδική και ξεχωριστή αυτή νύχτα της Λαμπρής, να υπερβούμε το φόβο, την αμφιβολία, την απογοήτευση και την απελπισία. Να διαλύσουμε τα σκοτάδια της αμφισβήτησης και της άρνησης και να φωτίσουμε τις ψυχές και τις καρδιές μας, την ύπαρξή μας στο σύνολό της, από το Ανέσπερο Φως της ζωής που και πάλι, σε πείσμα των αμφισβητιών και αρνητών Του, ανέτειλε εκ του Κενού Μνημείου.
Έρχεται να ευαγγελιστεί στον άνθρωπο το λαμπρό γεγονός της Ανάστασης του Χριστού, το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην Ιστορία, το γεγονός που διαφοροποιεί το Χριστιανισμό από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία. Και τούτο γιατί η Ανάσταση του Χριστού είναι η ανανέωση της ανθρώπινης φύσης, η ανάπλαση του ανθρωπίνου γένους, η βίωση στο ιστορικό παρόν της εσχατολογικής κατάστασης του ανθρώπου, που είναι η αιώνια ζωή, η χαρά, η δόξα, που έχει καταργήσει τον θάνατο και την φθορά.
Στις μέρες μας, ίσως όσο ποτέ άλλοτε, ο άνθρωπος προσδοκά μια κοινωνική ε- πανάσταση, η οποία θα τον βγάλει από τα καθημερινά ασφυκτικά αδιέξοδά του και θα τον ανορθώσει σε μια κατάσταση λυτρωτική και σωτήρια. Σ’ αυτήν την προσδοκία και λαχτάρα των ανθρωπίνων κοινωνιών, η Ορθόδοξη Εκκλησία έρχεται, για μια ακόμη φορά, να καλέσει τον άνθρωπο στη συνειδητοποίηση της μόνης αληθινής επανάστασης, αυτής που θα τον αποκαταστήσει πραγματικά στο κάλλος και το ύψος που του αρμόζει, στη χαρά και τη δόξα, για τα οποία έχει πλασθεί, για να απολαμβάνει αιωνίως, δίχως το φόβο της επισκιάσης η της κλοπής.
Ανάσταση: Η πρόσκληση σε ένα δείπνο με νέο οίνο, στο οποίο μπορεί να γευθεί κανείς, από άφθαρτη και αστείρευτη πηγή, την αιώνια ζωή. Ανάσταση, δηλαδή νίκη. Νί- κη του ανθρώπου απέναντι σε κάθε ιδεολογία που προσπαθεί να τον περιορίσει στα στενά όρια της ύλης η της ψυχρής λογικής, στα όρια μιας ζωής που αφήνει τον άνθρωπο χωρίς πνευματικό περιεχόμενο και χωρίς ελπίδα.
Ανάσταση: αντίσταση και επανάσταση σε κάθε τι που έρχεται να υποδουλώσει την ψυχή και το πνεύμα, στερώντας την ελευθερία της κοινωνίας με την Παναγάπη που είναι ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Ανάσταση: στάση ελπιδοφόρα απέναντι στη ζωή.
Ανάσταση: πίστη ότι αξίζει να αγωνιστούμε για ιδανικά, αρχές και αξίες, δίνοντας διέξοδο και φως στα αδιέξοδα της ζωής και της κοινωνίας.
Ανάσταση: πέρασμα από την απελπισία, τον ενδοτισμό και την μοιρολατρία στην ελευθερία της εν Χριστώ ζωής και την πνευματική ωριμότητα.
Ανάσταση: ανοιχτές πύλες του Παραδείσου. Ανάσταση: βεβαιότητα για το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, για καινότητα κτίσεως. Ανάσταση: έκφραση και στάση ζωής. Ανάσταση σημαίνει τελικά ότι μπορούμε να ελπίζουμε στα ιερά και τα όσια του Γένους και της Φυλής μας, στην «μαγιά», όπως τόσο εύστοχα σημειώνει και ο Μακρυγιάννης στα «Απομνημονεύματά» του. Στην πίστη δηλαδή που αιώνες τώρα τρέφει το δένδρο της Ρωμιοσύνης και δίδει ταυτότητα στον Έλληνα.
Αυτή την πίστη, αυτή την χαρά και αυτή την βεβαιότητα, που αποτελεί την ελπίδα, τη δύναμη, και την μοναδική διέξοδο στις δυσκολίες και τα ποικίλα αδιέξοδά μας, ας αναστήσουμε και πάλι εις την ζωή και την καθημερινότητα του βίου μας. Για να με- ταμορφωθεί η ζωή μας σε ένα αιώνιο Πάσχα. Για να ανθήσει και πάλι το χαμόγελο, η χαρά και η ομορφιά στην ζωή μας. Για να γίνει η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού η κοινή μας Ανάσταση!
Χριστός Ανέστη αδελφοί!
Μετ’ ευχών και πολλής της εν Κυρίω Αναστάντι αγάπης,
