Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στα πλαίσια της επίσημης πρώτης παρουσίασης της εφηβικής νουβέλας με τον τίτλο ‘’Το Ξωτικό’’ που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2023 από τον εκδοτικό οίκο Ραδάμανθυς. Kαι να που ήρθε η ώρα που το βιβλίο της καρδιάς μου, έφτασε στα χέρια μου και στα χέρια σας! Η ιδέα για ‘’το Ξωτικό’’ ξεκίνησε λίγα χρόνια πριν, όταν μια σκέψη γεννήθηκε στο μυαλό μου! Ετούτη: Nα μπορέσω μέσα από ένα λογοτεχνικό αφήγημα, να μιλήσω για τα ανήμπορα, τα ανυπεράσπιστα, τα κατατρεγμένα πλάσματα αυτού του κόσμου! Τα ζώα!
Να μιλήσω αρχικά στους μαθητές μου που συνέχεια με κατακλύζουν με ερωτήσεις σχετικά με αυτά! Ήθελα να τους μιλήσω απλά και ανθρώπινα, το μήνυμα να τρέξει μέσα απ’ τις σελίδες αυτού του βιβλίου και να φτάσει στις καρδιές τους! Θέλω οι νέοι αλλά και οι μεγαλύτεροι να νιώσουν το δράμα των ζώων και να τα συμπονέσουν! Γιατί μόνο μέσα απ’ τη συμπόνια, θα γεννηθεί η ενσυναίσθηση και το νοιάξιμο και για τις δικές τους ζωές!
Τα ζώα μπορεί να μην έχουν ανθρώπινο λόγο αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουν συναισθήματα! Κι ο σύγχρονος αλλοτριωμένος βαθιά άνθρωπος, έμαθε να παραβλέπει τα συναισθήματα! Τα δικά του και των άλλων! Έχει άλλες προτεραιότητες! Το υπερφίαλο Εγώ και την ικανοποίησή του!
Ο ήρωας του βιβλίου είναι το διαφορετικό παιδί! Αυτό που αγαπάει με όλη του την καρδιά , το παιδί που όλοι έχουμε μέσα μας αλλά έχουμε άλλοι πληγώσει και άλλοι σκοτώσει! Αυτό το παιδί όπως και κάθε παιδί, αγαπάει τα ζώα γιατί του μοιάζουν! Γιατί κι εκείνα είναι ανυπεράσπιστα όπως κι αυτό γιατί κι εκείνα αποζητούν την προσοχή μας όπως αυτό. Τα ζώα όπως και το παιδί χαίρονται με τα απλά και αληθινά πράγματα: Mια βόλτα, μια λιχουδιά, ένα χάδι κι έναν καλό λόγο!
Η σύγχρονη τεχνοκρατική και υλιστική κοινωνία κατάφερε επιτυχώς και σκότωσε το παιδί μέσα μας! Δεν μπορεί πια ο σύγχρονος άνθρωπος να χαρεί και να απολαύσει τα απλά! Το θρόισμα των φύλλων τις φθινοπωρινές νυχτιές, το κελάρυσμα του νερού μιας πηγής, το φλοίσβο της θάλασσας! Ο σύγχρονος άνθρωπος βλέπει τα ζώα ως εχθρούς του ή ως τα θύματα που πρέπει οπωσδήποτε να θυσιαστούν, να καθυποταχτούν για να μπορέσει να επιβιώσει ο ίδιος!
Τα ζώα γίνονται τροφή, τσάντες, γούνες, θέαμα! Τα ζώα είναι εκεί με μοναδικό σκοπό ύπαρξης την εκμετάλλευσή τους απ’ τον άνθρωπο. Τα ζώα είναι οι αιώνιοι δούλοι της ανθρωπότητας κι ο άνθρωπος, ο σκληρός δυνάστης τους! Αυτός που βάφτισε τα ζώα ‘’κατώτερο είδος’’ όπως έκανε και για τη μαύρη φυλή ή τους αυτόχθονες της Αυστραλίας ή τους Ινδιάνους της Αμερικής ώστε να μπορέσει στη συνέχεια να τους εκμεταλλευτεί.
Τα ζώα δεν μας ανήκουν! Ήρθαν νωρίτερα από μας στον κόσμο και τώρα είναι συνοδοιπόροι μας! Συγκατοικούμε στον ίδιο πλανήτη που σίγουρα δεν μας ανήκει αποκλειστικά! Τον μοιραζόμαστε! Και τα ζώα σε σύγκριση μ’ εμάς, τον σέβονται περισσότερο!
Ο σύγχρονος άνθρωπος αποκομμένος απ τη φύση και τα ζώα, νιώθει μεγάλη εσωτερική μοναξιά! Αποκόπηκε από τη φύση, τη μάνα γη και το περιβάλλον που αντί να το συμπεριλάβει, του επιτίθεται και το σκοτώνει καθημερινά! Με χημικά απόβλητα, με λύματα , με καυσαέρια και πάνω απ’ όλα με την αδιαφορία του.
Οι συνέπειες αυτής της αδιαφορίας, έρχονται και πλήττουν ως άλλο τσουνάμι καθημερινά τον πλανήτη γη. Με πλημμύρες, ακραίες και αφύσικες για την εποχή θερμοκρασίες , με έναν ύπουλο προδότη ήλιο… Η εκδίκηση της φύσης; Μάλλον θα έλεγα η προσπάθειά της να ισορροπήσει για να αντέξει! Η προσπάθειά της να φωνάξει και να εκτονωθεί για να ακουστεί και ίσως τελικά για να σωθεί!
Ας ακούσουμε τη φωνή της μάνας Γης , της φύσης και των πλασμάτων της των ζώων! Μπορούν να μας διδάξουν και να μας αφήσουν να λάβουμε λίγα απ’ τα πολλά τους χαρίσματα: Την απλότητα, την αλήθεια, την αυθεντικότητα. Το να ζούμε με λιγότερα αλλά να είμαστε περισσότερο ευτυχισμένοι! Να βαδίζουμε με γνώμονα την καρδιά και όχι πάντα την ψυχρή λογική!
Τα ζώα αδιαμφισβήτητα για μένα , μπορούν να μας κάνουν καλύτερους και πιο ολοκληρωμένους ανθρώπους! Αρκεί να τα κοιτάξουμε στα μάτια όπως κι εκείνα κοιτάζουν, κατάματα, να ακούσουμε το πνιγηρό τους κλάμα τις νύχτες και να το καταλάβουμε, να δούμε το φόβο και την αγωνία στα μάτια τους όταν νιώθουν ότι έρχεται το τέλος τους και κάποτε να τα συμπονέσουμε και να τα σεβαστούμε! Γιατί μόνο τότε θα αξίζει να λεγόμαστε Άνθρωποι.
*Η Άρια Αθανασάκη είναι εκπαιδευτικός
– συγγραφέας
