Οι λέξεις από μόνες τους, δεν αποτελούν έργα τέχνης και πνευματικά δημιουργήματα. Μέσα σε ένα ποίημα όμως, μετουσιώνονται. Γίνονται ιδέες, αξίες, ιδανικά, ή πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Σκεφτείτε λέει, να τραγουδούσαμε μελοποιημένο Ελύτη, από τον Μίκη Θεοδωράκη και να… απαγορευόταν να λέμε κάποιες λέξεις. «Μη παρακαλώ σας μη λησμονατε τη….» Κενό.
Η λέξη Χώρα, εκλάπη! Ή, εκλάπησαν νότες από τη μελωδία και πρέπει να γίνεται παύση εκεί, κατά την εκτέλεση του!
Πόσο λειψες θα ήταν η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, αν κάποιος έκλεβε στίχους των έργων και τους εξέθετε με υπερηφάνεια για το.. κατόρθωμα του και πόσο «κουτσουρεμένη» θα ήταν η πνευματική ανάταση, αυτών που θα διάβαζαν τα κλεμμένα αποσπάσματα! Δεν είναι θέμα λοιπόν Βρετανικής αίσθησης ανωτερότητας, ή, Ελληνικής εθνικής υπερηφάνειας.
Τα Γλυπτά του Παρθενώνα, δημιουργήθηκαν από τον Φειδία κι αποτελούν μια ενότητα! Ο Φειδίας, κάτι είπε, κάτι διηγήθηκε σμιλεύοντας… Μπορεί να μην ακούγεται, γιατί η τέχνη του δεν έχει μουσική και λέξεις, μα το έργο του μιλάει αλλιώς στις ψυχές των ανθρώπων!
Μιλάει και ζητά την Ένωση των κομματιών του, για να γίνει Ολότητα! Το δικαιούται! Το αξίζει! Κι εμείς θα γίνουμε η φωνή του!
Τα Γλυπτά του Παρθενώνα, μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς, είναι δώρο των Ελλήνων, σε όλη την ανθρωπότητα.
* Η Χαρίκλεια Ντερμανάκη είναι συγγραφέας – αρθρογράφος, καθ. Φυσικής Αγωγής
