Στις γρήγορες διαδροµές της καθηµερινότητας, µας παίρνει η µπάλα και ούτε µιλάµε ουσιαστικά για όσα µας προβληµατίζουν, ούτε, όµως και ακούµε έγκαιρα τις φωνές κάποιων που είναι εσωτερικές κραυγές. Κάποιες φορές τις ανακαλούµε όταν είναι πια αργά.
Γράφει ο Αββάς Ντινουάρ στην “Τέχνη της Σιωπής”, «η έλλειψη εµπιστοσύνης στις δυνάµεις τους κάνει µερικούς να σωπαίνουν. ∆εν έχουν συνείδηση τι µπορούν να κατα- φέρουν. Η ατολµία τυλίγει µ’ ένα πέπλο το µυαλό τους και τους κάνει να σαστίζουν, τους κλέβει ένα µέρος από το φως των γνώσεών τους και τους κρύβει όλα εκείνα που ωθούν τους άλλους να δουλεύουν, τους κάνει αβέβαιους, ανασφαλείς, έτοιµους πάντο- τε ν’ αφήσουν στη µέση αυτό που ξεκίνησαν…».
Η πίστη στις δυνάµεις και η εµπιστοσύνη στον ίδιο µας τον εαυτό είναι κάτι που ευτυ- χώς είναι επίκτητο, αρά καλλιεργείται.
Κι εκεί τη δουλειά κάνει από τη µια η οικογένεια και από την άλλη το σχολείο.
Στα περιβάλλοντα αυτά, ένα παιδί θα µυηθεί σταδιακά στο να µπορεί να µιλήσει για όσα το προβληµατίζουν, χωρίς να φοβηθεί τον κίνδυνο της απόρριψης ή της αποµόνωσης, ώστε να µετατραπεί σε ενήλικα που µπορεί να διεκδικήσει και να τελειώσει µε πάθος ό,τι έχει ξεκινήσει.
