Στις γρήγορες διαδρομές της καθημερινότητας, μας παίρνει η μπάλα και ούτε μιλάμε ουσιαστικά για όσα μας προβληματίζουν, ούτε, όμως και ακούμε έγκαιρα τις φωνές κάποιων που είναι εσωτερικές κραυγές. Κάποιες φορές τις ανακαλούμε όταν είναι πια αργά.
Γράφει ο Αββάς Ντινουάρ στην “Τέχνη της Σιωπής”, «η έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις τους κάνει μερικούς να σωπαίνουν. Δεν έχουν συνείδηση τι μπορούν να καταφέρουν. Η ατολμία τυλίγει μ’ ένα πέπλο το μυαλό τους και τους κάνει να σαστίζουν, τους κλέβει ένα μέρος από το φως των γνώσεών τους και τους κρύβει όλα εκείνα που ωθούν τους άλλους να δουλεύουν, τους κάνει αβέβαιους, ανασφαλείς, έτοιμους πάντοτε ν’ αφήσουν στη μέση αυτό που ξεκίνησαν…».
Η πίστη στις δυνάμεις και η εμπιστοσύνη στον ίδιο μας τον εαυτό είναι κάτι που ευτυχώς είναι επίκτητο, άρα καλλιεργείται. Κι εκεί τη δουλειά κάνει από τη μια η οικογένεια και από την άλλη το σχολείο. Στα περιβάλλοντα αυτά, ένα παιδί θα μυηθεί σταδιακά στο να μπορεί να μιλήσει για όσα το προβληματίζουν, χωρίς να φοβηθεί τον κίνδυνο της απόρριψης ή της απομόνωσης, ώστε να μετατραπεί σε ενήλικο που μπορεί να διεκδικήσει και να τελειώσει με πάθος ό,τι έχει ξεκινήσει.
