Κύριε διευθυντά,
η κυβέρνηση της ΝΔ, μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα Εργασιακά, με γοργό βηματισμό ετοιμάζει νέο σαρωτικό χτύπημα στην επικουρική Ασφάλιση. Εν μέσω καλοκαιριού και πανδημίας ετοιμάζεται να φέρει στη Βουλή για ψήφιση νομοσχέδιο που ανάβει το πράσινο φως για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής Ασφάλισης. Η επίθεση στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με την τωρινή επίθεση στους μισθούς, στις συλλογικές συμβάσεις, την αλλαγή προς το χειρότερο στις εργασιακές σχέσεις.
Με το νέο σύστημα, ισχυροί ασφαλιστικοί όμιλοι και επενδυτικές εταιρείες θα βάλουν στο χέρι ένα γερό κομπόδεμα με σταθερή ροή τα επόμενα χρόνια, που θα δημιουργηθεί από τις εισφορές των νέων ασφαλισμένων και η αξία του θα ξεπερνάει τα 75 δισ. ευρώ. Πρόκειται για τεράστια ποσά που δίνουν αέρα στο κεφάλαιο για επενδύσεις, ειδικά τώρα που καίγεται να ξεκολλήσει από το βάλτο της κρίσης.
Πρόκειται λοιπόν για «κομβική μεταρρύθμιση του συστήματος Επικουρικής Ασφάλισης», όπως τη χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός, η οποία στοχεύει στον 2ο πυλώνα, όπως ονομάστηκε, εξειδικεύοντας και συμπληρώνοντας σαν «δίδυμο αδελφάκι», τις ανατροπές του νόμου Κατρούγκαλου (4387/2016) και την επικαιροποίησή του με τον νόμο 4670/2020 της ΝΔ καθώς και τους προηγούμενους αντισφαλιστικούς νόμους.
Κανείς δεν πρόκειται να τη γλυτώσει από τις νέες ανατροπές. Γι’ αυτό η αντίδραση πρέπει να είναι άμεση, καθολική και ενιαία.
Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, τα αποθεματικά της επικουρικής Ασφάλισης θα ριχτούν στις χρηματαγορές για να χρηματοδοτήσουν τα σχέδια επενδύσεων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Ο «ατομικός κουμπαράς» θα γεμίζει από τις εισφορές που θα πληρώνει κάθε ασφαλισμένος και θα τοποθετείται σε πακέτα με μικρότερο και μεγαλύτερο επενδυτικό ρίσκο. Που σημαίνει, ότι κανένας ασφαλισμένος δεν θα γνωρίζει αν και πόσο θα πάρει επικουρική σύνταξη. Θα γνωρίζει μόνο πόσο πληρώνει και θα περιμένει να βγουν «αληθινές» οι υποσχέσεις της κυβέρνησης της ΝΔ και του υπουργείου Εργασίας ότι «σώζουν» τις επικουρικές συντάξεις και την Κοινωνική Ασφάλιση.
Κανείς όμως δεν μπορεί να ξεχάσει το παράδειγμα της «ΑΣΠΙΣ», εδώ στη χώρα μας, αλλά ούτε το παράδειγμα μεγάλων επενδυτικών ομίλων στο χώρο της Ασφάλισης, που με την βοήθεια των κυβερνήσεων στα πλαίσια της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικοποίησης των συστημάτων της Κοινωνικής Ασφάλισης, άρπαξαν τον ιδρώτα εκατομμυρίων εργαζομένων και στο τέλος έγιναν «καπνός».
Με το προωθούμενο νομοσχέδιο για την επικουρική Ασφάλιση και συντάξεις πετσοκόβεται η κρατική χρηματοδότηση στα ασφαλιστικά Ταμεία, συρρικνώνεται η κρατική ευθύνη που σημαίνει ότι είναι κάλπικες οι όποιες υποσχέσεις για εγγύηση των επικουρικών συντάξεων, τουλάχιστον, όπως διαβεβαιώνουν στο ύψος των εισφορών που πλήρωσε ο ασφαλισμένος.
Για τους ασφαλισμένους τίποτα δεν είναι εγγυημένο όταν μπαίνει κάτω από την «δαμόκλειο σπάθη» του κυνηγητού του κέρδους των διαφόρων επενδυτών. Από την άλλη ανοίγουν νέα πεδία κερδοφορίας στους επιχειρηματικούς ομίλους της Ασφάλισης που ακονίζουν τα μαχαίρια τους και ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα «δαγκώσει» τους πελάτες – εργαζόμενους για να βάλει στη τσέπη τις εισφορές της εργασίας τους και τα αποθεματικά των επικουρικών Ταμείων.
Πολύ γρήγορα ο κίνδυνος νέων μειώσεων των επικουρικών συντάξεων θα εμφανιστεί μπροστά σε όλους τους ασφαλισμένους. Όχι μόνο στους νέους ασφαλισμένους, αλλά και στους παλιούς.
Οι νέοι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι που βρίσκονται μπλεγμένοι στις αλυσίδες της ευελιξίας, βρίσκονται στο στόχαστρο. Η διόγκωση της ανεργίας και της μισοανεργίας μαζί με τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης θα έχουν αποτέλεσμα το συνταξιοδοτικό δικαίωμα να χρειάζεται δυο ζωές για να κατοχυρωθεί. Οι 9.000 μέρες ασφάλισης με αυτούς τους ρυθμούς για να συγκεντρωθούν, θα χρειάζονται 60 ημερολογιακά χρόνια!
Την τελευταία 20ετία η πολιτική όλων των κυβερνήσεων στοχεύει στην απόσυρση του κράτους από την Κοινωνική Ασφάλιση, στην απαλλαγή της μεγάλης εργοδοσίας από τις υποχρεώσεις της και ευθέως συνδέεται με τα νέα «προαπαιτούμενα» σε βάρος του λαού για τις γενναίες εκταμιεύσεις του πολυδιαφημισμένου Ταμείου Ανάκαμψης προς όφελος του κεφαλαίου.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ που παριστάνει ξανά ότι «δεν ξέρει τίποτα για το φόνο» και ανεβαίνει στα κεραμίδια, στην πραγματικότητα πασχίζει να αντιπολιτευτεί την πολιτική που και ο ίδιος εφάρμοσε στο Ασφαλιστικό, υπηρετώντας τη στρατηγική του κεφαλαίου για μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», όπως αντιμετωπίζουν η εργοδοσία και το κράτος της το δικαίωμα του εργαζόμενου, του αυτοαπασχολούμενου, του αγρότη στη σύνταξη, στην υγεία, στην πρόνοια.
Άλλωστε με το νόμο Κατρούγκαλου προχώρησαν τρομακτικές περικοπές στις συντάξεις που «έσφαξαν στο γόνατο» όλες τις γενιές, παλιούς και νέους ασφαλισμένους, ενώμείωσαν στο ελάχιστο την κρατική χρηματοδότηση, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για να πουλάει σήμερα η ΝΔ ως «λύση» την ιδιωτικοποίηση.
Η κλιμάκωση της επίθεσης σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, τα απανωτά χτυπήματα πάνω σε δικαιώματα και κατακτήσεις, δεν επιτρέπουν σε κανέναν να έχει ψευδαισθήσεις ότι τα πράγματα θα καλυτερέψουν χωρίς να πάρουμε στα ίδια μας τα χέρια την υπόθεση της προστασίας της ζωής μας, χωρίς να διεκδικήσουμε την ικανοποίηση των αναγκών των δικών μας και των οικογενειών μας.
Επιβεβαιώνεται από την ίδια τη ζωή ότι για να συμβεί αυτό πρέπει να δώσουμε τις δυνάμεις μας για πιο μεγάλους, πιο μαζικούς, πιο αποφασιστικούς αγώνες, τέτοιους που να κάνουν την μεγαλοεργοδοσία, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που τη στηρίζουν να βλέπουν εφιάλτες.
Σήμερα, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω στο παλιό ασφαλιστικό σύστημα, δεν επιτρέπεται να κρίνουν τις ανάγκες τους, την προστασία από τον επαγγελματικό κίνδυνο, την προστασία τους μετά τον εργάσιμο βίο με όρους του προηγούμενου αιώνα. Η πάλη τους επιβάλλεται να κινείται μπροστά, να παίρνει υπόψη της τις νέες συνθήκες και παραγωγικές δυνατότητες.
Οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα η νέα βάρδιά τους είναι ανάγκη για τη ζωή τους να σηκώσουν ανάστημα, να παλέψουν για την ανατροπή όλων των βάρβαρων νόμων που προκαλούν ισχυρές ανατροπές στη ζωή και την εργασία τους. Η 10ωρη εργασία, οι απλήρωτες ώρες δουλειάς, η κακοπληρωμένη εργασία, η ατομική διαπραγμάτευση που ξεμοναχιάζει τους εργαζομένους στα νύχια της εργοδοσίας και ο ατομικός κουμπαράς στην Ασφάλιση δεν είναι πρόοδος. Πρόοδος δεν είναι η επιστροφή σε συνθήκες εργασίας και ασφάλισης των προηγούμενων αιώνων.
Δε συναινούμε, δεν σκύβουμε το κεφάλι. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα για Κοινωνική Ασφάλιση δημόσια, καθολική για όλους.
Τα σπασμένα της βαρβαρότητας που εκείνοι έφτιαξαν δεν θα τα πληρώσουμε εμείς. Να πληρώσουν κράτος και εργοδοσία
Γιάννης, Γωνιανάκης,
μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας και μέλος του ΓΣ της ΓΣΕΕ
Να μην γίνουν τζόγος τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα αλλά να πάψουν ορισμένοι να λαμβάνουν επτά έως δέκα συντάξεις.
Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες είναι άνεργοι με οικογένειες να συντηρήσουν!!
Αξιότιμε κύριε, το άρθρο σας είναι βγαλμένο από το παρελθόν την εποχή που οι κουτόφραγκοι δια των πακέτων Ντελόρ,Σαντέρ,Μ.Ο.Π. κλπ. χρηματοδοτούσαν 45ρηδες και 50 ρηδες συνταξιούχους.Εν τω μεταξύ αφού στείλαμε στον Καιάδα την προσπάθεια Γιαννίτση,εξαντλήσαμε την τελευταία ικμάδα της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας,τραβήξαμε κουπί στην δεκαετή γαλέρα των μνημονίων,έπρεπε να έχουμε καταλάβει ότι τώρα πρέπει να πορεύομαστε δι ιδίων πόρων.Ειδικά δε με όσα σουρεαλιστικά ζήσαμε στην περίοδο του 3ου μνημονίου ,το οποίο φόρωσε συν τοις άλλοις την πατρίδα μας με μερικές δεκάδες δίς χρέους για νάχουμε να πορευόμαστε.Το ερώτημα πάντοτε στο σύνθημα δώσε και μένα μπάρπα είναι ποιός πληρώνει τον βαρκάρη.Σύμφωνα με την μεταμφιεσμένη άποψη σας είναι το κράτος και η εγοδοσία.΄Ομως το μεγαλύτερο κομάτι των των εργαζομένων απασχολείται στον ευρώτερο δημόσιο τομέα( η χώρα μας είναι η τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία στην ΕΕ) με εργοδότη το κράτος. Ως γνωστόν δημόσιο χρήμα σε λεφτόδενδρα δεν υπάρχει ,υπάρχουν μόνο χρήματα σκληρά εργαζόμενων(πλην συνδικαλιστών) ελλήνων φορολογουμένων πολιτών.Καλό θα ήταν ίσως στην επόμενη πρόταση σας να πείτε οι τάδε η οι δείνα φορολογούμενοι θα πρέπει να επιβαρυνθούν με το κόστος των όσων προτείνετε.Καλό θα ήταν επίσης “τα ρετιρέ” (που έλεγε και ο αείμνηστος Α.Παπανδρέου)των πολλαπλών και παχυλών συντάξεων να προσγειωθούν στην πραγματικότητα πριν πολλαπλασιάσουν των αριθμό των 50.00 ελλαδικών συμφερόντων επιχειρήσεων που απέδρασαν εις άλλας πολιτείας διότι υπέστησαν αυτό που παραδέχτηκε ο κ.Πολάκης….Με εκτίμηση