Να μην κάνουμε χαρακίρι…

Παρότι ο Ερντογάν επέλεξε μια στάση ισορροπίας στο χτύπημα των “3” στη Συρία, εντούτοις έχει ταυτιστεί για τη Δύση με τον άξονα Ρωσίας – Ιράν.
Δεν γνωρίζω αν αναπτύσσεται μια δυναμική των διεθνών παικτών για μια διευθέτηση στο “Νέο Ανατολικό Ζήτημα” (από τον Ευφράτη μέχρι την Κύπρο) εκείνο που διαισθάνομαι είναι ότι ο Τούρκος πρόεδρος άπλωσε επικίνδυνα ένα “πολυεπίπεδο” παιχνίδι, με κορύφωση τον τουρισμό και την ενέργεια.
Προς το παρόν δεν διαθέτει η Τουρκία το οικονομικό υπόβαθρο να δημιουργήσει περαιτέρω προβλήματα, πέραν αυτού του ανήθικου πολέμου νεύρων.
Το χτύπημα στη Συρία, τη συνέτισε ότι “δεν παίζει εν ου παικτοίς”.
Το χτύπημα Τραμπ στερείτο πολιτικών λύσεων, για ειρήνευση στην περιοχή.
Ηταν ένα επικοινωνιακό χτύπημα μεγαλοϊδεατισμού συμφερόντων, για τους πόρους της Συρίας, χωρίς αρχή – μέση και τέλος.
Αυτά ακόμη και σήμερα γεωπολιτικά παραμένουν άγνωστα, για έναν όψιμο πλανητάρχη που κομπιάζει να ελιχθεί εντός των διεθνών συμφερόντων.
Παρά ταύτα, ελπίζω ότι ανήκουμε, ακόμη, στη Δύση…
Η συμμετοχή της Γαλλίας και της Βρετανίας στο χτύπημα, δείχνει ότι εκφράζεται πια η Δύση από τις ναυτικές δυνάμεις και όχι από την “Μεσοευρώπη” που εξαντλεί το γεωπολιτικό της ενδιαφέρον στον Βαλκανικό διάδρομο και στα Σκόπια.
Εν τοιαύτη περιπτώσει όταν κληθούμε να «καθίσουμε στο τραπέζι, τουλάχιστον να καθίσουμε στην σωστή μεριά».
Πρέπει ταυτόχρονα (μετά τις τελευταίες δηλώσεις Σουλτς) να κατανοήσουμε ότι και μετά τον Αύγουστο θα πορευτούμε (επιεικώς) σε “αγαστή συνεργασία” με τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, τη βούληση του γαλλογερμανικού άξονα, τον ESM του κ. Ντράγκι.
Κατ’ ουσίαν κανείς δεν θέλει να ρισκάρει να αφήσει την Ελλάδα μόνη της.
…Αυτοί έβαλαν πολλά λεφτά στη διάσωση και εμείς φοβόμαστε ακόμη τα παιχνίδια των κερδοσκόπων.
Αντιλαμβάνεσθε πόση εξάρτηση έχουμε πια από τον ευρωπαϊκό παράγοντα που το σχέδιο ανάπτυξης ο κ. Τσακαλώτος το παρουσίασε πρώτα στον κ. Σουλτς και μετά στην ελληνική Βουλή.