«Ένας ολόκληρος ντουνιάς έχει μοσχομυρίσει/ γιατί έχουν οι νεραντζανθοί τσ’ αγάπης μας ανθίσει». Τη μαντινάδα αυτή, βραβευμένη στο διαγωνισμό μαντινάδας του Πολιτιστικού Συλλόγου Τσικαλαριών και του Συλλόγου Στιχουργών Ν. Χανίων το 2011, χρησιμοποίησε η Μαρία Μαράκη στο τελευταίο της άρθρο στα “Χ.ν.” της 19ης Απριλίου, ξυπνώντας σε πολλούς αναγνώστες μνήμες από τα Χανιά μιας άλλης εποχής.
Με το πράσινο της πόλης να βρίσκεται στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης το τελευταίο διάστημα, ο συνειρμός ήταν περίπου… αυτόματος. Ο λόγος για τα στενά της πόλης των Χανίων, στα οποία υπάρχουν ακόμα -σε πείσμα των καιρών- εσπεριδοειδή δέντρα, κυρίως νερατζιές αλλά και λεμονιές.
Η δημοτική Αρχή υποστηρίζει ότι μεριμνά για φυτεύσεις και καλλωπισμούς του πρασίνου της πόλης, με το ενδιαφέρον της όμως να περιορίζεται στις κεντρικές αρτηρίες της πόλης, καθώς οι νερατζιές παραμένουν αφρόντιστες, οι καρποί τους καταλήγουν στον δρόμο, βρωμίζουν τα πεζοδρόμια και καταλήγουν “πρόβλημα” στην καθημερινότητα.
Αν όντως λοιπόν η δημοτική Αρχή Χανίων έχει θέληση να ασχοληθεί σοβαρά με το πράσινο της πόλης και να κάνει κάτι για το καλό της πόλης, θα έπρεπε να προχωρήσει σε μεταφυτεύσεις εσπεριδοειδών σε δρόμους, τα οποία όμως δεν θα τα αφήνει στην… μοίρα τους.
Αντιθέτως, τα δέντρα αυτά θα μπορούν να είναι η βάση για πολλές δραστηριότητες και εκδηλώσεις βασισμένες στην μακρά ιστορία της καλλιέργειας και αξιοποίησης των εσπεριδοειδών στον τόπο μας.
Από σχολικές δραστηριότητες, μέχρι φεστιβάλ και δράσεις παράλληλες με τον “Αγροτικό Αύγουστο”. Ιδέες άπειρες, αρκεί να υπάρξει ουσιαστικό ενδιαφέρον.
Οι γειτονιές θα “μοσχοβολούν” ξανά, τα δέντρα θα προσφέρουν τους καρπούς τους στους κατοίκους και τα Χανιά θα ξαναβρούν τη χαμένη τους περιβαλλοντική ταυτότητα.
Πεδίο δόξης λαμπρόν λοιπόν για τη δημοτική Αρχή…
